Για τον Ζακ Μεναχέμ
13 χρόνων παιδάκι το έσκασε από το στρατόπεδο του Άουσβιτς και γύρισε στην Ελλάδα με τα πόδια! Έτσι για να δείτε, τι δύναμη κρύβει ο άνθρωπος μέσα του.
Τον Ζακ Μεναχέμ τον γνώρισα στα τέλη της δεκαετίας του ’70, όταν με προσέλαβαν στην τότε εταιρία δίσκων Polygram για να γίνω βοηθός του, στο τμήμα δημοσίων σχέσεων της εταιρίας. Μαζί του έμαθα πολλά. Και για την μουσική, και για το ραδιόφωνο, και για τις δημόσιες σχέσεις, και για το σημαίνει να είσαι αγωνιστής.
Σε ένα-δύο ταξίδια που κάναμε με το αυτοκίνητό του, τον είχα «ανακρίνει» για τα χρόνια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου. Τότε που 13 χρόνων παιδάκι είχε γλιτώσει και είχε φύγει από το Άουσβιτς και γύρισε με τα πόδια στην Ελλάδα. Μου έδειχνε τον αριθμό στο χέρι του [σαν τατουάζ] και βουρκωμένος μου διηγιόταν όλη την περιπέτεια του. Και κάποιες άλλες φορές μου διηγιόταν πως βρέθηκε στην Νέα Υόρκη να δουλεύει σε υψηλό πόστο στην εταιρία δίσκων Electra, και μετά πως τους παράτησε και γύρισε πάλι πίσω στην Ελλάδα.
Μαζί επιμεληθήκαμε και κυκλοφορήσαμε διάφορους δίσκους. Μια σειρά δίσκων ήταν το «Κλασσική μουσική και αφήγηση». Δίσκοι κλασσικής μουσικής με κείμενο που αφηγούνταν την ιστορία, της «Λίμνης των κύκνων» για παράδειγμα. Φυσικά οι δίσκοι προορίζονταν για παιδάκια. Μια άλλη σειρά ήταν «Οι λαοί και η μουσική τους». Από Μεξικό και Περού μέχρι Βραζιλία και Αργεντινή.
Το μόνιμο αστείο που του έκανα για να τον αποφορτίσω από δύσκολες καταστάσεις και στιγμές νεύρων ήταν που του έλεγα: «Μην στεναχωριέσαι Χριστιανέ μου θα περάσει…» και μου απαντούσε: «Δεν είμαι Χριστιανός!!», και σκάγαμε στα γέλια.
Του δακτυλογραφούσα τα κείμενα για τις ραδιοφωνικές του εκπομπές στην ΕΡΤ και έτσι μάθαινα ένα σωρό πράγματα.
Κρατήσαμε επαφή και μετά όταν αποχώρησα από την εταιρία, κυρίως τηλεφωνική. Όταν μετά από χρόνια επέστρεψα στην εταιρία εκείνος είχε φύγει. Ήταν ήδη στο δημοτικό ραδιόφωνο. Εγώ ήμουν στα ιδιωτικά ραδιόφωνα και κατά καιρούς τα λέγαμε, πάντα τηλεφωνικά.
Ο Ζακ Μεναχέμ ήταν ο «πατέρας» μου στην δισκογραφία, ο «μεγάλος μου αδελφός» στο ραδιόφωνο, και ο «κολλητός» μου στην παραδοσιακή μουσική.
Επίσης ένα πράγμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ, ήταν τότε που ο Γιάννης Φλωρινιώτης γνώριζε δόξες [επί Χατζιδάκι κτλ] και εγώ πήγαινα συχνά στο κέντρο που εμφανιζόταν για δικούς μου λόγους. Μια μέρα με παρακάλεσε να τον πάω να δει τι ήταν αυτό το «φαινόμενο Φλωρινιώτης». Πήγαμε, και εκείνο το βράδυ στο διπλανό μας τραπέζι (κυριολεκτικά), μαχαιρώθηκαν (κυριολεκτικά) δύο τύποι. Καταλαβαίνετε το φρικάρισμα μας. Ο Ζακ είχε μείνει στήλη άλατος. Από τότε δεν μου ξαναζήτησε ποτέ να τον πάω σε «λούμπεν» βραδινά μαγαζιά.
Θα τον θυμάμαι πάντα.
Νίκος Μουρατίδη
Ένα blog για την ζωή, τον άνθρωπο και τις τέχνες. Ακολουθήστε το nikosonline.gr
Twitter: https://twitter.com/NikosOnLineGr
Instagram: https://instagram.com/nikosonline/
Pinterest: http://www.pinterest.com/NikosOnLine/
Αυτοί είναι οι άνθρωποι που δημιουργούν ιστορία. Τον ακούγαμε φανατικά στο ραδιόφωνο. Αγνοούσαμε όμως την προσωπική του περιπέτεια. Νικο, ευχαριστούμε.
Πάντα μας άρεσαν οι επιλογές του στο ραδιόφωνο κι ο τρόπος που τις παρουσίαζε. Το ήθος κι η αισθητική του παιδεία διαγράφονταν και μόνο από τη φωνή. Τόνος, χρώμα, σωστές επισημάνσεις χωρίς θεατρινισμούς κι εφέ. Ωραίο νάχει κανείς τέτοιους φίλους.