Εμείς είμαστε οι εμπρηστές. Εμείς οι άνθρωποι. Από την μια έχουμε κάποιες άρρωστες περιπτώσεις, κάποιων νοητικά ανίκανων, έχουμε τους οικοπεδοφάγους – που με την λαιμαργία τους για χρήμα δεν υπολογίζουν τίποτα- έχουμε τους άπληστους που πουλάνε μέχρι και την μάνα τους και κάποιους που παίζουν μικροπολιτικά παιχνίδια…
Για μια ακόμη φορά, πάλι τον εαυτό μας τον βγάζουμε απ’ έξω. Όπως και στις πλημμύρες. Φταίνε οι πάντες, εκτός από μας που μπαζώσαμε και κτίσαμε πάνω στο ρέμα. Πρέπει λοιπόν και εδώ να σκεφτούμε και την άλλη περίπτωση… Πως δηλαδή, εμείς οι ίδιοι είμαστε υπεύθυνοι γι΄ αυτά που παθαίνουμε. Τι έλεγαν οι γιαγιάδες μας; “Όπως έστρωσες, θα κοιμηθείς”.
Ας σκεφτούμε λίγο και τα έργα των ανθρώπων. Το Μάτι – αλλά και γενικά η Ανατολική πλευρά της Αττικής, είναι μια περιοχή με χιλιάδες αυθαίρετα και με μια εγκληματική ρυμοτομία. Πυκνή, άναρχη οικοδόμηση, χωρίς καμία ζώνη πυροπροστασίας, με στενά δρομάκια – διπλοπαρκαρισμένα, χωρίς μια οδό που να μπορεί να μπει το υδροφόρο και χωρίς διέξοδο να μπορεί να βγει αυτός που θέλει να διαφύγει. Κι΄ έτσι ζήσαμε την δεύτερη μεγαλύτερη τραγωδία στον κόσμο απο πυρκαγιά. Η πρώτη είναι στην Αυστραλία που πριν κάποια χρόνια θρήνησαν 180 νεκρούς.
Όταν ξέσπασαν οι πυρκαγιές στην Πεντέλη, και έφτασαν στον Νέο Βουτζά, στο Μάτι και στην Ραφήνα, σχεδόν όλο το σώμα των πυροσβεστηκών δυνάμεων ήταν στην Κινέτα- όπου πάλευαν με άλλες φωτιές. Στο Μάτι, οι άνθρωποι ήταν παγιδευμένοι σαν σε κρεματόριο. Ήταν αδύνατο να πλησιάσει βοήθεια κι αδύνατο να βρουν εύκολα διέξοδο για να γλυτώσουν. Ενώ η φωτιά κατασπάραζε τα πάντα με απίστευτη ταχύτητα, ο κόσμος ήταν αβοήθητος, σε απόγνωση, μην ξέροντας τι να κάνει.
Το γεγονός ότι για άλλη μια φορά η κρατική μηχανή ήταν ανίκανη και ανεπαρκής… είναι θέμα για μια άλλη κουβέντα – γιατί θέλει σοβαρή έρευνα.
Το γεγονός ότι κανείς δεν παραιτήθηκε από την τοπική αυτοδιοίκηση, είναι επειδή ζούμε στην χώρα της ατιμωρησίας.
Το γεγονός ότι η εκκλησία ήταν απούσα για μια ακόμη φορά… είναι κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ.
Το γεγονός ότι όλα μας τα δάση είναι γεμάτα σκουπίδια, σπασμένα γυαλιά και ξερόχορτα… επίσης είναι μια άλλη κουβέντα.
Ας μη μιλάμε λοιπόν μόνο για εμπρηστές και για γκαζάκια. Ας δούμε και τις δικές μας πράξεις!
Το μάτι μου έπεσε σε αυτήν την φωτογραφία που έχει αναρτήσει η κ. Penelope Stavropoulou, η οποία γράφει ανάμεσα στα άλλα: ”Για πολλά μέτρα προχωρούσα με το αυτοκίνητο και αριστερά ήταν χτισμένα σπίτια, το ένα δίπλα στο άλλο, χωρίς δρόμο μεταξύ τους, για πάνω από 1000 μέτρα ίσως μπορεί και παραπάνω. Ο μοναδικός δρόμος που μπορούσες να βρεθείς στην θάλασσα να έχεις μια διέξοδο ήταν αυτός (που βλέπετε αριστερά). Εκτός απ τους εμπρηστές, τα τσιγάρα, τα γυαλάκια, την ανεμελιά του πολίτη και της εσκεμμένης πράξης από πρόθεση για έγκλημα, ας δούμε κι΄αυτό: την απαίτηση να κτίσει κάποιος μπροστά στην θάλασσα χωρίς πρόσβαση για άλλον πέραν του ιδιοκτήτη… Οι πολεοδομίες και οι άδειες που δόθηκαν χωρίς να υπάρχει διέξοδος για τόσα μέτρα κι άλλα τόσα, ήταν απόφαση μιας κάποιας κυβέρνησης η όποια διοικούσε όταν βγήκαν οι άδειες αυτές. Αυτοί να χρεωθούν τις ανθρώπινες απώλειες και μετά τις υλικές… Αυτή ίσως να είναι μια αλήθεια ας μην την αγνοήσουμε”.
Πάρα πολύ σωστά. Επί ποιών κυβερνήσεων κτίστηκαν όλα αυτά; Ποιοί έδωσαν τις άδειες; Ποιες δημόσιες υπηρεσίες και ΔΕΚΟ συμμετείχαν σ΄ αυτήν την εγκληματική πράξη;
Είναι αυτή διέξοδος για να γλυτώσει κάποιος απο την καταστροφή; Είναι δρόμος αυτός;
Από εδώ θέλουμε να περάσουν τα βυτιοφόρα της πυροσβεστικής να κάνουν την δουλειά τους;
Θύματα: Άνθρωποι, σπίτια, δάση, ζώα, πουλιά και κυρίως μικρά παιδάκια που δεν ευθύνονται για τίποτα…
Είναι καιρός να αναλάβουμε τις ευθύνες των πράξεων μας…
———————————-
Δυστυχώς δεν υπάρχει πρόληψη και, ακόμα χειρότερα, δεν μαθαίνουμε από το παρελθόν. Το ξεχάσαμε το καλοκαίρι του 2007….και άλλες χρονιές? Μέσα στο δάσος, ανάμεσα στα δέντρα, ξεφυτρώνουν σπίτια σαν μανιτάρια. Σαν να μην έχουν χώρο τα δέντρα πλέον. Κόβουμε τα δέντρα, καβαλήσαμε τα βουνά, μπαζώνουμε τα ρέματα, πετάμε τα σκουπίδια όπου θέλουμε. Το χειμώνα πνιγόμαστε. Δεν σκεφτόμαστε τις συνέπειες και η βαθειά ανάλυση δεν είναι προσόν μας σαν λαός, δυστυχώς.
Όμως εγώ πιστεύω ότι υπάρχει σχέδιο. Τέτοιες καταστροφικές πυρκαγιές έχουν ξεσπάσει και σε άλλες χώρες τα τελευταία χρόνια, σε διάφορα μέρη του πλανήτη. Κάτι που πριν το βλέπαμε συνήθως στην Ελλάδα κάθε χρόνο. Δεν είναι τυχαίες.
Ότι ποιο σωστό έχω διαβάσει η ακούσει για το συγκεκριμένο θέμα έτσι είναι από εμάς ξεκινάνε όλα κ σ εμάς καταλήγουν ακόμα κ τους πολιτικούς που κράζουμε ως συνήθως εμείς τους ανεχόμαστε κ τους ψηφίζουμε κ η ίδια η κρατική μηχανή καθρέφτης μας ειναι
Και να υπήρχε σχέδιο και ενημέρωση σε περίπτωση φωτιάς, πώς θα μπορούσαν να ξεφύγουν τόσοι άνθρωποι στο Μάτι; Οι ελάχιστοι διέξοδοι προς τη θάλασσα είναι πολύ στενά δρομάκια. Ίσα που χωράει ένας άνθρωπος περπατώντας. Πόσο μάλλον πολλά άτομα μαζί τρέχοντας με φόβο για να σώσουν τη ζωή τους. Βλέπεις αυλή μπροστά σε σπίτια και τα αυτοκίνητα παρκαρισμένα έξω, σε στενούς δρόμους που δύο αυτοκίνητα δεν χωράνε. Πώς θα χωρέσει ένα όχημα σε περίπτωση ανάγκης να βοηθήσει άτομα που δεν μπορούν να κινηθούν εύκολα; Για τους επισκέπτες υπάρχει χώρος να παρκάρουν τα αυτοκίνητα σε ένα μέρος;
Θα συμφωνήσω στο ότι πολύ μεγάλη ευθύνη φέρει το κράτος.Το ψάρι βρωμάει απο το κεφάλι…Στις προηγμένες χώρες γιατί δεν τα κάνουν αυτά???Γιατί πέφτει πρόστιμο γενναίο.Έχω μία φίλη απο την Σκωτία που ζει στην Ελλάδα και μου έλεγε ότι στο προάστιο που μένει η αδελφή της έξω από το Εδιμβούργου τίποτα δεν μπορείς να κάνεις εκτός νόμου,πχ δεν μπορείς να έχεις το μπαλκόνι σου σκουπιδαριό δεν μπορείς να βάψεις το σπίτι σου ότι σου καπνίσει κλπ κλπ.Σαφώς φταίει και η απληστία μας.Πάω και εγώ στον Κάλαμο στους Αγίους Αποστόλους καλοκαίρια φιλοξενούμενη και νευριάζω απο τα σπίτια που χτίσανε σε τεράστια οικόπεδα χωρίς να έχουν αφήσει δρόμο, κάτι σοκάκια στενά που ούτε η πυροσβεστική περνάει μα ούτε και ασθενοφόρο.Τέτοια ασχήμια που έχει όλα τα περίχωρα της αττικής μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες έχω δει.