Και ο Θεός έπλασε την γυναίκα…

Η Μπριζίτ Μπαρντό, είναι ίσως η πιο γνωστή Γαλλίδα ηθοποιός του κινηματογράφου, η μεγαλύτερη σταρ της Γαλλίας και ίσως όλης της Ευρώπης. Επίσης είναι ένθερμη ακτιβίστρια υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων, ιδρυτής και πρόεδρος του Ιδρύματος Fondation Brigitte Bardot.

Μύθος και σύμβολο των δεκαετιών ’50 και ’60, ήταν αστέρι παγκόσμιας αναγνωρισιμότητας, μούσα των μεγαλύτερων καλλιτεχνών της εποχής. Έμβλημα της γυναικείας χειραφέτησης και της σεξουαλικής απελευθέρωσης, έφερε επανάσταση στα ήθη, περνώντας από γυναίκα-παιδί σε femme fatale, ελεύθερη και προκλητική, ενζενί και ελευθεριάζουσα, σε μια εποχή μεταπολεμική και συντηρητική. H Bardot ήταν ένα παγκόσμιο σοκ!

Με 50 ταινίες στο ενεργητικό της και περισσότερα από 80 τραγούδια σε 21 χρόνια καριέρας, η Μπριζίτ Μπαρντό, πασίγνωστη επίσης με τα αρχικά της, BB («Μπε- Μπε»), είναι μια από τις γνωστότερες Γαλλίδες καλλιτέχνιδες παγκοσμίως.

Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 28 Σεπτεμβρίου του 1934, στο νούμερο 5 της Πλατείας Βιολέ, στο 15ο διαμέρισμα της πόλης. Καταγόμενη από ένα αστικό περιβάλλον, με πατέρα βιομήχανο, ιδιοκτήτη εργοστασίων και μητέρα που ασχολούνταν με οικιακά, η  Μπριζίτ από πολύ μικρή, έδειξε μεγάλο ενθουσιασμό για τον κλασικό χορό και έκανε τα πρώτα της βήματα σε ηλικία 7 ετών, στα cours Bourgat. Το 1949 μπαίνει στο Ωδείο του Παρισιού από όπου παίρνει την πρώτη της τιμητική διάκριση. Ο πατέρας της, είχε πάθος με τον κινηματογράφο και του άρεσε πολύ να κινηματογραφεί. Χάρις σε αυτόν, υπάρχουν πολλά φιλμ με την Μπαρντό σε παιδική ηλικία, πράγμα σπάνιο για την εποχή εκείνη. Η μητέρα της αγαπούσε ιδιαίτερα τη μόδα και το χορό. Έτσι, η οικογένεια Μπαρντό που ήταν μέλος της υψηλής κοινωνίας και είχαν επαφές με πολλούς διευθυντές του Τύπου, του θεάτρου, του κινηματογράφου, αλλά και ανθρώπους της μόδας, άνοιξαν πολλές πόρτες για την κόρη τους.

Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα απο την αρχή

Το 1949, σε ηλικία 15 ετών, προσελήφθη από γνωστά περιοδικά και πολύ σύντομα, η Μπριζίτ προήχθη σε μασκότ του περιοδικού ELLE, στο οποίο και έκανε εξώφυλλο το 1950. Χάρις σε αυτό το εξώφυλλο, την είδε ένας σκηνοθέτης και της πρότεινε ένα ρόλο στην επόμενη ταινία του με τίτλο «Les lauriers sont coupés». Η ταινία τελικά δε γυρίστηκε, μα χάρις σε αυτή την περίσταση η Μπριζίτ γνώρισε έναν νεαρό βοηθό, τον Ροζέ Βαντίμ. 

Ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα, και από τότε, εκείνη μόλις 16 ετών, εκείνος περίπου 22, έγιναν αχώριστοι. Οι γονείς της δεν ενέκριναν σε καμία περίπτωση τη σχέση και προσπάθησαν, μάταια, να τους χωρίσουν. Το 1952, πήρε τον πρώτο της ρόλο στην ταινία «Le trou normand». Έχοντας φτάσει πλέον σε ηλικία 18 ετών, πατέρας της δίνει τη συγκατάθεσή του για να παντρευτεί με τον Ροζέ Βαντίμ. Ο γάμος έγινε στις 21 Δεκεμβρίου του 1952

Το 1953, η Μπαρντό γνώρισε την πρώτη και μοναδική της εμπειρία στο σανίδι παίζοντας στο θεατρικό «L’Invitation au château» του Ζαν Ανούϊγ. Η εμφάνιση της ήταν καταστροφή. Ήταν τόσο κακές οι κριτικές που αποφάσισε να μην ξαναπαίξει στο θέατρο. Τον ίδιο χρόνο, γνωρίστηκε με το πρόσωπο που θα αποτελούσε την ιμπρεσάριο της για όλη τη διάρκεια της καριέρας της: την Όλγα Χόρστιγκ.

Στο Φεστιβάλ των Καννών όπου έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στην καριέρα της, η μικρή στάρλετ, επισκίασε μεγάλες σταρ της εποχής. Τα φλας των φωτογράφων και το σεξαπίλ της συνεπήρε την Κρουαζέτ. Ο ηθοποιός Kirk Douglas (φωτογραφία επάνω) έκανε μια απόπειρα να την πάρει μαζί του στο Hollywood, αλλά εκείνη δεν τον άκουσε. Ήθελε να μείνει και να δοκιμαστεί στην πατρίδα της.

Γεννιέται ο μύθος B.B

Το 1956, σε ηλικία 22 ετών, μπήκε στο πάνθεον του παγκόσμιου κινηματογράφου και έγινε διεθνές σύμβολο του σεξ, χάρις στο φιλμ του Ροζέ Βαντίμ «Και ο Θεός έπλασε την γυναίκα». Αρχικά είχε μέτρια επιτυχία στην Γαλλία, αλλά όταν κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ, έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση και ξεκίνησε μια αλυσίδα παθών και επιθέσεων (κυρίως από την λογοκρισία). Απαγορεύτηκε η προβολή της σε μερικές Πολιτείες, κερδίζοντας όμως τεράστια δημοσιότητα. Και ήταν αυτή η ώθηση από την Αμερική που εξαπλώθηκε και στη Γαλλία, μετατρέποντας την ταινία σε θρίαμβο. Ουρές ο κόσμος. Αυτή η ταινία ήταν το αποχαιρετιστήριο δώρο του Βαντίμ προς τη Μπριζίτ. Χώρισαν λίγους μήνες μετά, με την Μπαρντό να εμφανίζεται στο πλάι του Ζαν Λουί Τρεντινιάν (κάτω). Νέος έρωτας – καινούργια εκατομμύρια δημοσιεύματα.

Η Bardot απέκτησε καινούργιο look και έκτοτε δημιουργείται ο μύθος B.B: ανοιχτόχρωμα ξανθά μαλλιά και η διάσημη κόμμωση «choucroute» (ξινολάχανο). Μάτια τονισμένα με μαύρο eye-liner, κόκκινα χείλη ή ροζ οριοθετημένα με ένα ίχνος ασορτί κραγιόν. Ρούχα σέξυ και εφαρμοστά, ταγέρ, φούστες, φαρδιές ζώνες, μπαλαρίνες, τζιν, Τ-shirt, ή ακόμη το διάσημο μπικίνι που έκανε μόδα.

Μπροστά σε αυτή την παγκόσμια επιτυχία, το Hollywood της κάνει εντυπωσιακές προτάσεις, αλλά εκείνη τις αρνήθηκε όλες, επιθυμώντας να μείνει στην Γαλλία. Με την πάροδο των χρόνων αγόρασε τη Μαντράγκ, μια έκταση στο Σεν Τροπέ, όπου η βίλα της έγινε θρύλος τόσο εξαιτίας της παρουσίας της εκεί, όσο και των τρελών πάρτυ που οργάνωνε. Εκεί δεχόταν και όλους τους μεγάλους (και μικρούς) έρωτες της. Τα ΜΜΕ της αποδίδουν μια ζωή ελευθεριάζουσα και γεμάτη εραστές. Από τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, τον μουσικό Σασά Ντιστέλ, τον Σάμι Φρέϊ, τον Ζακ Σαριέ… και ων ουκ έστν αριθμός!

Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, Σασά Ντιστέλ και κάτω, ο Σάμι Φρέϊ.

Οι paparazzi  δεν την αφήνουν ποτέ ήσυχη. Η παραμικρή της κίνηση παρακολουθείται, παραμορφώνεται και διαδίδεται όπως αυτοί θέλουν. Μέχρι που το 1963 κυκλοφορεί ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «Παπαράτσι», με θέμα τους φωτογράφους που δεν την άφηναν σε ησυχία. Λατρεύτηκε και μισήθηκε όσο λίγες γυναίκες του καιρού της. Εκατομμύρια έντυπα στον κόσμο τυπώθηκαν με φωτογραφίες της στο εξώφυλλο, ενώ αναρίθμητα άρθρα είτε την αποθεώναν είτε την κατέκριναν, ορισμένες φορές σχεδόν βίαια.

Η Μπαρντό γυρίζει μια σειρά ταινιών με τους διασημότερους ηθοποιούς της εποχής, και το 1959 απαιτεί να προσλάβουν για την ταινία «Η Μπαμπέτ πάει στον πόλεμο» έναν ηθοποιό που λεγόταν Ζακ Σαριέ (Jacques Charrier). Τον παντρεύτηκε στις 11 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς «υπό τα πυρά» του παγκόσμιου Τύπου. Στις 11 Ιανουαρίου του 1960, έφερε στον κόσμο, στο σπίτι της (στάθηκε αδύνατο να βγει, επειδή κάθε διέξοδος ήταν μπλοκαρισμένη από δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερς), ένα αγοράκι, τον Νικολά Σαριέ, του οποίου η γέννηση αποτέλεσε παγκόσμιο θέμα συζήτησης.

Η δεκαετία του ‘60

Το 1960 βγαίνει στις αίθουσες η ταινία «Η Αλήθεια», που πραγματεύεται ένα έγκλημα πάθους, που για την ίδια είναι η καλύτερη ταινία της. Εκείνη την εποχή μάλιστα ήταν που ζούσε κάτω από τρομακτική πίεση. Τα επίπονα γυρίσματα, η δυσκολία της να ασχοληθεί με το παιδί της, τα προβλήματα που δημιούργησαν οι καταστάσεις από όλες τις πλευρές, η προδοσία του γραμματέα της, ο οποίος και μετέφερε διάφορα μυστικά της στον Τύπο, η ασφυκτική πολιορκία των δημοσιογράφων και οι άγριες διαθέσεις των θαυμαστών της, την έσπρωξαν στα όριά της.

 Έκανε απόπειρα αυτοκτονίας την ημέρα των γενεθλίων της, στις 28 Σεπτεμβρίου του 1960, έπεσε σε κώμα, επέζησε από θαύμα.

Το 1962 ξεκινά την πρώτη της μάχη υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων, θέτοντας τον εαυτό της στη μάχη κατά του επώδυνου πιστολιού που χρησιμοποιούταν για τη θανάτωση των ζώων στα σφαγεία. Βλέποντας τις συνθήκες θανάτου των ζώων, αποφάσισε να γίνει χορτοφάγος και να αγωνιστεί προς την κατεύθυνση αυτή. Το 1963, στα 27 της χρόνια, γυρίζει το κινηματογραφικό αριστούργημα, «Η Περιφρόνηση» του Ζαν Λυκ Γκοντάρ. Στην εποχή της η ταινία έγινε δεκτή με μεικτές κριτικές. Η ίδια ομολόγησε αργότερα πως ποτέ δεν κατάλαβε αληθινά το πνεύμα του Γκοντάρ, μα πως διασκέδασε κάνοντας την ταινία.

Το 1965, πρωταγωνιστεί με την Ζαν Μορώ στην ταινία «Viva María !» του Λουί Μαλ (φωτογραφία επάνω), σκηνοθέτη με τον οποίο επανασυνδέθηκε τρία χρόνια μετά την ταινία «Vie Privée» (το τραγούδι των τίτλων είναι του Γιάννη Σπανού: Όταν η Brigitte Bardot τραγούδησε Γιάννη Σπανό: https://bit.ly/2WWwugj). Πρόκειται για την ιστορία δύο τραγουδιστριών του καμπαρέ στο Μεξικό, που στρατολογήθηκαν για έναν επαναστατικό σκοπό. Το φιλμ γνώρισε τεράστια επιτυχία, ιδίως στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου η Μπαρντό ταξιδεύει για λόγους προώθησης. Γίνεται δεκτή από τον Τύπο και το κοινό, όπως ακριβώς και οι μεγάλες σταρ του Hollywood. Κέρδισε επίσης υποψηφιότητα για βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (BAFTA), στην κατηγορία καλύτερης ξένης ηθοποιού. Την περίοδο αυτή η Μπριζίτ Μπαρντό βρισκόταν στο απόγειο της ομορφιάς και της δόξας της.

Το 1966 ο βαθύπλουτος Γερμανός  Γκίντερ Ζακς (φωτογραφία πάνω) της στέλνει μια πραγματική βροχή από ροδοπέταλα για να της εξομολογηθεί τον έρωτά του και να τη ζητήσει σε γάμο. Πράγματι ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου στις 14 Ιουλίου 1966 στο Λας Βέγκας, γάμος που κράτησε δύο χρόνια. Τον επόμενο χρόνο έρχεται αντιμέτωπη με ένα υστερικό πλήθος στο Φεστιβάλ των Καννών του 1967 όπου μετέβη με το σύζυγό της. Αυτό ήταν. Δεν ξαναεμφανίστηκε ποτέ δημόσια. Το Φεστιβάλ των Καννών 1967, αποτέλεσε την τελευταία της δημόσια εμφάνιση, με τη ιδιότητα της ηθοποιού.

Μέσα στην χρονιά του 1967, έχει ένα ειδύλλιο με τον Σερζ Γκενσμπούρ. Γίνεται μούσα του, κι εκείνος της γράφει μια δεκάδα τραγούδια, ανάμεσα στα οποία μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καθώς επίσης και το τολμηρό και πολύ ερωτικό «Je t’aime… moi non plus», αλλά η Μπαρντό, όντας ακόμη παντρεμένη, ζήτησε από το συνθέτη να μην το κυκλοφορήσει, κάτι που ο ίδιος δέχτηκε. Το ξαναηχογράφησε αργότερα με την επόμενη ερωμένη του Jane Birkin, όπου έγινε τεράστια επιτυχία.

Το τέλος μιας καριέρας

Το 1968 ο Σαρλ ντε Γκωλ δηλώνει πως η Μπριζίτ Μπαρντό φέρνει στη χώρα τόσο συνάλλαγμα, όσο και η αυτοκινητοβιομηχανία Renault. Ο πρόεδρος την εκτιμούσε για την απλότητα, την ειλικρίνεια και το χιούμορ της, κι έτσι της πρότεινε να ποζάρει για την προτομή της Μαριάν, το σύμβολο της γαλλικής δημοκρατίας, που υπάρχει σε όλα τα δημαρχεία της χώρας. Εκείνη δέχτηκε κι έτσι έγινε η πρώτη γυναίκα που ενσάρκωσε τα χαρακτηριστικά του γαλλικού συμβόλου.

Τo 1973 έχοντας ολοκληρώσει τα γυρίσματα για την τελευταία της ταινίας και μετά από 21 χρόνια καριέρας, 50 ταινίες και 80 τραγούδια, μην αντέχοντας πλέον την υπερέκθεσή της στα media και το ίδιο το σινεμά, η Μπριζίτ Μπαρντό αποσύρθηκε οριστικά από τα καλλιτεχνικά δρώμενα. Αποφάσισε να αφοσιωθεί στα ζώα.

Με τον Σον Κόννερι και δεξιά με τον Αλέν Ντελόν

Με τον Πάμπλο Πικάσο και τον Σαλβατόρε Νταλί

Τις πόζες της τις αντιγράφουν μέχρι και σήμερα τα διασημότερα μοντέλα

Βλέποντας τις συνθήκες θανάτου των ζώων, αποφάσισε να γίνει χορτοφάγος και να αγωνιστεί προς την κατεύθυνση αυτή.

Διαβάστε επίσης

Μια ζωή αφιερωμένη στα ζώα: https://bit.ly/2VvVif3

Όταν η Brigitte Bardot τραγούδησε Γιάννη Σπανό: https://bit.ly/2WWwugj