Αριστοκράτης, Αριστερός και Ομοφυλόφιλος

Αριστοκράτης, Αριστερός και Ομοφυλόφιλος!

Μόνο και μόνο αυτοί οι τρεις χαρακτηρισμοί τον έκαναν να είναι δακτυλοδεικτούμενος και μοναδικός. Κανείς δεν ήξερε πώς να τον αντιμετωπίσει, τους προκαλούσε αμηχανία. Μεγάλος καλλιτέχνης, πλούσιος αριστοκράτης, αριστερός (με φυλακές) και gay. Κυρίες και κύριοι ο ένας και μοναδικός Luchino Visconti.

Λάτρης των καλών τεχνών, της αισθητικής και της Ελλάδας. Φίλες του αγαπημένες η Κατίνα Παξινού και η Μαρία Κάλλας εξ αιτίας των οποίων είχε έρθει αρκετές φορές στην πατρίδα μας. Τις είχε σκηνοθετήσει και τις δύο. Την Μαρία Κάλλας μάλιστα τη βοήθησε να τελειοποιήσει το υποκριτικό της ταλέντο στους ρόλους της στην όπερα.

Ο Λουκίνο Βισκόντι του Μοντρόνε (Luchino Visconti di Modrone), γεννήθηκε στο Μιλάνο στις 2 Νοεμβρίου του 1906 και πέθανε στην Ρώμη στις 17 Μαρτίου του 1976. Ήταν κόμης του Λονάτε Ποτσόλο, σκηνοθέτης του κινηματογράφου, του θεάτρου και της όπερας. Υπήρξε θεμελιωτής και βασικός εκφραστής του ρεύματος του ιταλικού νεορεαλισμού.

Νεανικά χρόνια: Ο Βισκόντι ήταν ένα από τα εφτά παιδιά μιας από τις πιο πλούσιες οικογένειες της πόλης του Μιλάνου. Ο πατέρας του, Τζουζέπε Βισκόντι, καταγόταν από την αριστοκρατική οικογένεια των Βισκόντι του Μοντρόνε και η μητέρα του, Κάρλα Έρμπα, ήταν αστή κόρη αυτοδημιούργητων βιομηχάνων. Ο νεαρός Βισκόντι μεγάλωσε σε καλλιτεχνικό περιβάλλον και από μικρό παιδί παρακολουθούσε παραστάσεις λυρικού θεάτρου στην περίφημη Σκάλα του Μιλάνου, ενώ παράλληλα έδειχνε έφεση στις καλές τέχνες.

Τα χρόνια στο Παρίσι: Το 1933 o Visconti ταξιδεύει στη Γερμανία και ζει από κοντά την άνοδο του ναζισμού. Στη συνέχεια, εγκαθίσταται στο Παρίσι όπου γνωρίζει και συναναστρέφεται τον Ζαν Κοκτώ και την Κοκό Σανέλ. Παράλληλα, εργάζεται ως βοηθός του σκηνοθέτη Ζαν Ρενουάρ στις ταινίες Toni (1935) και Γεύμα στην Εξοχή (Une Partie de Campagne- 1936). Στο Παρίσι η συναναστροφή του με μαρξιστικούς κύκλους και ο ενθουσιασμός του Λαϊκού Μετώπου τον ωθούν, σε πρώτη φάση, να ασπαστεί τον Μαρξισμό και ακολούθως, να γίνει μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας.

Μια σκηνή από το αριστούργημα του, “Θάνατος στην Βενετία”

Κινηματογράφος: Το 1943 γυρίζει την πρώτη του ταινία, Ossessione, που είναι βασισμένη πάνω στο μυθιστόρημα του Τζέιμς Μ. Κέιν, Ο Ταχυδρόμος Χτυπάει πάντα δυο Φορές. Αυτή η ταινία αποτελεί τη γενέθλια ταινία του ιταλικού νεορεαλισμού. Τα γυρίσματα έγιναν κατά τη διάρκεια του πολέμου με αποτέλεσμα οι συντελεστές της ταινίας να αντιμετώπιζαν σημαντικές δυσχέρειες μια και όλο το υλικό το ήλεγχαν από τη λογοκρισία του φασιστικού καθεστώτος. Το Ossessione ταράζει τα νερά στον ιταλικό κινηματογράφο και γρήγορα απαγορεύεται από τη λογοκρισία. Με την ολοκλήρωση της ταινίας, ο Visconti αναλαμβάνει ενεργό ρόλο στην αντίσταση, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται από τους Ναζί.

Το 1948 το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας του ανέθεσε να γυρίσει μια τριλογία με θέμα τη ζωή των ψαράδων της Σικελίας, των ανθρακωρύχων και των αγροτών. Τελικά μόνο το πρώτο μέρος της τριλογίας ολοκληρώθηκε και είναι η ταινία Η γη τρέμει, γυρισμένη στο χωρίο Άτσι Τρέτσα της νότιας Σικελίας με ερασιτέχνες ηθοποιούς, κατοίκους του χωριού και θεωρείται χαρακτηριστικό δείγμα του ιταλικού νεορεαλισμού. Παρά τις αντιδράσεις που προκάλεσε, η ταινία βραβεύτηκε με το Ειδικό βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετίας.

Η πορεία του συνεχίστηκε και ήταν λαμπρή. Τα τελευταία έργα του διακρίνονται από έντονη εσωτερικότητα και αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Η παρακμή, η αποσύνθεση και τα ομοφυλοφιλικά ένστικτα χαρακτηρίζουν όλες τις δημιουργίες της τελευταίας περιόδου του σκηνοθέτη. Με την ταινία Οι Καταραμένοι (1969), που προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερου σεναρίου, κατακρίνει τα εγκλήματα του ναζισμού μέσα από την αποσύνθεση μιας ισχυρής οικογένειας Γερμανών βιομηχάνων τη δεκαετία του 1930.

Το 1974 ο Visconti παρά την ήδη κλονισμένη υγεία του ολοκληρώνει μια ακόμα ταινία, την Γοητεία της Αμαρτίας, που αποτελεί ίσως την πιο αυτοβιογραφική δημιουργία του με την πλοκή του έργου να περιστρέφεται γύρω από έναν ηλικιωμένο και μοναχικό καθηγητή, ο οποίος αναστατώνεται όταν μια οικογένεια νεόπλουτων αστών και ένας διεφθαρμένος αλλά γοητευτικός νέος εισβάλλουν στη μονότονη ζωή του. Η τελευταία ταινία του είναι Ο Αθώος (1976), που γυρίζεται ενώ ο σκηνοθέτης είναι πλέον σχεδόν παράλυτος. Βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Γκαμπριέλε ντ’ Ανούτσιο αποτελεί μια σκληρή κριτική της αριστοκρατίας και της αλαζονείας της εξουσίας.

Ο Luchino Visconti πέθανε στις 17 Μαρτίου του 1976 στη Ρώμη, ενώ “Ο Αθώος” βρισκόταν ήδη στη φάση του μοντάζ. Ολοκληρώθηκε από τους συνεργάτες του, με βάση τις δικές του υποδείξεις, και προβλήθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών της ίδιας χρονιάς ως φόρος τιμής στο σκηνοθέτη.

Θέατρο: Εκτός από τον κινηματογράφο, σημαντική είναι η προσφορά του και στο θέατρο. Η πρώτη του θεατρική παράσταση είναι το έργο“Τρομεροί Γονείς” του Ζαν Κοκτώ, που ανεβαίνει στο θέατρο Eliseo της Ρώμης τον Ιανουάριο του 1945. Η επαναστατική σκηνοθεσία του έργου, βασισμένη στο μοντέλο του νεορεαλισμού του “Ossessione”, προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση. Ακολούθως, και ιδίως στα πρώτα χρόνια της καριέρας του, σκηνοθετεί αρκετές θεατρικές παραστάσεις, ανάμεσα στις οποίες και την “Μήδεια” του Ευριπίδη.

Όπερα: Η αγάπη του Βισκόντι για την όπερα είναι εμφανής από την ταινία του 1954 “Senso”, η οποία ξεκινά με την τέταρτη πράξη του Trovatore γυρισμένη στο περίφημο Θέατρο La Fenice της Βενετίας. Δύο παραστάσεις του που άφησαν εποχή στην Σκάλα του Μιλάνου ήταν η “Τραβιάτα” (1955) και η “Άννα Μπολένα” (1957) με πρωταγωνίστρια και στις δύο την Μαρία Κάλλας.

Προσωπική ζωή: Ο Λουκίνο Βισκόντι δεν έκρυψε ποτέ πως είναι ομοφυλόφιλος, όπως και ο πατέρας του, Τζιουζέπε. Η ομοφυλοφιλία του εκφράζεται ανοιχτά για πρώτη φορά την περίοδο που ζει στο Παρίσι, ενώ σύντροφοι του – ανάμεσα σε πολλούς – υπήρξαν ο σκηνοθέτης και συνεργάτης του Φράνκο Τζεφιρέλι και ο Αυστριακός ηθοποιός Χέλμουτ Μπέργκερ.

Επιλεγμένη Φιλμογραφία: Ossessione (1943), La terra trema (1948), Bellissima (1951), Senso (1954), La terra trema (1948), Rocco e i suoi fratelli (1960), Il gattopardo (1963), Morte a Venezia (1971), Το λυκόφως των Θεών /Ludwig (1972), Η Γοητεία της Αμαρτίας/Gruppo di famiglia in un interno (1974), Ο Αθώος /L‘innocente (1976)

Luchino Visconti photo

Luchino Visconti, Alain Delon και Burt Lancaster στα γυρίσματα του “Γατόπαρδου” (1963). Η ταινία βραβεύτηκε με τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ των Καννών.

Με τον Αλέν Ντελόν λένε ότι ήταν βαθύτατα ερωτευμένος.

Συνάντηση κορυφής: Luchino Visconti, Federico Fellini

Με τον Γάλλο ηθοποιό Jean Sorel το 1967 στην Βενετία. Κολπάκια για να ζηλέψει ο Ντελόν….

Με την Romy Schneider και δεξιά με την Anna Magnani

Με την Μαρία Κάλλας θριάμβευσαν όταν την σκηνοθέτησε σε δύο όπερες.

Ο Luchino Visconti σκηνοθετεί την Κατίνα Παξινού στην ταινία Rocco and His Brothers – ενώ παρακολουθεί ο Alain Delon.

Με την Romy Schneider και τον Alain Delon στην Επίδαυρο, όταν ήρθαν να παρακολουθήσουν την Κατίνα Παξινού να παίζει αρχαίο δράμα.

Ludwig (1972): O Luchino Visconti με την Romy Schneider και τον Helmut Berger – με τον οποίο είχε και μακροχρόνια ερωτική σχέση.

Κι΄ άλλα πορτραίτα μεγάλων σκηνοθετών

Χριστιανός, Μαρξιστής και Ομοφυλόφιλος: https://bit.ly/2lFBZCq

Μεγαλομανής, πεισματάρης και σαδιστής: https://bit.ly/2x59TlH

Ήταν διάνοια ή τρελός; https://bit.ly/2Ld5UOG

Είναι ο Christopher Nolan, ο Νο 1 σκηνοθέτης της εποχής μας; https://bit.ly/2Bhzj0k

Μέσα στους κορυφαίους σκηνοθέτες όλων των εποχών: https://bit.ly/2VDilnU

Ο σκηνοθέτης των γυναικών: https://bit.ly/2u0LKNi

Ο Έλληνας μετανάστης που έγινε μεγάλος σκηνοθέτης: https://bit.ly/2f1zW9d

Ο “πατέρας” του Σπαγγέτι Γουέστερν: https://bit.ly/2IRrqb6

Πέθανε ο σκηνοθέτης της «Σιωπής των Αμνών»: https://bit.ly/2tQOlsA

Παντρεύτηκε Ελληνίδα: https://bit.ly/2TeNxgg

—————————————————————