Ανάγκασαν αυτόν τον άνθρωπο, αυτόν τον υπηρέτη των γραμμάτων και τεχνών, στα 81 του χρόνια, να περιμένει 8 ώρες στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων, επειδή έχει αναλάβει πρόεδρος και θέλει να σώσει το Θεατρικό Μουσείο. Τον ανάγκασαν να πει ο ίδιος: «Αισθάνομαι μεγάλη ταπείνωση και ντροπή».
Ανίκανοι, τεμπέληδες, ημιμαθείς και ατάλαντοι έχουν καταλάβει τα πόστα και τις καρέκλες – και δεν κάνουν τίποτα. Και όχι μόνο αυτό, δεν μπορούν ούτε να προστατεύσουν τις αξίες και τις αρχές των γνήσιων διανοούμενων, των ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών.
Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος είναι ένας τέτοιος άνθρωπος. Καθηγητής φιλόλογος, συγγραφέας, θεατρικός κριτικός, μεταφραστής αρχαίων κειμένων και στιχουργός. Πολλοί ίσως τον ξέρουν με τον ψευδώνυμο του: Κ.Χ. Μύρης.
Πριν λίγες μέρες αυτό που έζησε στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων είναι μια μεγάλη ντροπή. Όχι για εκείνον, αλλά για το υπουργείο Πολιτισμού: «Ήμουν οκτώ ώρες στον προθάλαμο των κελιών. Ήμουν υπό κράτηση. Δικάστηκα για το Θεατρικό Μουσείο παρότι τόνιζα πως το χρέος μας είναι ό,τι μάς χρωστάει το υπουργείο Πολιτισμού», είπε ο ίδιος ταλαιπωρημένος και κουρασμένος.
Ο κ. Γεωργουσόπουλος σαν πρόεδρος του Κέντρου Μελέτης και Ερευνας του Ελληνικού Θεάτρου – Θεατρικού Μουσείου (ΚΜΕΕΘ-ΘΜ), έχει βάλει σκοπό του να σώσει αυτό το πολύτιμο Μουσείο, και πάντα μαζί με τον ηθοποιό Γιώργο Μιχαλακόπουλο (αντιπρόεδρος του μουσείου) σύρονται στα δικαστήρια ως εξιλαστήρια θύματα των μεγάλων χρεών που έχουν συσσωρευτεί. Το υπουργείο Πολιτισμού αλλάζει συνέχεια υπουργούς και στελέχη και κανείς τους δεν δίνει λύση.
Λες και είναι κλέφτης ή καταχραστής, ο κ. Γεωργουσόπουλος αρχικά δικάστηκε για χρέη του μουσείου στο ΙΚΑ, αλλά στην πορεία προέκυψε ότι είχε δικαστεί ερήμην του για χρέος 80.000 ευρώ του μουσείου προς την εφορία: «Μάλλον η κλήση εστάλη στο σπίτι όπου έμενα με τη σύζυγό μου πριν πεθάνει. Με όλα αυτά μού έχουν μπλοκάρει τους λογαριασμούς μου. Παίρνω μόνο το ακατάσχετο των 1.100 ευρώ και ακόμη πληρώνω δάνειο 600 ευρώ τον μήνα για τα νοσήλια της συζύγου μου», είπε στην Καθημερινή.
Από το μουχλιασμένο υπόγειο της Ακαδημίας με τις κατσαρίδες και τα ποντίκια, είπαν ότι θα στεγαστεί τελικά σε αίθουσες του Μεγάρου Μουσικής. Μετά είπαν ότι θα πάει σε ένα νεοκλασικό στην οδού Σταδίου 47.
Το νεοκλασικό της Σταδίου 47, παραχωρήθηκε από την Εθνική Πινακοθήκη. Η αποκατάσταση και η μετατροπή του νεοκλασικού κτιρίου σε Θεατρικό Μουσείο προβλέπεται να ενταχθεί στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων με ενδιάμεσο διαχειριστικό φορέα το Εθνικό Θέατρο, στο οποίο έχουν αποδοθεί ήδη 450.000 ευρώ για να καλυφθούν οι άμεσες ανάγκες του Θεατρικού Μουσείου. Από τα χρήματα αυτά ένα ποσό δόθηκε για καθαρισμό – απολύμανση των εκθεμάτων του μουσείου. Με το χρέος όμως τι γίνεται; Με τον κ. Γεωργουσόπουλο τι θα γίνει; Γιατί διαβάζω ότι στις 26 Νοεμβρίου θα πάει πάλι στην οδό Ευελπίδων για πέντε υποθέσεις του μουσείου.
Τον κ. Γεωργουσόπουλο δεν τον γνωρίζω καθόλου. Χαιρετιόμαστε τυπικά όταν συναντιόμαστε σε κάποια θεατρική παράσταση. Μέχρι που μια φορά δεν άντεξα και του ζήτησα να βγούμε φωτογραφία. Δέχτηκε με πολύ χαρά…
——————————————-
Διαβάστε τα 3 άρθρα που ήδη έχω δημοσιεύσει για το Θεατρικό Μουσείο
Ένα μουσείο με κατσαρίδες κι’ αράχνες: https://bit.ly/2xMjmAg
Επιτέλους “ξύπνησαν”: https://bit.ly/2RaH15Q
Το πολύπαθο Θεατρικό μουσείο: https://bit.ly/2Naib2B
Στη χώρα που γεννήθηκε ο Πολιτισμός, αυτός σήμερα κατέχει την τελευταία θέση στη “συνείδηση” και στο ενδιαφέρον του/της εκάστοτε υπουργού πολιτισμού και των υπευθύνων και των “αρμοδίων”…….. Τα κονδύλια για τον πολιτισμό στην Ελλάδα, είναι τα πλέον εξευτελιστικά…. ΝΤΡΟΠΗ και ΑΙΣΧΟΣ…!!
Ζητάμε εμείς συγγνώμη από τον Κώστα Γεωργουσόπουλο και τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο για όσα έχουν υποστεί από την εγκληματική αμέλεια του κράτους
Ζητάμε επίσης συγγνώμη κι ας μην φταίμε για τους μουσικούς της Καμεράτα που παραμένουν απλήρωτοι επί πενταετίας..
Ας ζητήσει κάποιος συγγνώμη πιά…
Ο πολιτισμός “παραχωρήθηκε” για διαχείριση σε ιδιώτες, έλληνες ή ξένους, οι οποίοι ενδιαφέρονται μόνο για τα έσοδα που μπορούν να έχουν από τα μνημεία. Παραχωρήθηκαν μνημεία χιλάδων ετών. Τα επιτεύγματα πρόσφατων δεκαετιώνδεν έχουν το ίδιο ενδιαφέρον, επομένως θα συντηρηθούν και διατηρηθούν μόνο εφόσον φέρνουν εισόδημα, διαφορετικά ούτε τα προηγούμενα χρέη τους προς δημόσιους φορείς δεν θα πληρώνονται.
χρονια κ χρονια στον τροχο ή δεμενος πισθαγκωνα στο μεσιανο καταρι…οπως εγραψε καποτε ο τεραστιος κ.Καθηγητης..για εμας το λεξιλογιο μας ισως να ειναι φτωχο για να εκφρασουμε τη λυπη κ τη ντροπη..Ευχαριστω