Κανείς δεν μιλάει καθαρά για τον Μητσάκη

Πρέπει να ήταν πολύ ιδιαίτερη και περίεργη φυσιογνωμία ο Γιώργος Μητσάκης, γιατί ούτε πολλά στοιχεία βρίσκεις γι΄ αυτόν, αλλά και κανείς από τους ομότεχνους του δεν μιλάει καθαρά γι΄ αυτόν. Σαν κάτι να έκρυβε, σαν να θέλουν να τον «προφυλάξουν» από κάτι…σαν να προσπαθούν να κρύψουν κάποιο ένοχο μυστικό!

Είναι πολύ λίγοι στο χώρο του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού, που ασχολήθηκαν με όλες τις μορφές του, ενώ παράλληλα έδωσαν υψηλής ποιότητας τραγούδια, όπως ο Γιώργος Μητσάκης. Πάντα κομψός, περιποιημένος, καλοντυμένος και με ένα μυστήριο να τον περιβάλει. Όταν ρώτησα κάποιους καλούς γνώστες του λαϊκού ρεπερτορίου, μου είπαν ότι ψιθυριζόταν – χωρίς να έχει εξακριβωθεί – ότι του άρεσαν τα νεαρά αγόρια…

Στην πρώτη μεταπολεμική περίοδο, όπου εμφανίζεται στην δισκογραφία ξεχωρίζει αμέσως για την δύναμη των στίχων του, τις πρωτότυπες μελωδίες του, την σωστή ερμηνεία και την δεξιοτεχνία του στο μπουζούκι. Χωρίς υπερβολή πέρα από τους εύστοχους χαρακτηρισμούς του ως «Δάσκαλος» και «ποιητής», ο Μητσάκης θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ένας από τους κορυφαίους και πηγαίους συνθέτες της λαϊκής μουσικής.

Ο Γιώργος Μητσάκης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1921 – και ευτυχώς υπάρχει μια συνέντευξη του που τα λέει όλα: «Εγώ γεννήθηκα στην Πόλη. Τον πατέρα μου τον λέγανε Στέφανο και τη μητέρα μου Αθηνά. Γεννήθηκα στο Μπέικος, μια περιοχή φημισμένη για τα καρύδια της. Ο παππούς μου είχε ανοίξει ένα μαγέρικο εκεί κοντά στα δικαστήρια και σιγά-σιγά είχε αποκτήσει φήμη. Ο πατέρας μου άρχισε να ψαρεύει. Πήρε και μια βάρκα -εγώ ήμουν τότε πολύ μικρός- πήρε και τη μάνα μου κι εμένα και πήγαμε και μείναμε στην Πρίγκηπο, σε κάτι παράγκες κοντά στην παραλία. Εκεί μένανε όλοι οι ψαράδες. Εγώ γεννήθηκα το 1921. Αλλά έχω κι άλλο ένα πιστοποιητικό γεννήσεως το 1924. Κι αυτό γιατί είχαν αρχίσει να κυνηγάνε τους Ρωμιούς. Τα πράγματα σιγά-σιγά είχαν αρχίσει να γίνονται δύσκολα για μας τους Έλληνες. Είδαμε κι αποείδαμε, δε μας σήκωνε ο τόπος και αποφάσισε ο πατέρας μου να γυρίσουμε πίσω στην Ελλάδα.

Φορτώσαμε τα πράγματά μας σ’ ένα ιταλικό πλοίο, μια σακαράκα, «Αμπάζια» λεγότανε. Και έπειτα από δεκαεφτά μέρες ταξίδι -πιάσαμε Αλεξανδρούπολη, πιάσαμε Θάσο- φτάσαμε στην Καβάλα. Αυτό έγινε το 1935. Του πατέρα μου όμως δεν του πολυάρεσε. Αλλά και η μάνα μου φώναζε γιατί είχε ένα θείο ενωμοτάρχη στο Βόλο κι ήθελε να πάμε εκεί, μας είχε καλέσει ο θείος να πάμε κοντά του. Εκεί εγκατασταθήκαμε σ’ ένα χωριό λίγο πιο έξω από το Βόλο, ένα Ψαροχώρι. Ο πατέρας μου ψάρευε εκεί, ήτανε κι ο θείος εξουσία, αρχίσαμε λοιπόν να τα βολεύουμε κάπως»

Ο νεαρός Μητσάκης τελειοποιεί τα ελληνικά του, για να μην γίνεται λόγω της προφοράς του ο περίγελος της γειτονιάς, διαβάζει ποίηση και ασχολείται με το μπουζούκι. Για να μην καταλήξει ψαράς, όπως επιθυμούσε ο πατέρας του, φεύγει και πηγαίνει στη Θεσσαλονίκη. Η καλή του μοίρα θα τον κάνει να γνωριστεί με τον Βασίλη Τσιτσάνη (φωτογραφία κάτω) και τον Απόστολο Χατζηχρήστο, ο οποίος τον προσκαλεί να πάει μαζί του στον Πειραιά και να τον φιλοξενήσει σπίτι του στην Δραπετσώνα.

Έτσι έγινε και το 1939 – στα 18 του- ήρθε στον Πειραιά, την πόλη που αγάπησε όσο καμία. «Γράφαμε για τον καημό, το γλέντι, το μεράκι του λαϊκού ανθρώπου», έλεγε. «Αυτόν τον κόσμο αντιπροσώπευα στα τραγούδια μου, πέντε χιλιάδες το σύνολο. Εκεί έπιανε το τραγούδι. Τον εφοπλιστή τι να τον συγκινήσει αυτό το είδος, δε θα το καταλάβει ποτέ…»

Έγραψε για τον καημό, το γλέντι, τα βάσανα και το μεράκι του Λαϊκού ανθρώπου τον οποίο, ως έλεγε, αντιπροσώπευε.

Το 1947 παντρεύεται με την πρώτη του σύζυγο και την επόμενη χρονιά έρχεται στη ζωή η κόρη τους. Συνεργάζεται με τον Γιάννη Παπαϊωάννου, με τον Απόστολο Καλδάρα αλλά και στην Ιστορική σύμπραξή του με τον Μανώλη Χιώτη στο «Πίγκαλς» στην αρχή της Πατησίων όπου οι δυο τους συναγωνίζονταν σε κομψότητα και αρχοντιά, μαγεύοντας το κοινό.

Τραγούδια του που έγιναν τεράστιες επιτυχίες είναι τα: Aιβαλιώτικο, Βαλεντίνα, Δεν είμαι ο Γιώργος, Η θάλασσα του Πειραιά, Θέλω στα μπουζούκια, Νίτσα-Ελενίτσα, Μια γυναίκα, δύο άντρες, Ο ναύτης, Όπου Γιώργος και μάλαμα, Παλαμάκια, Πάρε το δακτυλίδι μου, Στον Πειραιά συννέφιασε, Συννεφιές, Της Λαρίσης το ποτάμι, Το καυγαδάκι, Το καπηλειό, Το κομπολογάκι, Το σβηστό Φανάρι, Το φανταράκι, Ψιλή βροχούλα κ.α.

Λένε ότι ήταν ο πρώτος που πίστεψε και υποστήριξε τον Γιώργο Νταλάρα, αλλά και πάλι δεν βρίσκουμε παρά πάνω πληροφορίες. Ούτε ο ίδιος ο Νταλάρας αναφέρεται σ΄αυτόν.

Δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες για τον Γιώργο Μητσάκη, και για να φτιάξω αυτό το άρθρο διάβασα αρκετά κείμενα – σκόρπια – από δω κι΄ από κει. Ένα απ΄ αυτά τα άρθρα είναι από το περιοδικό «ΕΙ»: Γιώργος Μητσάκης – Έτσι ξεκίνησα κι εδώ έφτασα. (Αφιέρωμα – συνομιλία με τον ποιητή Ευάγγελο Ανδρέου). Υπήρχε και ένα βιβλίο, που δεν ξέρω αν εξακολουθεί να κυκλοφορεί. Νίκος Οικονόμου, Γιώργος / Μητσάκης – Αυτοβιογραφία, (εκδ. του εικοστού πρώτου, Αθήνα, 1995)

Πέθανε στην Αθήνα στις 17 Νοεμβρίου 1993

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Διαβάστε μεγάλα αφιερώματα

ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ: Έζησε την περιφρόνια https://bit.ly/2Scqj8F

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΑΝΟΣ: Γιατί ήταν μεγάλος; https://bit.ly/32nL4zW

ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΜΠΕΤΑΣ: Ο μέγας https://bit.ly/2TcxSdK

ΜΑΝΩΛΗΣ ΧΙΩΤΗΣ: Έγραψε πάνω από 1500 τραγούδια https://bit.ly/3fQ7aCZ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΤΖΗΝΑΣΙΟΣ: Με την ίδια γυναίκα πάνω από 45 χρόνια https://bit.ly/2W5gnhd

ΣΤΑΥΡΟΣ ΞΑΡΧΑΚΟΣ: Το άλμπουμ της ζωής του https://bit.ly/2vVCGxB

ΒΙΚΥ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ: Η λαϊκή φωνή της Ελλάδας https://bit.ly/2wwkfxb

ΜΑΙΡΗ ΛΙΝΤΑ: Ζει παραπεταμένη https://bit.ly/2xO4DIa

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ: Ο ελαιοχρωματιστής με την φωνάρα https://bit.ly/2N4C4Js

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ: Δεν υπάρχουν πια τέτοιοι τραγουδιστές https://bit.ly/2D8yE3R

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΤΖΗΣ: Σήμερα δεν θα έκανε καριέρα https://bit.ly/2KTRtir

ΤΟΛΗΣ ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΟΣ: Ποτέ δεν μου άρεσε https://bit.ly/2uuoCr5

—————————————————————–