Παράξενος, ιδιότροπος, περίεργος και ανατρεπτικός, έχει όλα αυτά τα στοιχεία που τον κάνουν μοναδικό και – τουλάχιστον προς εμένα- αγαπητό. Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι με όλα αυτά τα στοιχεία που προανέφερα στον χαρακτήρα και στην τέχνη τους.
Ορίστε λοιπόν τι κάνει η επικοινωνία μέσω Facebook. Μια φίλη, δημοσιογράφος από την Κομοτηνή έκανε συνέντευξη για λογαριασμό του e-stage με τον Γιάννη Μηλιώκα, και μου την έστειλε να την δω. Μου άρεσε. Της ζήτησα να την αναδημοσιεύσω, και μου το επέτρεψε με μεγάλη της χαρά. Την ευχαριστώ.
Γιάννης Μηλιώκας: «Μερικές φορές με πιάνει ένας φόβος…»
Της Μαριάμ Νίκου
Είναι μερικές φορές που σου συμβαίνουν στην ζωή σου πράγματα απίστευτα… Πράγματα που ούτε φανταζόσουν ποτέ ότι μπορεί το σύμπαν να συνωμοτήσει για να γίνουν πραγματικότητα… Νομίζω ότι στάθηκα πολύ τυχερή σαν παιδί… Μεγάλωσα σε μια από τις καλύτερες δεκαετίες μουσικά , την δεκαετία του 80… Μεγάλωσα ακούγοντας Magic de spell , Γιοκαρίνη, Παπακωνσταντίνου, Λάκη Παπαδόπουλο, Καζούλη, Ζιώγαλα και Μηλιώκα…. Ο κατάλογος μακρύς και ποιον να πρωτοαναφέρεις; Τυχερή σαν παιδί και ευλογημένη σαν ενήλικη, που μέσα της όμως παραμένει μία ατίθαση και ονειροπόλα έφηβη. Είναι πραγματικά ευλογία να μπορείς να συναντάς αυτούς που σε συντρόφευαν με την φωνή τους τα κρύα εκείνα βράδια που διάβαζες με αγωνία για να περάσεις τις εξετάσεις…. εκείνα τα βράδια στην παραλία που τραγουδούσαμε με μια ξεκούρδιστη κιθάρα τις επιτυχίες τους… Είμαι η Μαριάμ Νίκου και νιώθω πραγματικά ευτυχία για την συνομιλία μου με τον Γιάννη Μηλιώκα…
Διάβασα σε μία συνέντευξη ότι το ροζ ήταν όντως ένα πραγματικό περιστατικό, από ένα κόκκινο παντελόνι που βρέθηκε κατά λάθος μέσα στην μπουγάδα….
Ναι είναι αλήθεια. Εκείνη την εποχή ήμουν πατέρας σε σπάργανου μορφή . Όπου εκτός από την καριέρα που είχα να κάνω, είχα και δουλείες του σπιτιού. Σε μια απόπειρα πλυσίματος λοιπόν μπήκε μέσα ένα κόκκινο παντελόνι το αποτέλεσμα ήταν να βγει μια μπουγάδα ροζ. Έτσι μου ήρθε η έμπνευση να γράψω το κομμάτι αυτό. Είμαι δηλαδή ένας βιωματικός καλλιτέχνης με όλη την σημασία της λέξης.. (γέλια)
Πριν από 4 χρόνια αν δεν κάνω λάθος έγινες και συγγραφέας με το βιβλίο ” Μαίανδρος, η άγνωστη γυμναστική των Ελλήνων ”. Πως έγινε αυτό;
Εξαφανίστηκα για 17 ολόκληρα χρόνια. Διέκοψα την καριέρα μου, και μέσα σε αυτά τα χρόνια της απουσίας μου -που εγώ νόμιζα ότι θα είναι 5 – άρχισα να διαβάζω και να ψάχνω για την αρχαιότητα και να ανακαλύπτω πολλά πράγματα που στάθηκαν αφορμή να γράψω το βιβλίο μου. Μέσα στο βιβλίο υπάρχουν 300 αποσπάσματα από την Ιλιάδα , Οδύσσεια, Αριστοτέλη, Πλάτωνα και Πυθαγόρα. Επιχειρώ να αποδείξω ότι έχουμε να κάνουμε με μια έκρηξη πάνω στον τομέα της γνώσης. Έτσι ανακάλυψα ότι ο μαίανδρος δεν είναι ένα απλό σήμα, αλλά ένα τμήμα του σώματος. Είναι τα χέρια μας όταν ενώνονται που εξισορροπούν δυο δυνάμεις μέσα μας το αριστερό και το δεξί… είναι μια κίνηση που χρησιμοποιούν οι πυγμάχοι και λέγετε δέσιμο. Αυτή η σημασία είχε χαθεί για πολλά χρόνια. Είναι κάτι που αποδεικνύει ότι δεν γνωρίζουμε τίποτα περί των αρχαίων Ελλήνων. Η έρευνα που κάνω τώρα είναι δεκαπλάσια από τον μαίανδρο.
Μόνο να μην εξαφανιστείτε και πάλι για τα επόμενα 17 χρόνια… (γέλια) Τα τραγούδια σου είναι ποιο επίκαιρα από ποτέ. Ακόμα και από την εποχή που γράφτηκαν.. Το «Γκρέκο Μασκαρά» και «Για το καλό μου», για παράδειγμα. Πως γίνετε ένας καλλιτέχνης να είναι και να γράφει για δεκαετίες μπροστά;
Όχι όχι δεν θα ξαναεξαφανιστώ… Χαχαχαχαχαχα…. Εγώ έζησα και μεγάλωσα στην Θεσσαλονίκη και είχα διαφορετικό τρόπο αντίληψης. Όταν κατέβηκα στην Αθήνα κατάλαβα ότι εδώ έχουν χάσει την μπάλα. Στην ουσία οι Θεσσαλονικείς είναι λίγο τεμπέληδες, σκέφτονται πολύ και κάνουν λίγα σε αντίθεση με αυτό που αντιμετώπισα στην Αθήνα. Οι άνθρωποι εδώ κάνουν πολλά ενώ σκέφτονται λίγα. Έτσι βρήκα την χρυσή τομή ανάμεσα σε αυτά και άρχισα να γράφω. Έβλεπα λοιπόν ότι με τα μυαλά που κουβαλάμε δεν θα πάμε μπροστά…Έβλεπα το κακό δηλαδή να έρχεται και αυτό ήταν έμπνευση για τα τραγούδια μου.
Κάποια στιγμή σε ρώτησαν αν είσαι ροκ. Δεν σου άρεσε τότε αυτό και τους απάντησες ότι είσαι απ όλα… Δεν σου αρέσουν γενικά οι ταμπέλες;
Ήταν μια εποχή όπου μεσουρανούσαν οι Κατσιμιχαίοι, ο Παπακωνσταντινου ο Λάκης Παπαδόπουλος και ο Γιοκαρίνης . Μας επιτέθηκαν λοιπόν οι δημοσιογράφοι της εποχής γιατί εμφανιστήκαμε στο κοινό σαν απρόσκλητοι αλεξιπτωτιστές. Οπότε μας ρωτούσαν όλους αν είμαστε ροκ. Μα δεν θα μπορούσα να είμαι μόνο ροκ, η μόνο τζαζ η μόνο δημοτικός… Η ζωή μου είναι η τέχνη των τεχνών και συμπεριλαμβάνει μέσα όλες τις εκδοχές. Και στο ίδιο μότο είμαι και σήμερα
Έχουμε 2015 και θα ήθελα να ξέρω τι ετοιμάζεις.
Θα έλεγα ότι είμαι λίγο ποιο κει. Δεν ξέρω αν ότι κάνω είναι σωστό Χρησιμοποιώ μόνο το ένστικτο μου. Γι αυτή την στιγμή εγώ προετοιμάστηκα. Αν δεν είχα λείψει 17 χρόνια ίσως να είχα εξαφανιστεί τελείως. Τώρα κάνω ένα νέο κύκλο και γράφω τραγούδια με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου και με όσα φαντάζομαι ότι θα συμβούν. Έχω κάνει αξιόλογες συνεργασίες τελευταία και φέτος ετοιμάζω με τον Φίλιππο Πλιάτσικα. Έχει γράψει πολύ ωραία τραγούδια όπου θέλω να τα ερμηνεύσω Νομίζω ότι είναι μια πολύ ωραία δουλειά που μου έκανε αμέσως κλικ.
“Τώρα κάνω ένα νέο κύκλο και γράφω τραγούδια με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου και με όσα φαντάζομαι ότι θα συμβούν.”
Είσαι ένας καλλιτέχνης ο οποίος δεν διαθέτει καν κινητό τηλέφωνο. Πως γίνετε να έχεις καταφέρει κάτι τέτοιο ενώ σε όλους μας έχει καταντήσει προέκταση των χεριών μας.
Δεν μου άρεσε από την αρχή το πως παρουσιάστηκε το κινητό σαν εργαλείο ευκολίας. Με πείραζε το πως ο κόσμος σπαταλούσε τα λεφτά του και το χρόνο του αντί να βρει χρόνο για να συνυπάρχουν. Μέσα από το τηλέφωνο δεν λειτουργούν όλες μας οι αισθήσεις. Πάρα μονό η ακοή. Νομίζω ότι είναι κάτι σαν ερωτικά βοηθήματα, Από ένα σημείο και μετά άκουσα ότι οποίος δεν έχει κινητό θεωρείτε από την ασφάλεια ύποπτος. (Χαχαχαχαχαχα) Βέβαια μετά απέκτησα ένα κινητό για να μπορεί να με βρει η κόρη μου η οποία ήταν η μονή που είχε τον αριθμό. Ένα κινητό το οποίο έχω ξεχάσει πάνω από μήνα σε έναν φίλο μου. (Χαχαχαχαχαχα)
Σε αγαπούν τα νιάτα και συ δίνεις ευκαιρίες σε αυτά με το να εμφανίζεσαι μαζί τους. Τέτοια παιδιά όπως είναι ο Βασίλης Μπαμπανιάρης και η Βιολέτα Ίκαρη
Δεν δίνω ευκαιρίες, δεν θα το έλεγα έτσι… Θα έλεγα ότι τα νιάτα μου δίνουν την ευκαιρία. Ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι έδινα κάτι. Όλα είναι δούνε και λαβείν. Ίσως απλά να αισθάνονται κάποια τιμή ότι εμφανίζονται μαζί μου.
Μεγαλωμένη σ ένα χωριό του Έβρου όταν κυκλοφόρησε «Το ποιμενικό ροκ», έγινες ένας από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες μιας και εγώ νόμιζα – με το μωρουδίστικο τότε μυαλό μου- ότι τραγουδάς για τα ζωάκια του κυρ-Μπάμπη του βοσκού Είχα πλάσει δε στο μυαλό μου ότι είσαι ένας μοντέρνος βοσκός που πέταξε την φλογέρα και έπιασε την κιθάρα. Συγχρόνως είπες και το «Αμπεμπαμπλομ» και έγινα φανατική. Όσο περνούσαν τα χρόνια και άρχισα να κατανοώ το νόημα των στίχων ντρεπόμουν για την παιδιάστικη απόδοση. Πως σου φαίνονται αυτά που σου λέω;
Πρώτα πρώτα εγώ είμαι δώδεκα χρόνων (γέλια). Είναι πολύ όμορφο αυτό. Γιατί ο άνθρωπος μεγαλώνοντας ωριμάζει…..
Δεν σε θυμώνει που ένα μικρό παιδί δεν μπορεί να καταλάβει το νόημα του τραγουδιού σου;
Και βέβαια όχι. Είναι απολυτά φυσικό και πραγματικό. Και συνάμα πολύ ωραίο να ανακαλύπτει το τραγούδι μεγαλώνοντας. Έξαλλου συμβαίνει και με μένα αυτό. Υπάρχουν τραγούδια μου που τα θεωρώ παιδιά μου… Υπάρχουν όμως και τραγούδια μου που τα θεωρώ γονείς μου. Και το αντιλαμβάνομαι μετά από χρόνια.. Μου περιγράφεις δηλαδή μια κατάσταση την οποία εγώ βιώνω συνεχεία. Κάθε φορά ανακαλύπτω κάτι καινούριο, ένα νέο νόημα. Έξαλλου πάντα σε μια δεύτερη ανάγνωση κρύβετε όλο το νόημα Και χαίρομαι που εσύ είσαι μια απόδειξη του ότι τα τραγούδια μου έχουν και δεύτερη ανάγνωση.
Έχεις απωθημένα?
Είμαι ένα παιδί οπού δούλευε από το δημοτικό και πήγε σε νυχτερινό γυμνάσιο για να συνεχίσει να δουλεύει. Είμαι πλήρης. Έκανα πάντα αυτό που ήθελα. Με αποκαλούν τρελό και η τρέλα μου είναι ότι πάντα θα κάνω αυτό που εγώ πιστεύω. Όχι άπλα δεν έχω απωθημένα απλά μερικές φορές με πιάνει φόβος μήπως έρθουν και μου πάρουν πίσω ότι έχω…..
“Με αποκαλούν τρελό και η τρέλα μου είναι ότι πάντα θα κάνω αυτό που εγώ πιστεύω.”
