… σαν ένα αγκάθι, ή σαν ένα πετραδάκι που μπήκε μέσα στο παπούτσι μας, ή και χειρότερα ακόμα. Ενοχλεί αισθήματα και συναισθήματα. Κι’ αυτό την κάνει ή πολύ συμπαθή, ή πολύ αντιπαθή.
Δεν είχα δει την περσινή παράσταση στο θέατρο Τέχνης στην Φρυνίχου, αλλά τώρα που ανέβηκε πάλι στο Μικρό Παλλάς, είπα να μην την χάσω. Είχα διαβάσει τόσα πολλά –κυρίως αρνητικά- που μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον. Αυτό το έργο της που μιλάει για τη ματαιότητα, και που έχει έναν τεράστιο τίτλο που από μόνος του έκανε εντύπωση, ξανάφερε την Λένα Κιτσοπούλου στο στόχαστρο.
Λοιπόν, μου άρεσε που το είδα. Είναι ένα κείμενο πολύ καθημερινό, που δεν έχει τίποτα συμβολικό ή φιλοσοφικό. Είναι μαζεμένες όλες οι ανούσιες κουβέντες που κάνουμε στον καναπέ μας. Από συνταγές μαγειρικής μέχρι τις ειδήσεις της τηλεόρασης. Από Σάββα Ξηρό μέχρι Orson Wells, και από Picasso μέχρι Randy Newman. Αυτό, που μιλάμε στο τηλέφωνο χωρίς να λέμε τίποτα. Ένα πράγμα τόσο καθημερινό, τόσο οικείο σε όλους, που όμως ορισμένες φορές καταντάει άρρωστο. Ένα κείμενο βασισμένο σε τόσο κλισέ κουβέντες, που κατά τη διάρκεια των διαλόγων οι θεατές θέλουν να μπουν μέσα και να συμμετέχουν με τη γνώμη τους, να διαφωνήσουν, να συμφωνήσουν, να επαινέσουν ή να αρπαχτούν. Εγώ που δεν κρατιέμαι, στο τσακ ήμουνα. Μια βαρεμάρα, μια πλήξη, ένα λιώσιμο, μια μοναξιά που κρύβεται πίσω από ανώδυνες κουβέντες. Έτσι για να περάσει η ώρα μωρέ. Για να ξεχαστούμε. Για να μην νιώσουμε ένοχοι που η ζωή μας δεν μας ικανοποιεί…..
Το πολυσυζητημένο έργο, «Μια μέρα, όπως κάθε μέρα, σε ένα διαμέρισμα από τα χιλιάδες διαμερίσματα της Αθήνας, αυτά με τα κουφώματα ασφαλείας και τους βολικούς καναπέδες τους, σε κατάσταση αμόκ. Ή η ανουσιότητα του να ζεις», (ναι όλο αυτό είναι τίτλος), παίζεται στο θέατρο Μικρό Παλλάς.
Ένα έργο για την εποχή μας, για το «τώρα», που πια δεν έχουν τα πράγματα νόημα, που πια δεν περιμένουμε και πολλές εκπλήξεις. Τόσο ζωντανό, που αν το πάρει κάποιος να το παίξει μετά από 2 και 3 χρόνια, θα μπορούσε άνετα, αν σε μερικά σημεία άλλαζε τα λόγια. Φυσικά, υπάρχουν και σκηνοθετικά ευρήματα, με παραληρήματα, ουρλιαχτά, αυτοσαρκασμό στο φουλ, ένα εκπληκτικό χορευτικό Bollywood από τον Γιάννη Κότσιφα, δράσεις ή σιωπές απόγνωσης, κάποια ξεσπάσματα των ηρώων κτλ. Και αναρωτιέσαι είναι κωμωδία αυτό που βλέπεις ή ολοκληρωτική τραγωδία;
“Κοίτα τους πώς κρέμονται από τα χείλη μου. Κοίτα τους πώς κάθονται και με κοιτάνε. Περιμένουν την επόμενη κίνησή μου… Κοίτα τους, κοίτα τους…”
Στην παράσταση που είδα, οι ηθοποιοί δεν φορούσαν αυτά τα κοστούμια-που κατά την γνώμη μου είναι σούπερ – έπαιζαν με κανονικά ρούχα.
(φωτογραφία Νίκος Μουρατίδης)
Καλοκαιρινή περιοδεία 2016, με την Λυσσιστράτη του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΣΥΝΤΟΜΟ WHO IS WHO: Η Λένα Κιτσοπούλου γεννήθηκε το 1971 στην Αθήνα. Είναι ηθοποιός, απόφοιτη της Δραματικής σχολής του θεάτρου Τέχνης, σκηνοθέτης, συγγραφέας θεατρικών έργων και βιβλίων αλλά και σχεδιάστρια και δημιουργός χειροποίητων κοσμημάτων. Ως ηθοποιός, μεταξύ άλλων, έχει συνεργαστεί με το Εθνικό, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και το θέατρο Τέχνης. Το 2007 βραβεύτηκε απ` το περιοδικό “Διαβάζω” ως πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας για το βιβλίο της “Νυχτερίδες” που εξέδωσε το 2006 και ακολούθησαν οι “Μεγάλοι δρόμοι”, το Νοέμβριο του 2010. Το Δεκέμβρη του 2009, είχε γράψει ένα κείμενο στην Ελευθεροτυπία, αρκετά σκληρό και τολμηρό και για κάποιους προσβλητικό, μέσα από το οποίο ήθελε να δείξει πως ο ρατσισμός από τους Έλληνες προς όποιους άλλους (μη Έλληνες) είναι πολύ μεγάλος και παράλογος.
——————————————–
Γίνετε μέλη στην ομάδα «Γυναίκες» / https://www.facebook.com/groups/173622709721508/
