Η Στέλλα έγινε θεατρικό έργο, κινηματογραφική ταινία, αργότερα έγινε τραγούδι από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, και τώρα έρχεται μια καινούργια Στέλλα. Μια μικρή φοβισμένη κοπέλα. Κι’ αυτό το καινούργιο τραγούδι για την Στέλλα είναι μια υπόσχεση και χρέος μάλιστα απέναντι της. Γιατί αυτό είναι ένα τραγούδι για τη σωματική και ψυχολογική βία.
Το εξαιρετικό δίδυμο, Γιάννης Μαθές – Μάνος Σαγκρής επιστρέφουν και μας φέρνουν την Στέλλα τους. Μετά από το υπέροχο άλμπουμ τους “Ανήλικο” του 2019, είναι το πρώτο από τα καινούργια τραγούδια που ετοιμάζουν. Ο Μάνος γράφει τους στίχους και έχει την εικαστική επιμέλεια όλων όσων κάνουν, και ο Γιάννης γράφει την μουσική, ενορχηστρώνει και ερμηνεύει.
Το τραγούδι εμπνευσμένο από το θέμα της σωματικής και ψυχολογικής κακοποίησης. Ένα ζήτημα που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, μέσα από καταγγελίες από τον χώρο του θεάτρου και της μουσικής, αποκαλύπτοντας ένα από τα σημαντικότερα φαινόμενα παθογένειας της σύγχρονης κοινωνίας, αυτό της κατάχρησης εξουσίας και του εκφοβισμού.
Στέλλα δεν είναι μόνο η γυναίκα που κακοποιείται. Είναι το αγόρι, το παιδί, η σύζυγος, η μητέρα, ο εργαζόμενος, ο «κατώτερος», ο αδύναμος, ο “διαφορετικός”, ο σκύλος, το γατάκι και το καμένο μας δεντράκι. Ένα τραγούδι αφιερωμένο σ’ αυτούς που μίλησαν.
Ζήτησα από τον Μάνο Σαγκρή, να μου πει πως του ήρθε η έμπνευση: “Μ’ αρέσει το παιχνίδι με τις λέξεις γι’ αυτό κι έχω ένα app στο κινητό μου για να κρατάω αυτά που έρχονται ξαφνικά και συνήθως έχουν κάτι να μου πουν. Έτσι έκανα και όταν είδα την κλασική “Στέλλα” του Κακογιάννη με τη Μελίνα (στο σπίτι, σε θεματική βραδιά “50s”). Σα να ήθελα αμέσως να πω στη Στέλλα της τελευταίας σκηνής, στην ηρωίδα αυτή που δέχεται σκληρά στο σώμα της όλο τον κοινωνικό εκφοβισμό, ότι σήμερα είμαστε μαζί της και “δεν κρατάμε πια μαχαίρι”. Κράτησα τη φράση και λίγες μέρες μετά, με το πρωτόγνωρο κύμα καταγγελιών κακοποίησης, άρχισε να δυναμώνει περισσότερο μέσα μου. Ολοκλήρωσα το στίχο και μετά από μια συνάντηση μου με τον Γιάννη, τον άφησα (σχεδόν έκρυψα) στο σπίτι του. Τον βρήκε, απ’ ο,τι κατάλαβα…”
Με τον Γιάννη Μαθέ, μιλήσαμε και στην ραδιοφωνική μου εκπομπή, όπου παίζω συνέχεια το τραγούδι. Ήθελα όμως να μου πει και δυο λέξεις παραπάνω γι’ αυτό το άρθρο. Κατά πόσο η “Στέλλα” είναι ένα τραγούδι αναγκαίο στις μέρες μας: “Μου βάζεις δύσκολα. Πολύ δύσκολα. Αλήθεια δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν η Στέλλα είναι ένα αναγκαίο τραγούδι στις μέρες μας. Το μόνο που μπορώ να σου απαντήσω με όλη μου την ειλικρίνεια είναι ότι ήταν αναγκαίο για μένα να εκφραστώ μέσα από αυτό. Αν δεν το έκανα, θα ήμουν ψεύτης ή τουλάχιστον φοβιτσιάρης. Φοβιτσιάρης μην χαρακτηριστώ ευαίσθητος, μελό, γραφικός ή δήθεν υπερασπιστής των θυμάτων. Μπορείς να κοροϊδέψεις όμως για τις προθέσεις σου τον κόσμο; Πάρα πολύ αμφιβάλω. Μου ήταν αναγκαίο λοιπόν να εκφραστώ, γιατί συγκινήθηκα πραγματικά. Όχι με τις καταγγελίες καθαυτές. Με αυτές θαύμασα την δύναμη αυτών που το έκαναν. Πήγα όμως αμέσως παρακάτω. Συγκινήθηκα αληθινά όταν συνειδητοποίησα ότι όλες αυτές οι καταγγελίες έκρυβαν ένα κοινό αίτημα. Μια κοινή απαίτηση. Να καθαρίσουμε. Να διεκδικήσουμε αυτό που μας αξίζει. Μια επόμενη μέρα με ευγένεια και σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και λέω «μας», γιατί αισθάνθηκα ότι οι γυναίκες και τα αγόρια που κατήγγειλαν, ήταν σαν να εκπροσωπούσαν όλους μας. Γιατί όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε δει δίπλα μας ή έχουμε βιώσει οι ίδιοι, περιπτώσεις επιβολής βίας και κατάχρησης εξουσίας. Αλλά κάναμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Σφυρίζαμε αδιάφορα. Ή απλώς φοβόμασταν να μιλήσουμε. Για να μην χαλάσουμε την «ησυχία», για να μη χάσουμε τη δουλειά μας, για να μην γίνουμε εμείς οι δυσάρεστοι, για να μη μείνουμε μόνοι. Αποδεχτήκαμε την τοξικότητα και τον μόνιμο εκβιασμό. Μάθαμε να ζούμε με αυτά. Στο σπίτι μας, στο σχολείο, στη δουλειά. Εγώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτοί οι ηθικοί κανόνες θυμάμαι ότι επικρατούσαν, κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων. Αυτή ήταν η πραγματική εικόνα της χώρας μου σε όλους τους τομείς. Και πάνω από την επιφάνεια, μια μόνιμη έκφραση χαράς, επίπλαστης συχνά, σε βαθμό ανέμελης αφέλειας, με την επίφαση της «θετικής ενέργειας», της ανάγκης μας να βρισκόμαστε μονίμως σε ένα φανταστικό σύννεφο ευτυχίας. Και κάτω από το «χαλί», κρυμμένη βρωμιά. Είναι να μην συγκινείσαι λοιπόν όταν βγαίνουν κάποιοι άνθρωποι να μιλήσουν και επί της ουσίας να ζητήσουν να σηκωθεί αυτό το «χαλί»? Μπορείς να μην συγκινηθείς ακόμα περισσότερο, όταν αυτές τις φωνές ακολουθεί μια σπουδαία κίνηση που ονομάζεται #eimasteoloimazi η οποία αγκαλιάζει και προτρέπει κι άλλους να μιλήσουν; Μπορείς να μην το τερματίσεις από συγκίνηση όταν μετά από όλα αυτά, ο επιστήθιος συνεργάτης σου, γράφει «Στέλλα δεν κρατάμε πια μαχαίρι» και από συστολή αφήνει το χαρτί κάπου κρυφά και φεύγει χωρίς να πει λέξη για «εμπνεύσεις» και «δημιουργίες»; Στον απόηχο της φωνής της Ζέτας, της Σοφίας, του Βασίλη, όταν το μάτι μου έπεσε εντελώς τυχαία πάνω σ’ αυτό το χαρτί, εγώ δεν τα κατάφερα να μην συγκινηθώ. Και μόνο γι’ αυτό, τώρα με σιγουριά μπορώ να σου πω ότι ήταν αναγκαίο να υπάρχει στη δική μου ζωή η «Στέλλα».
Δείτε και ακούστε την Στέλλα
————————————————
Διαβάστε επίσης για τον Γιάννη και τον Μάνο
Αυτό το “Ανήλικο” πολύ μου αρέσει… https://bit.ly/3l9biRG
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΘΕΣ: Όταν ήμουν παιδί… https://bit.ly/3tb63np
ΜΑΝΟΣ ΣΑΓΚΡΗΣ: Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνάντηση https://bit.ly/38wmeUz
—————————————————-
