Συνολικά κατασκεύασε πάνω από 1100 βιολιά, από τα οποία σώζονται 400 περίπου σ` όλο τον κόσμο και για την καλύτερη ηχητική απόδοση των οργάνων αναζήτησε νέους τρόπους και έκανε πολλές τελειοποιήσεις. Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα, δεν έχει βρεθεί ισάξιος του και γι’ αυτό είναι μια ασύγκριτη αξία….
Μιλάω για τον Αντόνιο Στραντιβάρι που καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια και πήρε μαθήματα κατασκευής μουσικών οργάνων από το διάσημο Νικόλα Αμάτι, αλλά γρήγορα ξεπέρασε το δάσκαλό του στην τέχνη. Άρχισε να κατασκευάζει βιολιά από το 1666, επηρεασμένος από την τεχνική του δασκάλου του στην αρχή. Αργότερα απομακρύνθηκε από τα πρότυπα του Αμάτι και αναζήτησε δικά του καινούρια μοντέλα, με καλύτερη ηχητική απόδοση. Ο σχεδιασμός του έδωσε στο βιολί τη γεωμετρική μορφή του. Για το μπροστινό του καπάκι και τα πλευρά διάλεγε ξύλο πεύκου και για το πίσω καπάκι, ξύλο σφενδάμου. Εκτός από βιολιά έφτιαχνε και άρπες, βιόλες, τσέλα και κιθάρες.
Τα όργανα που κατασκεύασε είναι γνωστά με το όνομα “Stradiνari amarizzati”, όμως τα καλύτερα βιολιά του, που χαρακτηρίζονται από την άριστη ποιότητα ξύλου, τις τέλειες αναλογίες τους, το περίφημο βερνίκι τους, τα κατασκεύασε μετά από το 1700 και μέχρι το 1725.
Η ανωτερότητα των μουσικών του οργάνων οφείλεται στην εκλογή του κατάλληλου ξύλου, στις τέλειες αναλογίες που πετύχαινε και στο βερνίκι που το έφτιαχνε μόνος του.
Ενδεικτικό γεγονός της ασύγκριτης αξίας τους είναι ότι το 1948 ένα βιολί του, το οποίο ανήκε στην Ιταλο-αμερικάνα βιολονίστα Λουίζα Τέρτσι, τοποθετήθηκε, σύμφωνα με την επιθυμία της, στο φέρετρό της και θάφτηκε μαζί της στο Los Angeles.
Σύμφωνα με τη φήμη που συνοδεύει τα όργανα του, η ποιότητα του ήχου τους δεν έχει ξεπεραστεί, ούτε ερμηνευθεί. Το όνομα «Στραντιβάριους» έχει γίνει ένα υπερθετικό συνώνυμο της εξαιρετικής ποιότητας γενικότερα.
Το ξύλο των Στραντιβάριους ήταν από έλατο, πεύκο, ιτιά και σφενδάμι. Λένε ότι αυτά τα ξύλα δέχονταν επεξεργασία με διάφορες ορυκτές ουσίες, όπως βόρακα, πυριτικό νάτριο και κάλιο, καθώς και λευκό βερνίκι (vernice bianca). Ο Στραντιβάρι έφτιαχνε τα όργανά του χρησιμοποιώντας εσωτερικό καλούπι, αντίθετα με τους Γάλλους αντιγραφείς του, όπως ο Βιγιώμ, που εφάρμοζε εξωτερικό καλούπι. Από τον αριθμό των καλουπιών στη σταδιοδρομία του Αντόνιο Στραντιβάρι αποδεικνύεται ότι πειραματίσθηκε με κάποιες από τις διαστάσεις των οργάνων του.
Βιολιά Στραντιβάριους που κατασκευάστηκαν την εικοσαετία 1680-1700 μπορεί να πωλούνται για πολλές εκατοντάδες χιλιάδες, ή και αρκετά εκατομμύρια ευρώ σε σημερινές τιμές. Το «Molitor» του 1697, που κάποτε λεγόταν ότι ανήκε στον Μεγάλο Ναπολέοντα) πουλήθηκε σε δημοπρασία το 2010 για 3.600.000 δολάρια, η μεγαλύτερη τιμή που είχε δοθεί για βιολί.
Πολλοί παγκοσμίου κλάσεως σολίστες, όπως ο Λεωνίδας Καβάκος, παίζουν βιολιά του Αντόνιο Στραντιβάρι.
Υπάρχουν περίπου 650 γνήσια όργανα των Στραντιβάρι (βιολιά, άρπες, κιθάρες, βιόλες και βιολοντσέλα) που σώζονται σήμερα, αλλά χιλιάδες βιολιά έχουν κατασκευαστεί σύμφωνα με το σχέδιό τους και φέρουν ετικέτες που γράφουν «Stradivarius». Η παρουσία μιας τέτοιας ετικέτας πάνω σε ένα βιολί δεν σημαίνει ότι το όργανο είναι γνήσιο έργο του Στραντιβάρι.
Ο Antonio Stradivari σε πίνακα του Edgar Bundy.
