Για τον Νίκο Παπάζογλου

Δεν έφυγε κανονικά, ποτέ από την Θεσσαλονίκη. Την αγαπούσε τρελά και δούλευε εκεί μέχρι τέλους. Στην Αθήνα ερχόταν μόνο για πολύ σημαντικές δουλειές ή για συναυλίες. Τραγούδια του τραγούδησαν πολλοί μεγάλοι Έλληνες τραγουδιστές και επίσης στήριξε αρκετούς καλλιτέχνες και συγκροτήματα στα πρώτα τους βήματα μέσα από το στούντιο του, το Αγροτικόν. 

Έχουν περάσει 9 χρόνια από τον ξαφνικό και άδικο θάνατο του – σκεφτόμουν ότι ποτέ δεν έτυχε να τον γνωρίσω – και θέλοντας να του φτιάξω ένα άρθρο, για να τιμήσω το ήθος και την πορεία του στο Ελληνικό τραγούδι, ζήτησα από διάφορους γνωστούς ανθρώπους να μου πουν δυο λόγια… Άλλοι τον ήξεραν, άλλοι όχι. Με τον Πασχάλη όμως ήταν μαζί απο παιδιά…

Ξεκίνησε την καριέρα του τη δεκαετία του 1960, και για ένα διάστημα βρέθηκε και στους Olympians του Πασχάλη Αρβανιτίδη. Τα πρώτα του τραγούδια μάλιστα, τα τραγούδησε ο Πασχάλης.

«Με τον Νίκο είμασταν παιδικοί φίλοι, μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά, Κασσάνδρου, πάνω από τον Αγ. Δημήτριο, και έχω να θυμάμαι μόνο ωραία πράγματα. Ξεκίνησε σαν μοντέρνος τραγουδιστής – που έλεγε και αγγλόφωνα τραγούδια – και την περίοδο μάλιστα που πήγα να υπηρετήσω στην αεροπορία, με αντικατέστησε στους Olympians. Μετέπειτα συνεργαστήκαμε και πάλι και μάλιστα μου έγραψε τα τραγούδια “Ανία”, “Είναι Αργά” και “Γαλάζια Θάλασσα”. Υπέροχο παιδί, θαυμάσιος καλλιτέχνης, χαμηλών τόνων άνθρωπος… υπέροχος!» ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗΣ (Τραγουδιστής)

Αργότερα, και για πολλά χρόνια, ο Παπάζογλου συνεργάστηκε με τον Διονύση Σαββόπουλο, τον  Μανώλη Ρασούλη και τον Νίκο Ξυδάκη. Μην ξεχνάμε ότι έγινε ευρέως γνωστός με “Τα Δήθεν” και τον ιστορικό δίσκο “Η εκδίκηση της γυφτιάς”, που ήταν παραγωγή του Διονύση Σαββόπουλου.

Χαρακτηριστικό του Παπάζογλου ήταν το κόκκινο μαντήλι που φορούσε στο λαιμό, παντού και πάντα

Ο Νίκος Παπάζογλου συμμετείχε σε πολλούς δίσκους που δημιουργήθηκαν στο Αγροτικόν, το στούντιο του, ως παραγωγός, ηχολήπτης, ενορχηστρωτής και μουσικός. Το 1993 διαμόρφωσε το πατρικό σπίτι της μητέρας του, στην παραλία των Νέων Επιβατών, σε bar, που το ονόμασε Bahçe çiflik, και το οποίο λειτουργούσε o ίδιος μέχρι περίπου το 2003. Πέθανε από καρκίνο στις 17 Απριλίου 2011, λίγο καιρό μετά το θάνατο του φίλου και συνεργάτη του, Μανώλη Ρασούλη.

Νίκος Παπάζογλου 20 Μαρτίου 1948 – 17 Απριλίου 2011

Γνωστοί άνθρωποι μιλούν για τον Νίκο Παπάζογλου.

«Δεν τον γνώριζα προσωπικά, αλλά με τον  “Αύγουστο” τον αγάπησα. Τον θεωρώ έναν από τους μεγαλύτερους τραγουδοποιούς που έβγαλε αυτή η χώρα. Κάθε φορά που τον έβλεπα στην τηλεόραση μου μετέδιδε μια ηρεμία – γαλήνη όπως μόνο οι πολύ μεγάλοι δημιουργοί μπορούν να μεταδώσουν». ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΟΡΚΟΛΗΣ (συνθέτης – μουσικός)

«Τον Νίκο τον γνώριζα από την Θεσσαλονίκη. Τον συναντούσα συχνά γιατί ήταν στην παρέα του μεγάλου μου αδερφού και σύχναζαν στο στέκι που βρίσκονταν Κασσάνδρου και Αγίας Σοφίας γωνία. Ήταν ψαγμένος από τότε. Ένας μοναχικός ρομαντικός μουσικός που έδωσε το δικό του στίγμα στο λαϊκό τραγούδι. Η φωνή του, ιδιαίτερη, τα τραγούδια του προτάσεις! Δυστυχώς αποχώρησε από την σκηνή της ζωής νωρίς και η μουσική στερήθηκε ένα άξιο μουσικό ταξιδευτή» ΚΩΣΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ (ζωγράφος – γλύπτης)

«Δεν τον ήξερα. Μόνο από ακοή. όμως: αυτός ο Θεσσαλονικιός τραγουδιστής συνέχιζε τον μύθο της πόλης. Ένας αφοσιωμένος της ζωής και της τέχνης. Δοσμένος στη φύση και στο πάθος. Το τραγούδι του, στα δημοτικά τραγούδια και τα ποιήματα που διαβάζαμε στο σχολείο. Άλλοτε έμοιαζε με ήρωα του ’21. Έφυγε για να τραγουδά στο θεό. Και στις μούσες.» ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ (ποιητής, εκδότης)

«Τον Νίκο Παπάζογλου δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω προσωπικά. Όμως τον αγάπησα και θα τον αγαπώ πάντα σαν καλλιτέχνη, γιατί μιλάμε για ένα μουσικό και ερμηνευτή που υπηρέτησε μέσα από τα τραγούδια του την ελληνική γλώσσα όπως ακριβώς της αξίζει και κατάφερε να δημιουργήσει ένα εντελώς προσωπικό ύφος στη μουσική του, ύφος που συνδύασε τα ελληνικά παραδοσιακά και λαϊκά στοιχεία, με τη σύγχρονη διάθεση της έντεχνης φόρμας του ‘80. Η τέχνη των γυρισμάτων της φωνής του και η ευαισθησία της ερμηνείας του, για μένα πάντα θα είναι σχολή.» ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΘΕΣ (συνθέτης, τραγουδιστής)

«Νίκος Παπάζογλου ο αυθεντικός, ο χαρισματικός, ο έντεχνος, με τη πραγματική σημασία της λέξης. Ο άνθρωπος που αγάπησε τη μουσική και όχι το περιτύλιγμα της. Πράος και γλυκομίλητος με μια φωνή που όταν τραγούδαγε σου διαπερνούσε την καρδιά. Θεωρώ ότι ο Νίκος Παπάζογλου ήταν το φωτεινό παράδειγμα του πως πρέπει να είναι ο αληθινός καλλιτέχνης» ΣΟΦΙΑ ΒΟΣΟΥ (τραγουδίστρια, μουσικός)

«Η πρώτη και μοναδική φορά που είδα τον Νίκο Παπάζογλου ήταν τον Αύγουστο του 2009 στη Νίσυρο. Είχε έρθει σε μια συναυλία μας. Ήταν, θυμάμαι, ακουμπισμένος σε μία γαλάζια πόρτα, φορούσε ξεβαμμένο τζιν, μπλε πουκάμισο και κόκκινη μπαντάνα, και μιλούσε χαμογελώντας συνεχώς… Με ένα πλατύ, ζεστό, αλλά και κάπως μελαγχολικό χαμόγελο. Από εκείνο το σημείο παρακολούθησε όλη τη συναυλία, κι ύστερα, πολύ λίγο πριν τελειώσει, έφυγε, το ίδιο αθόρυβα όπως είχε εμφανιστεί. Ήταν μετά από εκείνο τον Αύγουστο που άρχισα να γνωρίζω ουσιαστικά τον καλλιτέχνη Νίκο Παπάζογλου. Να συνειδητοποιώ ότι, πέρα από τον ‘Αύγουστο’ και την ‘Εκδίκηση της Γυφτιάς’, ένα μεγάλο μέρος από αγαπημένα μου τραγούδια ήταν δικές του δημιουργίες… Να διαπιστώνω την ικανότητά του να γεφυρώνει μουσικές αντιθέσεις, να παντρεύει το μπαγλαμαδάκι με την ηλεκτρική κιθάρα, την ποίηση και τις ροκ ενορχηστρώσεις με τις λαϊκές μελωδίες. Να μελετώ και να γοητεύομαι από τη φωνή του με το μέταλλο και την ιδιαίτερη χροιά του, να σέβομαι και να εκτιμώ την όλη διαδρομή και την προσωπικότητα ενός ανθρώπου σεμνού, ευαίσθητου, αντισυμβατικού, ενός καλλιτέχνη με ήθος και ευγένεια ψυχής, που αν και δημιούργησε “σχολή”, επέλεξε να ζει στους δικούς του ρυθμούς, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Ένας σπουδαίος καλλιτέχνης και άνθρωπος. Και είναι πολύ στενάχωρο να σκέφτομαι πως, ενώ βρέθηκα τόσο κοντά του εκείνο τον Αύγουστο στη Νίσυρο, δεν πήγα να τον χαιρετήσω και να του πω ευχαριστώ…» ΜΙΡΕΛΑ ΠΑΧΟΥ (τραγουδίστρια, μουσικός)

«Ήταν καλοκαίρι, Αύγουστος του 2000 και παραθέριζα σ’ ένα φιλικό σπίτι στα Νικιά, ένα ορεινό χωριό της Νισύρου, σύριζα στο περίφημο ηφαίστειο του νησιού. Της Παναγίας γιόρταζε ένα μοναστηράκι λίγο πιο κάτω που οι πληροφορίες μας μιλούσαν για ένα αυθεντικό πανηγυράκι που επρόκειτο, όπως κάθε χρόνο να συμβεί στην χάρη της. Πήγα με τους φίλους μου κι εκεί βρέθηκα για πρώτη φορά στην παρέα του Νίκου Παπάζογλου ή μάλλον στην μία και μοναδική παρέα όλων ανεξαιρέτως των παρευρισκόμενων φιλεόρτων ντόπιων και μη. Τις προηγούμενες μέρες τον συναντούσα στα παραλιακά καφενεία άλλοτε να παίζει τάβλι κι άλλοτε να απολαμβάνει χαλαρός το τσίπουρό του. Εκείνο το βράδυ όμως είχα την άνεση να τον παρακολουθώ διακριτικά για ώρα. Με χαρά διαπίστωσα ότι ο τραγουδιστής που αγαπούσα από τους πρώτους κιόλας δίσκους «Την εκδίκηση της γυφτιάς» και «Τα δήθεν» ήταν ακριβώς όπως τον περίμενα. Ένας απ’ όλους, ήσυχος, σεμνός και φιλικός. Κάποια στιγμή μάλιστα στο χορό έναν αργό συρτό ή σούστα, βρεθήκαμε να χορεύουμε δίπλα – δίπλα πιασμένοι με τα χέρια σταυρωτά σ’ έναν μεγάλο κύκλο ανθρώπων. Ήταν πολύ ψηλός θυμάμαι. Και παρά τις επίμονες εκκλήσεις των μουσικάντηδων να τραγουδήσει, εκείνος το απέφυγε λέγοντάς τους πως οι ίδιοι τραγουδούν πολύ καλύτερα! Χόρεψε αρκετά, αλλά δεν είπε ούτε ένα τραγούδι. Σε κάθε συναυλία που έδινε στον Λυκαβηττό ήμουν σταθερά παρών, πριν και μετά την Νίσυρο. Αλλά δυστυχώς ήταν λίγα τα καλοκαίρια που του είχαν απομείνει, μετά από εκείνο τον δεκαπενταύγουστο στο πανηγυράκι της Παναγίας.» ΓΙΩΡΓΟΣ Ν. ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ (ποιητής, μουσικός παραγωγός στο Γ΄ πρόγραμμα της ΕΡΤ)

«Ό,τι δικό του, μόνο Παπάζογλου θα μπορούσε να είναι. Η ιδιαίτερη μουσική, ο λυγμός, το χαρακτηριστικό του μαντήλι, η μοναχικότητα και εκείνη η γλυκιά εγγύτητα όποτε τον συναντούσες. Έκανα ελάχιστα μουσική στη δημοσιογραφική μου πορεία. Ό,τι δικό του το έψαχνα και πάντοτε έτσι τα έφερνε η ζωή ώστε να συμπίπτει χρονικά και με δικά μου γεγονότα σπουδαία και κομβικά. Με ζητήματα, ζωής και θανάτου, στην κυριολεξία. Τη χρονιά που είχε κυκλοφορήσει «Η εκδίκηση της γυφτιάς» είχα το μεγαλύτερο ατύχημα στη ζωή μου. Οι υπόλοιποι γύρισαν, εγώ αυχένας, πρώτος έβδομος σπόνδυλος, πόδια για κανα χρόνο νεκρά, την «Εκδίκηση της γυφτιάς» διάβαζε η φίλη μου η Νανά που μόλις της την είχα κάνει δώρο, πλαντάζοντας στο κλάμα. Ε λοιπόν, για την “Εκδίκηση της γυφτιάς” κι εγώ γρήγορα-γρήγορα έγινα καλά. Του το εξομολογήθηκα στη μια και μοναδική συνέντευξή μας όταν εμφανιζότανε στο Σείριο. Κι υπήρξε απίστευτα γενναιόδωρος μαζί μου, σε μια ερώτηση απαντούσε ότι «θα ήθελε να είναι κεραμιδόγατος, αν ξαναγεννηθεί άλλη φορά» κι έτσι σαν τον κεραμιδόγατο τον φωτογράφισε ο Χρήστος Βλάχος ο φωτογράφος μας, στα κεραμίδια του Σείριου. Για τις Εικόνες κάποτε. Για τις Εικόνες, έναν καιρό και μια φορά.» ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ (συγγραφέας)

«Ο σπουδαίος αυτός καλλιτέχνης με το βυζαντινό χρώμα στη φωνή, χάρισε εκτός των άλλων στην ελληνική “λαϊκή” μουσική, την απενοχοποίηση. Τραγούδησε με λόγια ποιητικά, έβαλε παραδοσιακά όργανα σε δρόμους νεότερους και δημιούργησε “σχολή”. Φυσικά μένει ανεξίτηλη και η εικόνα του με το κόκκινο φουλάρι, που δεν αποχωρίστηκε ποτέ. Σε μια συνάντησή μας στη Θεσσαλονίκη το 1990 ,την εποχή που άρχιζε ο μεγάλος θόρυβος για τα ελληνικά βίντεο-κλιπ μου είχε πει: “το βιντεο-κλιπ είναι το περιτύλιγμα…όπως ένα σακούλι πατατάκια”. Φυσικά είχε δίκιο… έτσι το έβλεπαν οι δισκογραφικές εταιρίες που τότε πλήρωναν τη παραγωγή, με σκοπό και μόνο τη διαφήμιση. Χρόνια μετά…δουλεύοντας στο “Σαββοραμα” στο ΟΜΜΑ, του είπα… “Ελπίζω να σε έχω πείσει πιά, ότι οι μικρού μήκους μουσικές ταινίες (έτσι τα ονομάζω αντί του αδόκιμου βίντεο-κλιπ), είναι ένα κομμάτι τέχνης…” . Η απάντηση, χαμογέλασε με νόημα και ετοιμάστηκε να βγει στη σκηνή.” ΝΙΚΟΣ ΣΟΥΛΗΣ (σκηνοθέτης)

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Διαβάστε μεγάλα αφιερώματα

ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ ΚΗΛΑΗΔΟΝΗΣ: forever: https://bit.ly/2BoKrvd

ΤΑΚΗΣ ΜΠΟΥΓΑΣ: Ένα τελευταίο αντίο https://bit.ly/3pVL49O

ΝΙΚΟΣ ΑΝΤΥΠΑΣ: Ένα αντίο https://bit.ly/3498aRQ

ΝΤΕΜΗΣ ΡΟΥΣΣΟΣ: Έτσι τον γνώρισα https://bit.ly/38qbIxW

APHRODITE’S CHILD: Το συγκρότημα φαινόμενο https://bit.ly/2y2ceRl

ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ: Γιατί αυτοκτόνησε; https://bit.ly/3aKbNN6

ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ: Ένα ζεϊμπέκικο μπλουζ για πάρτη του https://bit.ly/3iY2pIi

ΒΛΑΣΣΗΣ ΜΠΟΝΑΤΣΟΣ: Έτσι θα τον θυμάμαι πάντα https://bit.ly/31koDyf

ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ: Η Μαρία της καρδιάς μας https://bit.ly/2ir77VE

ΜΑΡΙΖΑ ΚΩΧ: Ο Χατζιδάκις την έστειλε στην Eurovision: https://bit.ly/2Cmcj3C

ΑΡΛΕΤΑ: Ταλαιπωρήθηκε: https://bit.ly/2wzEwiR