Ένα πραγματικό παλικάρι

Μπορεί οι σημερινοί νέοι να εκτονώνονται και να κάνουν παλικαρισμούς στα social media, υπήρξαν όμως εποχές που τα παλικάρια ήταν αληθινά παλικάρια. Δεν ήταν νταήδες ντεμέκ, καθισμένοι με το smart phone στην καφετέρια… Σήμερα θα διαβάσετε μια συγκλονιστική ιστορία για εποχές που υπήρχαν ιδανικά και ιδεολογίες.

“Δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά από το να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν ελεύθερο άτομο” Κώστας Γεωργάκης

Ο Κώστας Γεωργάκης ήταν Έλληνας φοιτητής που αυτοπυρπολήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την δικτατορία στην Ελλάδα και σήμερα με δυο λόγια θα πω την ιστορία του για όσους δεν την ξέρουν. Γεννήθηκε στην Κέρκυρα, στις 23 Αυγούστου του 1948 και ήταν μέλος της νεολαίας της Ένωσης Κέντρου. Σπούδαζε γεωλογία στην Ιταλία, όταν το 1970 αποκάλυψε ότι η Χούντα είχε διεισδύσει στις ελληνικές οργανώσεις της Ιταλίας. Φοβούμενος ότι οι φασίστες αργά ή γρήγορα θα ανακάλυπταν την ταυτότητά του, αποφάσισε να προβεί σε μια πράξη διαμαρτυρίας, η οποία δεν θα έδινε τη δυνατότητα στο καθεστώς να προβεί σε αντίποινα προς την οικογένειά του, που ήταν στην Ελλάδα. Λίγο καιρό πριν είχε δεχτεί επίθεση από παρακρατικούς και παρ’ όλο που ήταν φοιτητής αντιμετώπισε πρόβλημα με την αναβολή της στρατιωτικής του θητείας. Παράλληλα, η οικογένειά του στην Κέρκυρα δεχόταν και αυτή πιέσεις.

Έτσι λοιπόν, στις 19 Σεπτεμβρίου 1970, τα ξημερώματα, στην πλατεία Ματεότι της Γένοβας, μπροστά από το δικαστικό μέγαρο, άδειασε πάνω του τρία μπουκάλια με βενζίνη και αυτοπυρπολήθηκε, φωνάζοντας: “Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα – Κάτω η δικτατορία – Το έκανα για την Ελλάδα μου».

Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου και πέθανε μετά από λίγες ώρες. Η κηδεία του έγινε στη Γένοβα στις 23 Σεπτεμβρίου.Το περιστατικό αποσιωπήθηκε από τη δικτατορία, προκάλεσε όμως έντονη αίσθηση στη διεθνή κοινότητα. Η σορός του μεταφέρθηκε στην Κέρκυρα με καθυστέρηση τεσσάρων μηνών, λόγω εσκεμμένων κωλυσιεργιών της Χούντας, και ενταφιάστηκε στο Α΄ Νεκροταφείο. Με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974 και την ανασύσταση της Ελληνικής Δημοκρατικής Νεολαίας (Ε.ΔΗ.Ν.), από τον Αγωνιστή Αλέκο Παναγούλη, διοργανώθηκε το 1975 εκδήλωση τιμής για τον Κώστα Γεωργάκη & την οικογένειά του.

Η επιστολή στον πατέρα του: «Συγχώρεσε με γι’ αυτό που έκανα και μην κλάψεις. Ο γιος σου δεν είναι ήρωας. Είναι άνθρωπος, όπως όλοι οι άλλοι, ίσως λίγο πιο φοβισμένος. Δεν θέλω να μπείτε σε κίνδυνο από τις πράξεις μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, παρά να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν ελεύθερο άτομο»

Βλέπετε τότε οι νέοι πίστευαν βαθιά μέσα τους, ότι η γη μας, που γέννησε την ελευθερία, θα εκμηδενίσει την τυραννία! Η θυσία του Κώστα Γεωργάκη αναγνωρίστηκε στην Μεταπολίτευση μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Λέγεται μάλιστα ότι το τραγούδι του Σαββόπουλου «Ωδή στον Γ. Καραϊσκάκη» είναι γραμμένο για τον Γεωργάκη, ενώ ο Νικηφόρος Βρεττάκος αναφέρεται στη θυσία του μέσα από το ποίημά «Η Θέα του Κόσμου»:

“Ντύθηκες γαμπρός φωταγωγήθηκες σαν έθνος. Έγινες ένα θέαμα ψυχής ξεδιπλωμένης στον ορίζοντα. Είσαι η φωτεινή περίληψη του δράματος μας, τα χέρια μας προς την Ανατολή και τα χέρια μας προς τη Δύση. Είσαι στην ίδια λαμπάδα τη μια τ’ αναστάσιμο φως κι ο επιτάφιος θρήνος μας.” Νικηφόρος Βρεττάκος (Από την συλλογή “Η θέα του κόσμου”)

Σήμερα στην πλατεία Ματτεότι της Γένοβας, στο σημείο που αυτοπυρπολήθηκε, υπάρχει αναμνηστική πλάκα με την επιγραφή: «Στον νεαρό Έλληνα Κωνσταντίνο Γεωργάκη που θυσίασε τα 22 χρόνια του για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία της πατρίδας του. Όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι σκιρτούν μπροστά στην ηρωική του χειρονομία. Η Ελεύθερη Ελλάδα θα τον θυμάται για πάντα»….

Κώστας Γεωργάκης (23 Αυγούστου 1948 – 19 Σεπτεμβρίου 1970)

Το 1996 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κωνσταντίνος το βιβλίο του Κωνσταντίνου Παπούτση «Το μεγάλο ΝΑΙ – Υπόθεση Κώστα Γεωργάκη», αλλά δεν ξέρω αν βρίσκεται ακόμα σε κυκλοφορία.

Και ορίστε πως τιμούμε τους ήρωες μας. Στη γενέτειρά του την Κέρκυρα, υπάρχει κάπου χωμένο ένα μνημείο με τον ανδριάντα του. Δείτε την φωτογραφία και προσέξτε όλες τις λεπτομέρειες. Τον περιβάλλοντα χώρο με την Pizza και το κομμωτήριο. Το μίζερο μνημείο με το καγκελάκι, τα μίζερα λουλούδια, τον πλαστικό κουβά του σφουγγαρίσματος ακουμπισμένο εκεί δίπλα και ένα σκουριασμένο σίδερο βιδωμένο στο παπούτσι του…

Και μια ακαλαίσθητη επιγραφή στο μνημείο του – που αρχίζει να ξεβάφει… Ελπίζουμε να την δουν και οι υπεύθυνοι του δήμου Κέρκυρας.