Είχα κι’ άλλα να του πω…

Η Βαλέρια Χριστοδουλίδου μας γράφει ένα κείμενο για τον αγαπημένο της σκηνοθέτη, Νίκο Νικολαΐδη. «Λυπάμαι που δεν μπορώ να τον συναντήσω σε αυτόν τον κόσμο, γιατί είχα κι άλλα να του πω και να μάθω από αυτόν. Βλέπεις δεν περίμενα να μας “την κάνει” τόσο νωρίς και τον τελευταίο καιρό μόνο στο τηλέφωνο μιλούσαμε».

“Εύχομαι να συνεργαστώ με αυτόν τον σκηνοθέτη.” Αυτό είπα κοιτώντας τον ουρανό όταν βγήκα από το σινεμά που μόλις είχα δει το Singapore Sling. Μου φαινόταν απίστευτο το γεγονός ότι αυτός ο σκηνοθέτης είναι έλληνας και ζει ανάμεσά μας κάπου στην Αθήνα. Τελικά η επιθυμία μου ήταν τόσο ισχυρή που το σύμπαν έκανε καλά την δουλειά του. Οκτώ χρόνια μετά, τον ήχο του τηλεφώνου μου ακολούθησε μια φωνή που μου έδωσε τα στοιχεία της διεύθυνσης του Νίκου Νικολαΐδη και μου ανταπέδωσε τη δική του επιθυμία να συνεργαστεί μαζί μου.

Έτσι βρέθηκα στο σπίτι του στην Κηφισιά και σε αυτόν τον τυχερό καναπέ που είχε ρουφήξει τόσες αμερικάνικες ταινίες του ’50, ταινίες του αγαπημένου του Jerry Lewis, άλλες σπάνιες cult ταινίες, τις αγαπημένες του μουσικές και τα λόγια και την ενέργεια ενός ιδιαίτερου ανθρώπου που υπήρχε στον κόσμο μας αλλά δεν ζούσε μέσα σε αυτόν. Ο δικός του κόσμος, δεν περιγράφεται. Απλά ήταν “αλλιώς” και για έναν περίεργο λόγο μπορούσα να τον συναντώ εκεί, τον καταλάβαινα. Νομίζω ότι αυτό ήταν το πιο σημαντικό στη σχέση μου μαζί του, πιο πολύ κι από τη συνεργασία μας σε μια ταινία. Βέβαια δε θα έλεγα ότι του άρεσε από την αρχή αυτό, ήταν αντιδραστικός σε κάθε εισβολέα, γι’ αυτό και οι κόντρες μας δεν έλειψαν τον πρώτο καιρό. Όταν όμως με εμπιστεύτηκε και κατάλαβε ότι εγώ ποτέ δεν εισέβαλα πουθενά, απλώς, ούτως ή άλλως, τριγυρνούσα εκεί γύρω από πάντα, γίναμε συνωμότες.

Τον αγάπησα πολύ κι εκείνος το ίδιο. Αυτό ήταν φανερό περισσότερο μετά το πέρας των γυρισμάτων, αλλά το σφράγισμα της συνωμοσίας μας έγινε σε μία στιγμή, μία εβδομάδα πριν ξεκινήσουμε τα γυρίσματα που μοιράστηκε μαζί μου την αλήθεια του σα να μιλάει στην κολλητή του φίλη ή στο παιδί του, για να μιλήσει τελικά με τον εαυτό του. Θυμάμαι όταν την πρώτη μέρα διάβασα το σενάριο απνευστί, εκεί στον καναπέ, δάκρυσα γιατί δεν περίμενα ότι θα είχα στα χέρια μου, ποτέ, τέτοιο ελληνικό σενάριο, που εκτός από το πρώτο επίπεδο ανάγνωσης, το από κάτω κείμενο θα ήταν τόσο ταιριαστό με το δικό μου τρόπο σκέψης. Σηκώθηκα, πήγα στο γραφείο του και του είπα ευχαριστώ.

Η περιπέτεια ξεκίνησε. Η Βίκυ (Vicky Harris) κι εγώ μετακομίσαμε στην Κηφισιά και αρχίσαμε τις πρόβες και την καινούργια μας ζωή. Μας ήθελε κοντά του πλήρως αφοσιωμένες στην ταινία. “Θα σε δω στην κόλαση αγάπη μου” ήταν ο τίτλος της και ήθελε οι ηρωίδες του να υπάρχουν, όχι μόνο στον μαγικό κόσμο του μυαλού του, αλλά κι εκεί τριγύρω, στον προσωπικό του χώρο που είχε φτιάξει στα μέτρα του για να μπορεί να ανήκει με ένα τρόπο σε αυτόν τον γήινο κόσμο. Με τις μουσικές του, τις ταινίες του, το computer του, τα γραπτά του, τα σκυλιά του, τον κήπο του, τα λατρεμένα του παιδιά και τη βασίλισσα της ζωής του, την Marie-Louise.

Τα γυρίσματα έγιναν στα Λεγρενά στο δεύτερο αγαπημένο καταφύγιο του Νίκου και της Marie-Louise που και για μένα και την Βίκυ, όσο χρόνο διήρκεσαν οι τελευταίες προετοιμασίες και τα γυρίσματα, ήταν το σπίτι που κατοικήσαμε και ζήσαμε σημαντικά γεγονότα της ζωής μας να συμβαίνουν παράλληλα. Την ίδια εποχή παντρεύτηκαν τα αδέλφια μας και πέθανε ο πατέρας μας. Σε μια στιγμή οργασμού black humor, είπα:

Λάθος ταινία γυρίζουμε. Έπρεπε να γυρίσουμε την ταινία: “Δύο γάμοι και δύο κηδείες.”

Οι συνθήκες ήταν δύσκολες στα γυρίσματα και δικαίωμα για λάθη δεν είχαμε. Μία λήψη κάθε φορά άντε και δεύτερη αν προέκυπτε τεχνικό λάθος. Γυρίζαμε σε φιλμ και στον Νικολαΐδη πάλι δεν έδωσαν το απαραίτητο budget. Τους ενοχλούσε που δεν τον καταλάβαιναν σαν άνθρωπο και τον ζήλευαν σαν καλλιτέχνη. Λυπάμαι που δεν μπορώ να τον συναντήσω σε αυτόν τον κόσμο, γιατί είχα κι άλλα να του πω και να μάθω από αυτόν. Βλέπεις δεν περίμενα να μας την κάνει τόσο νωρίς και τον τελευταίο καιρό μόνο στο τηλέφωνο μιλούσαμε.

Κάποιες στιγμές μου λείπει η φωνή του όταν με φώναζε Βαλεριάνα και το τρανταχτό του γέλιο με τα πειράγματά του, όμως μέσα από τις αναμνήσεις και το έργο του, ο Νίκος Νικολαΐδης θα ζει για πάντα. Θα σε δω στην κόλαση, αγάπη μου.

Βαλέρια Χριστοδουλίδου