Οι ζέστες έσφιξαν. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος τον τελευταίο καιρό ασχολιόταν με τη μετάφραση του Θουκυδίδη, επέστρεψε από τη Γαλλία εν μέσω λαϊκής αγαλλιάσεως. «Θα τον ψηφίσω», είπε ο Ιάκωβος. «Είναι εγγύησις πολιτικής σταθερότητος. Κι εγώ θέλω να είναι σταθερή η πολιτική κατάστασις στην Ελλάδα, μπας και ξεκινήσουν τα σιδηροδρομικά έργα και διοριστώ μηχανοδηγός. Κι άλλωστε έχουμε πολλά κοινά. Έχουμε γεννηθεί την ίδια ημερομηνία!»
«Το λαμόγιον», αγανάκτησε ο Γιάννης Γιατράκος. «Αυτός μας έμπλεξε στον πόλεμο. Αυτός έκανε δικτατορία. Αυτός έστειλε τους Έλληνες να σκοτωθούν στην Κριμαία. Αυτός μας έβαλε στη Μικρασιατικήν Εκστρατείαν. Κι η πολιτική του, εύκολη: πάντοτε ναι σε ό,τι πουν οι ξένοι. Πάντοτε ναι στον πόλεμο. Ενώ η Ελβετία, που δεν ενεπλάκη σε πόλεμο, αν και δεν παράγει τίποτα, είναι πλουσιότερη από εμάς, που παράγουμε τα πάντα. Και αφού τα έκανε όλα αυτά, επιστρέφει ωσάν σωτήρας».
Αυτά που διαβάσατε πιο πάνω είναι αποσπάσματα από το βιβλίο του Γιάννη Παπαγιάννη Ο άνδρας που γεννήθηκε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και καταλαβαίνετε πως μόλις τα διάβασα, το βιβλίο βρέθηκε στο κομοδίνο μου. Όχι στην στοίβα με τα υπόλοιπα, αλλά μόνο του. Το διαβάζω κάθε βράδυ, μία ώρα πριν κοιμηθώ, και την έχω κάνει λαχείο. Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Τι είναι αυτό το βιβλίο;
Το story έχει ως εξής: Το 2013 η Άννα Μαρία Αθανασίου ξεκινά να υλοποιήσει ένα τολμηρό όνειρο: με τη βοήθεια ενός πρώην φίλου της προγραμματιστή ξεκινούν να φτιάξουν μια ταινία για τη ζωή του προπάππου της Ιάκωβου Αθανασίου, με βάση ένα πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης. Το πρόγραμμα όμως ξεφεύγει απ’ τα χέρια τους και η ιστορία –και η ζωή– του προπάππου της προκύπτει διαφορετική. Γεννημένος την ίδια ημέρα με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο Ιάκωβος Αθανασίου ζει δυο χρεοκοπίες, ερωτεύεται, περιδιαβαίνει ανάμεσα σε μύθους της εποχής και μαζί του ξαναζούμε και διαβάζουμε διαφορετικά την Ιστορία.
Εν ολίγοις, το βιβλίο είναι μια «ιστορική κωμωδία», που με το ειρωνικό, στοχαστικό, ανατρεπτικό της ύφος, την εμπεριστατωμένη αναπαράσταση των εποχών και την απολαυστική μεταχείριση των κεντρικών της ηρώων, μας υποχρεώνει σε μια διαφορετική ανάγνωση και αποτίμηση της Ιστορίας.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ: «Τι περιμένετε, κύριοι, από έναν πρωθυπουργό όπως ο Τρικούπης, ο οποίος κάθε πρωί μπανιαρίζεται; Κοιτάξτε τον πατέρα μου. Δεν επήρε ένα λουτρόν ποτέ στη ζωή του κι έφτασε ενενήντα χρονών. Και δεν φτάνει που κάνει μπάνιο κάθε μέρα», συνέχισε η φωνή, «αλλά έκαμε και πρόεδρο της Βουλής αυτόν τον ανεκδιήγητον Σπυρίδωνα Βαλαωρίτη, μόνον και μόνον επειδή είναι εξάδελφος του ποιητού. Κι εκτός τούτων, ταξιδεύει συνεχώς και στο εξωτερικό. Πού ακούστηκε, Έλλην πρωθυπουργός να ταξιδεύει στο εξωτερικό;»
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ: “Κακόηχες ονομασίες εξοβελίστηκαν. Το Χεσμένο Λιθάρι πήρε το όνομα Κολοκυνθού, από την οικογένεια Κολοκύνθη. Η Αλωνάρα (φωτο επάνω) ονομάστηκε και επισήμως Κηφισιά, επειδή εκεί φυσούσε αέρας. Το όνομα Πατήσια επικράτησε, αντί Παραδείσια, στην περιοχή με τους φημισμένους κήπους την οποία επισκεπτόταν ο πολυχρονεμένος Πατισάχ. […] Νότια από την Πύλη του Αδριανού, τα τεράστια κτήματα που μετά την επανάσταση βρέθηκαν στα χέρια τού κάποτε πτωχού στρατηγού Μακρυγιάννη, πήραν το όνομά του. Τα απομνημονεύματά του, όπου επικρίνει τους πάντες πλην του εαυτού του και δεν εξηγεί πούθε απέκτησε την περιουσία, δεν είχαν ακόμη εκδοθεί. Ο ίδιος ο στρατηγός, για να μη διαταράξει τις δημόσιες σχέσεις του, δεν επιθυμούσε την έκδοση.”
—————————————————————
Ο Γιάννης Παπαγιάννης γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά κατάγεται από την Ικαρία. Σπούδασε φυσική και έκανε μάστερ στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα Πέντε ώρες (1990), Η πικρή γεύση (1993), Ο ύπνος περιβάλλει (1998), Η ασθένεια της πεταλούδας (2009), Το διπλό πρόσωπο του νου (2015). Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε λογοτεχνικά περιοδικά και έχει γράψει σενάρια για ταινίες μικρού μήκους. Δημοσιεύει κριτικές βιβλίου στην Αυγή, στον Ελεύθερο Τύπο και σε ηλεκτρονικά περιοδικά.
