Φέτος με την κολλητή μου φίλη Ίριδα Ζαχμανίδη, αποφασίσαμε να κάνουμε διακοπές στην Πελοπόννησο και συγκεκριμένα στον νομό Μεσσηνίας. Έναν νομό που εγώ έχω επισκεφτεί αρκετές φορές, για διαφορετικούς λόγους και σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, αλλά η Ίρις δεν τον ήξερε καθόλου.
Κράτησα και ένα τύπου ημερολόγιο και έβγαλα άπειρες φωτογραφίες, τοπία, ηλιοβασιλέματα, θάλασσες, παραλίες, περαστικούς κτλ. κτλ. Ελάτε να τα δούμε όλα αναλυτικά
Φωτογραφίες: ΝΙΚΟΣ ΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ (Αύγουστος 2022)
1η ημέρα
Η πρώτη ημέρα πέρασε κατά το ήμισυ στο ταξίδι προς την Καλαμάτα. Εκεί θα ήταν η έδρα μας, σ’ ένα ξενοδοχείο στην Βέργα, πάνω στην πλαγιά του βουνού με συγκλονιστική θέα (φωτο επάνω). Κάθε μέρα όμως είπαμε πως θα πηγαίναμε και σε άλλο προορισμό. Θα τον “οργώναμε” τον νομό. Φτάσαμε, τακτοποιηθήκαμε, κάναμε μια βουτιά στον Αλμυρό, κοντά στο ξενοδοχείο, ξεκουραστήκαμε λίγο και το βράδυ κάναμε μια βόλτα στην Καλαμάτα. Πάμε για ύπνο όμως τώρα γιατί είμαστε “κουδούνια”.
2η ημέρα
Πήγαμε στην αρχαία Μεσσήνη και ζήσαμε μια συγκλονιστική εμπειρία. Βρεθήκαμε μέσα σε μια μεγαλειώδη ανασκαφή για την οποία ευχαριστούμε τον κ. Πέτρο Θέμελη. Μια ανασκαφή που έπρεπε να έχει διαφημιστεί σε όλο τον πλανήτη και να σφύζει από ζωή. 
Σήμερα είμασταν καμιά δεκαριά άτομα…Μέχρι να φτάσεις είναι εντυπωσιακός όλος ο τόπος– η φύση οργιάζει – και όταν αντικρύζεις τον αρχαιολογικό χώρο μένεις με το στόμα ανοιχτό. Τεράστια έκταση, απίστευτα ευρήματα, πολύ περπάτημα… κι’ αυτό ήταν το κακό. Μας βάρεσε ο ήλιος. Αλλά άξιζε 1000 φορές τον όποιο κόπο. Υπάρχει και ένα μουσείο – τάχα μου δήθεν – με τις γνωστές τσαπατσουλιές και προχειρότητες… Ετοίμασα ειδικό άρθρο με πολλές φωτογραφίες εδώ: Κάναμε τις βόλτες μας στην αρχαία Μεσσήνη: https://bit.ly/3Qzbdph
3η ημέρα
Πρωινό καφεδάκι στην πλατεία της Πύλου κάτω από τα πλατάνια, ύστερα Νιόκαστρο – με το μικρό υπέροχο αρχαιολογικό μουσείο. 
Θαυμάσιο, ατμοσφαιρικό καταπληκτικά φωτισμένο. Μπράβο! Από το κάστρο μοναδική θέα σε όλο τον κόλπο του Ναυαρίνου με την Σφακτηρία απέναντι. Μετά ξάπλα στην παραλία Ρωμανού (αριστερά δεν είναι ο Ρωμανός, αλλά ένας περαστικός χαχαχαχαα). Αμμουδιά για όλα τα γούστα. Και ομπρέλες με ξαπλώστρες αλλά και άραγμα κάτω από τα δέντρα. Φεύγοντας οπωσδήποτε μια στάση στην ταβέρνα /εστιατόριο Katerina’s με υπέροχη Ελληνική κουζίνα και ψαρικά. Η μαμά Κατερίνα ψωνίζει και μαγειρεύει και οι δύο γιοι της δουλεύουν. Μερακλήδες άνθρωποι. Από την είσοδο και τον όλο χώρο μέχρι τα σερβίτσια, τις καράφες κρασιού και τις υπέροχες γεύσεις. Μέχρι απ’ το γειτονικό Costa Navarino σου λέει πάνε για να φάνε εκεί. Ευχαριστούμε.
4η ημέρα
Σήμερα το πρόγραμμα έχει Καρδαμύλη με μια διαδρομή μεθυστική. Όλη ανάμεσα σε βουνά, λόφους και φαράγγια. Η φύση οργιάζει: Παντού ελιές, ανακατεμένες με πεύκα, συκιές, χαρουπιές, κυπαρίσσια, σχίνα και φραγκοσυκιές…. Και ξαφνικά η Καρδαμύλη από ψηλά μια κούκλα (φωτο επάνω). 
Το χωριό πολύ ωραίο – ένας δρόμος όλος κι’ όλος – με ωραία μαγαζάκια και χαμογελαστούς ανθρώπους. Στον «Μαϊστρο» (φωτο αριστερά) πήρα καφέ και η Ίρις παρήγγειλε ένα συγκλονιστικό καγιανά (της έκλεψα δυο πιρουνιές). Δυστυχώς το σπίτι του συγγραφέα Patrick Leigh Fermor που είναι στην περιοχή, τους καλοκαιρινούς μήνες δεν είναι επισκέψιμο. Το νοικιάζουν για να μπορεί να αυτοσυντηρείται. Το κοινό μπορεί να το βλεπει από Οκτώβριο- Μάϊο, Δευτέρες και Πέμπτες.
Πέντε παραλίες είναι οι πιο ξακουστές της περιοχής.
- Η Καλόγρια που έχει πολύ κόσμο και τσιμπημένες τιμές.
- ο Φονέας – υπέροχη, ανοργάνωτη αλλά και με πολύ πέτρα. Παρκάρεις στον δρόμο και κατεβαίνεις μια πλαγιά για να φτάσεις. Στο ανέβασμα σου φεύγει η ψηχή.
- η Ριτσά
- Τα Δελφίνια
- και η Στούπα.
Πήγαμε και στην περίφημη Στούπα (επάνω). Παρκάρεις μακριά και αρχίζεις το περπάτημα. Όταν φτάνεις βλέπεις μια στενή παραλία με τον έναν πάνω στον άλλο – τίγκα στις ομπρέλες και στις ξαπλώστρες. Δεκάδες πιτσιρίκια στρίγγλιζαν. Κάναμε μια βουτιά, καθίσαμε λίγο αλλά τα μαζέψαμε για να πάμε Ριτσά, όπου είχε και λιγότερο κόσμο και λιγότερη φασαρία. Φαγητό μετά στην ταβέρνα «Γιαλός». Θαύμα. Κόκορας κοκκινιστός με μακαρόνια. Όνειρο. Ντόπια μπύρα. Στην υγειά μας.
5η ημέρα
Σήμερα βρεθήκαμε στην Κορώνη (και χωρίς να έχουμε μπάρμπα χαχαχαχαχα)! Η διαδρομή εντελώς διαφορετική από την Μεσσηνιακή Μάνη (Καρδαμύλη). Και το τοπίο και η βλάστηση. 
Πιο καμπίσια η όλη κατάσταση. Οι ελιές βέβαια παντού κυρίαρχες – όπως και οι φραγκοσυκιές. Περάσαμε διάφορα χωριά και παραλίες χωρίς κανένα αισθητικό ενδιαφέρον. Χωριά χωρίς κανένα τοπικό χρώμα και αρχιτεκτονική. Λες και οι ντόπιοι μισούν τον τόπο τους και θέλουν να τον καταστρέψουν. Η κωμόπολη της Κορώνης δυστυχώς παρατημένη. Υπάρχουν κάποια σημεία με ενδιαφέρον αλλά η όλη αίσθηση είναι ότι καταρρέουν τα πάντα. Παλιά αρχοντικά στο έλεος του θεού, το κάστρο χωρίς καμία επίβλεψη ή αναστήλωση. Σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει… παντού γκρεμίδια. 
Κάποια μαγαζιά που μας έκαναν εντύπωση ήταν ο «Καγκελάριος» (στο λιμάνι), το «Χαρτί και μολύβι» και οι «Καμάρες» στην πλατεία όπου κάτσαμε για καφέ και selfies με τα παιδιά του μαγαζιού. Στα γύρω από την Κορώνη μέρη προτείνω το Κρυονέρι και την παραλία Περούλια, στην οποία πήγαμε και κάναμε θαυμάσιο μπάνιο. Επίσης στενή παραλία, επίσης κόσμος πολύς αλλά βολευτήκαμε σε μια άκρη. Μετά φάγαμε φρέσκα ψαράκια στην «Ακτή», ένα εστιατόριο ψηλά – με μια θέα που σου έκοβε την ανάσα… (φωτο κάτω).
6η ημέρα
Κυπαρισσία. Στο άλλο άκρο του νομού Μεσσηνίας σήμερα. Διασχίσαμε τον υπέροχο Μεσσηνιακό κάμπο που είναι γεμάτος μ’ αυτό το μαγικό δέντρο, τις ελιές. Πάντα ξεκινάμε με ένα γύρω της πόλης και μετά πάμε για παραλία. 
Παλιά που είχα περάσει από Κυπαρισσία θυμάμαι ότι μου είχε αρέσει. Σήμερα με απογοήτευσε. Η νέα πόλη δεν “λέει” τίποτα και η παλιά δεν ήταν τόσο καλή όσο την θυμόμουν. Η παλιά πόλη (δεξιά) έρημη (το βράδυ λέει έχει ζωή) και το κάστρο ήταν κλειστό για εργασίες. Μέχρι να ψωνίσει η Ίρις κάτι στο φαρμακείο, ήπια στο όρθιο ένα espresso στο “Εμαγιέ”. Ο συμπαθέστατος ιδιοκτήτης μου έδωσε πολλές πληροφορίες και μου είπε ότι μέχρι στιγμής η τουριστική κίνηση είναι μέτρια.
- Πέρσι, βουλιάξαμε, φέτος μέτρια πράγματα.
Πήγαμε για μπάνιο στην παραλία “Καλό νερό”, που μας είπαν όλοι. Δεν ενθουσιαστήκαμε. Υπήρχε κύμα, βότσαλα και βράχια στο μπάσιμο… Ο Θοδωρής (αριστερά), ο νεαρούλης που μας εξυπηρετούσε στην παραλία από το “Πέτρινο μπαλκόνι”, ήταν ευγενής, πρόθυμος και χαμογελαστός. Μας έδωσε και ένα σωρό πληροφορίες. Φύγαμε να πάμε στην παραλία “Σανί”, που μας είπαν ότι έχει άμμο. Όντως πολύ καλύτερα τα πράγματα στο μπες-βγες στην θάλασσα – ωραίο beach bar και ωραία μουσική. Είναι η παραλία που μαζεύονται οι καρέτα-καρέτα, αλλά δεν είδαμε καμία. Μετά τις 5μμ φύγαμε για φαγητό. Τρώμε μια φορά την ημέρα. Πήγαμε προς την Κυπαρισσία, καθίσαμε σ’ ένα μεγάλο μοδάτο παραλιακό εστιατόριο- που πολύ χάρηκαν που με είδαν.
- “Καλώς ήλθατε κύριε Μουρατίδη, χαρά και τιμή μας…”, και κάτι τέτοια κουλά.
Όντως φάγαμε πολύ ωραία, πληρώσαμε και φεύγοντας ζητήσαμε 2 μπουκαλάκια νερό να έχουμε στο δρόμο της επιστροφής. Μας τα έφεραν και μου ζήτησαν 1 (ένα) ευρώ. Μου έκανε τόσο άσχημη εντύπωση που καταδέχτηκαν να ζητήσουν ένα ευρώ που αποφάσισα να μην αναφέρω καν το όνομα του εστιατορίου. Το θεώρησα απαράδεκτο να τους έχεις κάνει λογαριασμό πάνω από 60 ευρώ και να σου ζητούν 1 για τα νεράκια. Σιγά μην τους κάνω και διαφήμιση. Επιστροφή στην βάση μας με τον ήλιο να μας αποχαιρετά σε όλο του το μεγαλείο.
7η ημέρα
Χαρούμενοι και ξεκούραστοι ξεκινήσαμε γύρω στις 11πμ. Σήμερα το πρόγραμμα είχε Μεθώνη. Ακολουθώντας την αγαπημένη μας διαδρομή προς Πύλο, μεθύσαμε και πάλι από το όργιο της φύσης. Ο Μεσσηνιακός κάμπος είναι πλούσιος και έχει τα πάντα. Ο βασικός καμβάς όπως είπα είναι γεμάτος με χιλιάδες ελιές και ανάμεσα ξεπετιούνται πεύκα, κυπαρίσσια, συκιές, καλαμιές, φραγκοσυκιές, πλατάνια και ευκάλυπτοι. 
Οι μυρωδιές είναι κάτι το ασύλληπτο. Κάναμε μια στάση στην Πύλο για να πάρουμε κάτι πραγματάκια, να δούμε τα τεράστια πλατάνια στην πλατεία και να συνεχίσουμε προς τον νότο. Η Μεθώνη θέλω να σας πω ότι είναι μια πανέμορφη κωμόπολη, φροντισμένη, με ανακαινισμένα και καλόγουστα σπίτια και κτήρια… Καμία σχέση με τσαπατσουλιές, προχειρότητες και ακαλαισθησίες. Το κάστρο σε πολύ καλή κατάσταση – τεράστιο στην άκρη της πόλης. Λόγω Κυριακής δεν κυκλοφορούσε κόσμος μέσα στην πόλη και ήταν κάπως μελαγχολικά, αλλά οι παραλίες τίγκα. Αριστερά με βλέπετε στο καθρεφτάκι να φωτογραφίζω τα αξιοθέατα. Και φέτος το αξιοθέατο είναι ότι το 80% των αντρών είναι αποτριχωμένοι τζάμι. Ήπιαμε ένα καφεδάκι και φύγαμε για Μαυροβούνι και Φοινικούντα. Δύο πασίγνωστες παραλίες – οργανωμένες κυρίως, με ομπρέλες και ξαπλώστρες, εστιατόρια, café … αλλά και εξοικειωμένα πουλιά (γλάροι και σπουργίτια) 
που έρχονται και βολτάρουν ανάμεσα στους λουόμενους αναζητώντας τροφή… Στην Φοινικούντα μας έπιασε και βροχούλα και κάναμε ένα θαυμάσιο μπάνιο υπό βροχή. Όταν η κατάσταση ηρέμισε αποφασίσαμε να φάμε σ’ ένα παραλιακό εστιατόριο και μετά πήραμε τον δρόμο της επιστροφής οπότε η βροχή δυνάμωσε… αλλά μπαίνοντας στην Καλαμάτα όλα ήταν στεγνά και ηλιόλουστα… Και σας μιλάω για μια ώρα απόσταση το πολύ.
8η ημέρα
Σήμερα η μέρα ξεκίνησε ανάποδα, αλλά ευτυχώς ήρθε ο φύλακας άγγελος μας. Μείναμε από μπαταρία αυτοκινήτου. Ειδοποιήσαμε την Express Service Καλαμάτας και ο Δημήτρης Αλαντίν (o φύλακας άγγελος που σας είπα) ήρθε σ’ ένα 20λεπτο και τα τακτοποίησε όλα. Έκανε την διάγνωση, έβαλε μπρος στο αυτοκίνητο και μας οδήγησε σε φίλο του που μας άλλαξε μπαταρία. Σε μισή ωρίτσα είμασταν έτοιμοι. Ευχαριστούμε. Ξεκινήσαμε κάτω από έναν πεντακάθαρο ουρανό, υπέροχο και κατάλληλο για βαθιές ανάσες…
Βουρ για την Γιάλοβα, όπου σήμερα το πρόγραμμα περιελάβανε επίσκεψη στο παλάτι του Νέστωρα (φωτο επάνω), στο αρχαιολογικό μουσείο Χώρας και μετά είχαμε κλείσει μια τρίωρη κρουαζιέρα στον κόλπο του Ναβαρίνου και στο νησάκι, την Σφακτηρία. Ο αρχαιολογικός χώρος με το παλάτι του Νέστωρα υπέροχος. Δεν έχω να πω τίποτα. Εξαιρετικός, όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι όλοι οι αρχαιολογικοί μας χώροι. Με επεξηγηματικές πινακίδες, με αναπαραστάσεις και με μια μικρή αίθουσα με εικονική τρισδιάστατη περιήγηση του παλατιού και αρχειακό υλικό από τις ανασκαφές. Γεμάτοι χαρά ρωτήσαμε πως θα πάμε για το μουσείο για να δούμε τα ευρήματα.
- Είναι κλειστό
Μας απάντησε η κοπέλα.
- Και γιατί δεν το γράφει το internet;
- Ααααα εγώ δεν ξέρω (η κλασσική απάντηση του δημόσιου υπαλλήλου)
Φεύγοντας βλέπω παρκαρισμένα 2 αυτοκίνητα σε χώρο που απαγορεύονται τα αυτοκίνητα – ενώ το πάρκινγκ ήταν ακριβώς δίπλα στα 20 μέτρα.
- Αααα είναι των υπαλλήλων
Μου είπε η κοπέλα.
- Και οι υπάλληλοι αντί να δίνουν το καλό παράδειγμα, αδιαφορούν για την πινακίδα και παρκάρουν όπου γουστάρουν;
Αχ αθάνατοι Ελληνάρες!!!!
Φύγαμε για Γιάλοβα. Καθήσαμε για ένα καφεδάκι στο El Greco, πιάσαμε και την κουβέντα με τους ανθρώπους εκεί και περιμέναμε να πάει 4 η ώρα για την μίνι κρουαζιέρα μας. 
Ο καπετάν Γιάννης υπέροχος, χαμογελαστός με χιούμορ μας έκανε και ξενάγηση, έκανε 4 στάσεις, κολυμπήσαμε σε πράσινα κρυστάλλινα νερά και επιστρέψαμε (μου έδωσε και για λίγο το τιμόνι – φωτο κάτω – χαχαχαχαχα). Ήταν σούπερ. 20 ευρώ το άτομο αλλά ειλικρινά άξιζε. Κατά τις 7 και κάτι φάγαμε στην παραλία της Γιάλοβας – η οποία το βράδυ μεταμορφώνεται σε σούπερ κοσμοπολίτικη πόλη με κάθε είδους εστιατόρια (από πιτόγυρο μέχρι γκουρμεδιές), καφέ, μπαρ, μαγαζιά μέχρι κοσμηματοπωλεία ρε φίλε!!! Επιστρέφοντας μάθαμε και για τον θάνατο της αγαπημένης Olivia Newton John – που την ταλαιπωρούσε ο κωλοκαρκίνος από την δεκαετία του ΄80.
Ες αύριο τα σπουδαία.
9η ημέρα
Σήμερα είπαμε να αφιερώσουμε την ημέρα μας στην πρωτεύουσα της Μεσσηνίας, την πανέμορφη Καλαμάτα. Είχαμε να δούμε κάποιους φίλους, να πάμε σε μουσεία, να δούμε την παλιά πόλη, να σουλατσάρουμε στην Ναβαρίνου, να δούμε δεκάδες ταμπέλες του δήμου μουτζουρωμένες (αριστερά) κτλ. κτλ. 
Ξεκινήσαμε από την παλιά πόλη (φωτο επάνω) που είναι υπέροχη. Χαζέψαμε παλιά κτήρια και σπίτια, ωραία μαγαζιά και καθίσαμε στο “Φλερτ” για καφεδάκι. Κατά τις 12 σηκωθήκαμε να πάμε στην Δημοτική πινακοθήκη η οποία σύμφωνα με το Internet είναι ανοικτή 3 μέρες την βδομάδα και μόνο Τρίτη είναι ανοικτή πρωί μέχρι τις 2μμ. Φτάσαμε ιδρωμένοι από τον καύσωνα και την βρήκαμε κλειστή. Ένας περαστικός κύριος που μας είδε να στεκόμαστε απ’ έξω, μας είπε:
- Αυτοί ανοίγουν όποτε θέλουν.
Ντροπή και αίσχος στον Δήμο Καλαμάτας που πρώτον έχει κλειστή την πινακοθήκη και δεύτερον που ταλαιπωρεί τους επισκέπτες. Θα μπορούσαν να γράψουν στο internet ότι η πινακοθήκη είναι κλειστή. Μάθαμε μετά ότι δεν έχουν άνθρωπο να πηγαίνει να την ανοίγει και να περιμένει τους επισκέπτες!!! Ήθελα να ήξερα όλοι οι εικαστικοί καλλιτέχνες που χάρισαν έργα τους στην Δημοτική Πινακοθήκη μετά τον σεισμό, πως θα αισθάνονται που είναι κλειστή.
Συνεχίσαμε για το Ιστορικό και λαογραφικό μουσείο Καλαμάτας. ΚΛΕΙΣΤΟ επίσης!!!
Ε, άϊ στο διάολο.
Τα μαζέψαμε και πήγαμε στο Μουσείο του Λυκείου των Ελληνίδων Καλαμάτας “Βικτωρία Καρέλια” (φωτο επάνω), με παραδοσιακές φορεσιές της πατρίδας μας. Όχι μόνο ήταν ανοικτό, αλλά και εκπληκτικό. Μας καλωσόρισαν, μας έκαναν μια εισαγωγή στο τι θα δούμε, μας έδωσαν φυλλάδια, μας εξήγησαν πως να χειριστούμε τα tablet στον κάθε όροφο και απολυμάναμε τα χέρια μας. Πάθαμε πλάκα και με την συλλογή αυτή καθ’ αυτή αλλά και με το στήσιμο και τον φωτισμό – που μάθαμε ότι τον έχει κάνει η (θεά) Ελευθερία Ντεκώ. Παιδιά, χωρίς πλάκα μιλάμε για μουσείο Ευρωπαϊκού επιπέδου. (θα ετοιμάσω και ξεχωριστώ άρθρο) Μπράβο και πάλι μπράβο και ευχαριστούμε την κ. Καρέλια που έδωσε την συλλογή της και είναι η ψυχή του μουσείου. Περισσότερα με πολλές φωτογγραφίες σας έχω εδώ: Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ περήφανη γι’ αυτό το μουσείο https://bit.ly/3T1VIb0 Ακολούθησε επίσκεψη στο Αρχαιολογικό μουσείο Καλαμάτας/Μεσσηνίας που ήταν έκπληξη. 
Πολύ προσεγμένο, με ωραία ευρήματα, με επεξηγηματικά ταμπλό και ωραία φωτισμένο (επίσης θα κάνω ξεχωριστό άρθρο).
Το απογευματάκι ντυθήκαμε (σε 9 μέρες η 2η φορά που φόρεσα παντελόνι – φωτό αριστερά) και βγήκαμε για φαγητό. Όπως σας έχω πει έχουμε αποφασίσει να τρώμε μια φορά την ημέρα. Περάσαμε μέσα από την πόλη- θαυμάσαμε για μια ακόμα φορά το υπέροχο σπίτι της οικογένειας Καρέλια στην Ναβαρίνου. Βρίσκεται εκεί 50 και πλέον χρόνια και ακόμα είναι υπέροχο και μοντέρνο.
Και φτάσαμε στις Βερσαλλίες!!!! Χαχαχαχαχαχα…. Ένα μαγαζί στην άλλη άκρη της πόλης, προς την μαρίνα. Ένα απλό μαγειρείο, σε γειτονιά, σε μια τύπου αυλή, με χαλίκι κάτω και υπέροχη μουσική. Από Χατζιδάκι μέχρι Moody Blues. 
Και όπως είπα σε γειτονιά, όπου πιο κει μια κυρία ξυπόλητη με την μάνικα δρόσιζε το πεζοδρόμιο της, ένας νεαρός μπαμπάς έπαιζε με τον γιο του κτλ. κτλ. Η Ίρις έφαγε καλαμάρι ψητό με ταραμοσαλάτα και εγώ κότσι με πατάτες. Μοιραστήκαμε μια υπέροχη σαλάτα και μια σπιτική πίτα της κυρίας Χαρίκλειας (της μητέρας του ιδιοκτήτη). Όνειρο. Όλα.
Την ώρα που έδυε ο ήλιος πήγαμε για ένα καφεδάκι στο Skipper, στον χώρο της μαρίνας, φυσούσε ένα δροσερό αεράκι, το φεγγάρι κρυβόταν πίσω από κάτι φοίνικες και υπήρχε μια διάχυτη γαλήνη. Το φως έφυγε και η Ναβαρίνου άρχισε να γεμίζει. Αααα και κάτι άλλο. Από το πρωί το είχα προσέξει αλλά τώρα το θυμήθηκα. Πολλά ποδήλατα στην πόλη. Πολλά, πάρα πολλά.
10η ημέρα
Αν έβαζα τίτλους στην κάθε μέρα, στην σημερινή θα έβαζα “Η μεγάλη ήττα”. Η Βοϊδοκοιλιά είναι μια πολύ ιδιαίτερη παραλία – η καλύτερη του νομού Μεσσηνίας για πολλούς. 
Βρίσκεται στην περιοχή της Πύλου και πολύ κοντά στην Γιάλοβα. Πριν κάποια χρόνια δεν την ήξεραν πολλοί, και όταν είχα πρωτοπάει για να καταλάβετε είμασταν σε όλη την παραλία 6 παρέες. Η παραλία είναι ανοργάνωτη, που σημαίνει πρέπει να έχεις μαζί σου νερά, σνακς, καφέ, ομπρέλα κτλ. Είχαμε σταματήσει τότε σε ένα mini market, κάναμε τις προμήθειες μας και πήγαμε να απολαύσουμε το μπάνιο μας. Σήμερα πάλι σταματήσαμε στο ίδιο mini market – οι άνθρωποι με θυμόντουσαν από παλιά – ψωνίσαμε και πήραμε τον δρόμο για την παραλία. Κι αρχίσαμε να βλέπουμε μπαράκια, ταβέρνες και ταμπέλες με τηλέφωνα delivery… Παίρνεις τηλέφωνο, παραγγέλνεις ότι θέλεις και στο φέρνουν!!!! Ουάου!!! Πλησιάζοντας με έζωσαν φίδια. Εκατοντάδες αυτοκίνητα παρκαρισμένα δεξιά και αριστερά του στενού χωματόδρομου….. Το μυστήριο λύθηκε όταν φτάσαμε. Δεκάδες δεκάδων ομπρέλες, εκατοντάδες λουόμενοι, παιδάκια να ουρλιάζουν, λαμέ ξαπλώστρες, φουσκωτά παιχνίδια, καρέκλες, τραπέζια… και το τέλος της μαγείας της Βοϊδοκοιλιάς. Αυτό το χίπικο στιλάκι που υπήρχε τέλειωσε για πάντα… 
Θα μπορούσαμε να βρούμε ίσως κάποιο κομμάτι παραλίας να στήσουμε την ομπρέλα μας, αλλά αποφασίσαμε να πάμε να αράξουμε κάτω από τα δεντράκια στους αμμόλοφους. Ήταν πολύ σοφή η απόφαση μας γιατί ήταν ήρεμα, γλυκά και κυρίως μακριά από το αγριεμένο πλήθος. Κολυμπήσαμε 2-3 φορές… αρκετά πιο βαθιά – μια και η παραλία εκτός του ότι έχει παντού αμμουδιά είναι και πολύ ρηχή. Περπατάς αρκετά μέχρι να αρχίσει να βαθαίνει…. Ξαπλωμένοι όμως ανάσκελα κάτω από τα δεντράκια, δίπλα σε θάμνους από σχίνα με τον ήλιο να προσπαθεί να χωθεί ανάμεσα στα δέντρα…πραγματικά χαλαρώσαμε. Ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο μου και αποκοιμήθηκα μια ωρίτσα περίπου για να καταλάβετε. Τόση ηρεμία και χαλάρωση…. Επιστρέψαμε εγκαίρως στην βάση μας για να χαθούμε για μια ακόμη φορά στα χρώματα της δύσης… Αποθηκεύουμε ωραίες εικόνες για τις δύσκολες μέρες που θα έρθουν.
11η ημέρα
Ψάχνοντας για μια ωραία παραλία και έχοντας στο μυαλό μας τις Κιτριές που μας είχαν συστήσει, περάσαμε από ένα μικρό κολπίσκο που μας άρεσε. Τον προσπεράσαμε, χαζέψαμε διάφορα μικρά χωριά και παραλίες, αλλά επειδή δεν βρήκαμε καμία που να μας αρέσει επιστρέψαμε στον μικρό κολπίσκο που μας άρεσε . Ήταν στο χωριό Ακρογιάλι. 
Κατεβήκαμε για να αράξουμε κάτω από τα αρμυρίκια και περάσαμε από ένα μικρό κτίσμα που έγραφε “Πολιτιστικός Σύλλογος Ακρογιαλιού”. Όλα σ’ αυτό το μικρό κτίσμα ήταν αυτοσχέδια και χειροποίητα. Γλάστρες, τραπέζια, καθίσματα, ταμπέλες με φράσεις ποιητών, ζωγραφιές, όλα φτιαγμένα, ζωγραφισμένα και βαμμένα με το χέρι. Τίποτα αγορασμένο έτοιμο. Έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει και ξεκίνησα να φωτογραφίζω… σε λίγο έφτασε ο Θανάσης “Σούλης” Κουτίβας, ο πρόεδρος του συλλόγου με την σύζυγο του συγγραφέα Ελένη Αλαφογιάννη. Εκπληκτικοί άνθρωποι, χαμογελαστοί, ομιλητικοί, με χιούμορ και με διάθεση φιλοξενίας. 
Έφτιαξαν αυτόν τον χώρο για να κάθονται φίλοι, γνωστοί, οι λουόμενοι (ακόμα και νεολαία έρχεται εδώ) και να δανείζονται βιβλία από μια υπαίθρια αυτοσχέδια βιβλιοθήκη (φωτό κάτω). Είδα με τα μάτια μου μια γιαγιά να παίρνει βιβλία και να τα διαβάζει στα δύο εγγόνια της. Κάναμε τις βουτιές μας, σηκώθηκα πήρα την μάνικα και πότισα όλες τις γλάστρες και τα παρτέρια, παραγγείλαμε ψαρομεζέδες με τσίπουρο, είπαμε ιστορίες, γελάσαμε κτλ. κτλ. Επιστρέψαμε στην ώρα μας κλασικά – για να χαθούμε στα χρώματα της δύσης.
12η ημέρα
Ευτυχώς σήμερα ήρθε παρέα μας η φίλη Χριστίνα Αναστασοπούλου, και λέω ευτυχώς γιατί στην παραλία που μας πήγε, αν δεν ήταν εκείνη δεν θα την βρίσκαμε ποτέ. Σήμερα που λέτε κινηθήκαμε στην Μικρή & Μεγάλη Μαντίνεια, περιοχές της Μεσσηνιακής Μάνης, κάτι σαν χωριά ή οικισμοί ας πούμε. 
Εκεί λοιπόν που μας πήγε, μπαίνεις με το αυτοκίνητο σε ένα πολύ στενό δρομάκι, παρκάρεις κάτω από μεγάλες ελιές και μετά ακολουθείς το χωματένιο μονοπάτι προς την θάλασσα. Φορτωμένοι με τσάντες, τσαντάκια, νερά, ομπρέλες κτλ. κυριολεκτικά παραμερίζαμε κλαδιά και θάμνους για να περάσουμε και να βρεθούμε σε μία τύπου σπηλιά που φτιάχτηκε από ένα βράχο απ’ την μια και δέντρα απ’ την άλλη. Αυτή η σπηλιά μας οδήγησε στην παραλία. Ουάου!!! Μείναμε εκστατικοί. Ένας μικρός κόλπος με κρυστάλλινα γαλαζό-τυρκουάζ νερά, με μεγαλούτσικα βότσαλα στην παραλία και μέσα αμμουδιά…Δεν υπήρχε κόσμος. Μια παρέα μόνο με 4 παιδιά (ευτυχώς στην εφηβεία) και ένα ζευγάρι. Πως την λένε αυτήν την παραλία ρώτησα την Χριστίνα.
- Δεν ξέρω, αλλά επειδή έχει αυτό το σπιτάκι, την λέω “H παραλία με το σπιτάκι”
Το σπιτάκι είναι πέτρινο και βέβαια οι γνωστοί μαλάκες με τα spray ήρθαν κι εδώ και άφησαν ένα απαίσιο graffiti. Στήσαμε τις ομπρέλες και βουτήξαμε. Το βλέμμα μας από την μια είχε το απέραντο γαλάζιο και από την άλλη την φύση να οργιάζει. Δεν θέλαμε να βγούμε απ’ το νερό… Κι’ όταν βγαίναμε μετά από λίγο πάλι μέσα… Η ώρα πέρασε κουβεντιάζοντας, διαβάζοντας και χαζεύοντας τα πιτσιρίκια να σκαρφαλώνουν στα βράχια και να πηδούν στην θάλασσα ή να κάνουν κανό. Υπέροχα νιάτα, γεμάτα ενέργεια !!!
Όταν πέρασε η ώρα πήγαμε στην Μεγάλη Μαντίνεια – ψηλά στο βουνό – να φάμε στην ταβέρνα “Σωτήρης”. Δεν μπορώ να σας περιγράψω! Η Ίρις πήρε λαδερά (μελιτζάνες και μπάμιες), η Χριστίνα κοκκινιστό και εγώ κατσικάκι με σπιτικές πατάτες. Παιδιά σας μιλάω για απίστευτες γεύσεις. Μπράβο! Αποχαιρετήσαμε τον κ. Σωτήρη με επίσης συγκλονιστικό, εύγευστο και μυρωδάτο καρπούζι που μας πρόσφερε. Επιστρέφοντας στην έδρα μας είδαμε ένα περίεργο φως και μια αντάρα στην μεριά της Καλαμάτας. Έριξε μια γερή αλλά σύντομη μπόρα. Ας ελπίσουμε οι έντονες νεφώσεις να μην μας κρύψουν την πανσέληνο απόψε.
13η ημέρα
Φορτώσαμε το αυτοκίνητο, η Ίρις στο τιμόνι, εγώ συνοδηγός και πίσω η Χριστίνα. Προορισμός μας ένα παραθαλάσσιο χωριό κοντά στην Κορώνη που λέγεται Αγ. Ανδρέας. Μπανάκι και μετά μια γευστική απόλαυση σπάνια. Η ταβέρνα “Ζορμπάς” (φωτο επάνω) είναι κάτι το απίστευτο. Και ξέρετε γιατί; Γιατί είναι εκεί η κ. Σταυρούλα η οποία έχει στήσει μια πολύ ωραία κατάσταση. Κατ’ αρχήν έχει δικά της ζώα, οπωροκηπευτικά και ζαρζαβατικά. 
Φτιάχνει θεϊκή μελιτζανοσαλάτα από δικές της μελιτζάνες. Φτιάχνει θεϊκό καγιανά με δικά της αβγά και ντομάτες – όπου πετάει μέσα και σύγκλινο δικής της παραγωγής. Έχει ένα ξυνοτύρι που φτιάχνει η ίδια να γλύφεις τα δάχτυλα σου. Να μην σας μιλήσω για τα λαδερά της, το παστίτσιο και τον μουσακά!! Όλα με ελαιόλαδο από τις δικές τους ελιές. Η κ. Σταυρούλα είναι μια άξια γυναίκα και άριστη μαγείρισσα. Δεν ξεκολλάει από την κουζίνα. Θέλει να τα ελέγχει όλα. Όσο για τον χώρο βλέπετε και στην φωτογραφία πόσο καλόγουστος και ευχάριστος είναι. Κυρία Σταυρούλα & “Ζορμπάς” 10 στα 10!!! (Φεύγοντας μου έδωσαν και μια μεγάλη σακούλα με ντομάτες, αγγούρια, πιπεριές, ψωμί και λάδι. Όλα δικά τους).
14η ημέρα
Σήμερα είναι ημέρα της επιστροφής. Βγήκα στο μπαλκόνι να χαζέψω τελευταία φορά την Καλαμάτα και τον Μεσσηνιακό κόλπο. Με μια ελαφρά μελαγχολία, ετοιμαστήκαμε και χαλαρά-χαλαρά ξεκινήσαμε. Είπαμε να κάνουμε και μια στάση στην Σπάρτη για καφέ. Πριν δύο χρόνια έγραφα για το Μουσείο της Σπάρτης, για την Οικία της Ευρώπης που ανέλαβε να αποκαταστήσει το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και για τα σχέδια του νέου Αρχαιολογικού Μουσείου. Πήγα λοιπόν – μια και ήμουν στην περιοχή – ένα πρωί να δω ιδίοις όμμασι τι έχει γίνει από τότε. ΔΙΑΒΑΣΤΕ αναλυτικό ρεπορτάζ και δείτε φωτογραφίες μου εδώ https://bit.ly/3c1Qs6O
Επίλογος
Σαν επίλογο έχω να σας πω ότι όλο αυτό που κάναμε φέτος, όλα αυτά τα μέρη που πήγαμε είχαν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Γεμάτες οι μέρες μας και στο τέλος είχαμε την εντύπωση ότι λείπαμε τουλάχιστον 20 μέρες. Βέβαια για να μην σας λέω μόνο τα καλά, όχι μόνο δεν ξεκουραστήκαμε σ’ αυτές τις διακοπές αλλά μας βγήκε η πίστη ανάποδα. Αν δείτε τον χάρτη της Μεσσηνίας και δείτε τις αποστάσεις Καρδαμύλη, Πύλος, Κυπαρισσία, Γιάλοβα, Μεθώνη, Κορώνη κτλ. θα καταλάβετε.Πολύ οδήγημα, πολύ περπάτημα, ανέβα-κατέβα, μπες- βγες, χαχαχαχαχα τα είδαμε όλα. Τώρα θέλουμε 4-5 διακοπές να ξεκουραστούμε χαχαχαχαχαχαα
Και του χρόνου παιδιά.
Αναλυτικά άρθρα για τον νομό Μεσσηνίας
ΚΑΛΑΜΑΤΑ: Μουσείο με συλλογή Ελληνικών ενδυμασιών: https://bit.ly/3T1VIb0
Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσσηνίας στην Καλαμάτα https://bit.ly/3Tb4kfM
Κάναμε τις βόλτες μας στην αρχαία Μεσσήνη: https://bit.ly/3Qzbdph
ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΥΛΟΥ: Το νέο Αρχαιολογικό Μουσείο https://bit.ly/2wDPN2s
Νιόκαστρο Πύλου / Μια επίσκεψη στο Νιόκαστρο https://bit.ly/2wHXKDR
Σφακτηρία: Μια βραχονησίδα με εξωτικές παραλίες https://bit.ly/3PruZCs
Σαπιέντζα: Ένα νησάκι με ένα παλιό φάρο: https://bit.ly/3PCgUll
Αρχαία Μεσσήνη: Μια μεγαλειώδης ανασκαφή: https://bit.ly/2NzI3cp
Καρδαμύλη: Μια ιστορία πλούσια σε γεγονότα https://bit.ly/3zeGUOF
Καλοκαιρινό σπίτι στην Πελοπόννησο: https://bit.ly/2tg9sEn
Ένα από τα ωραιότερα ακίνητα στην Ελλάδα. Το σπίτι του Patrick Leigh Fermor στην Καρδαμύλη https://bit.ly/2q4LWcl
————————————————————————–
————————————————————————–
