Αυτό το κείμενο που θα διαβάσετε, κυκλοφορούσε κάποια στιγμή στο διαδίκτυο. Το είχα αντιγράψει και το είχα βάλει στο αρχείο μου γιατί με έβρισκε απόλυτα σύμφωνο. Ξαναβλέποντας το τώρα, αποφάσισα να το δημοσιεύσω βάζοντας και μερικές δικές μου προσθήκες, μερικές δικές μου σκέψεις…
Αυτό το κείμενο πρέπει να το διαβάσουμε όλοι προσεκτικά. Αν θέλουμε μπορούμε να προσθέσουμε ή να αφαιρέσουμε πράγματα και να το αναρτήσουμε όλοι στις σελίδες μας. Όλοι όσοι συμφωνούν βέβαια…. Όλοι όσοι έχουν βαρεθεί τους συμπατριώτες μας – τους … κωλοέλληνες!
Και λέει το κείμενο
«Ναι, θα έφευγα.
Όχι επειδή υπάρχει κρίση.
Όχι επειδή οι δουλειές είναι δύσκολες.
Όχι επειδή με ζορίζει το δάνειο.
Αλλά επειδή ζω σε μια χώρα που οι συμπατριώτες μου μάλλον δεν αγαπούν κανέναν και τίποτα, μιας και αγάπη χωρίς σεβασμό δεν υπάρχει.
Δεν μιλώ μόνο για τους φοροφυγάδες, τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, τα πάσης φύσεως λαμόγια. Μιλώ για μια πολύ μεγαλύτερη μάζα που κοιτάζει αποκλειστικά και μόνο την πάρτη της, τον παρά της, τον κύκλο της, το σπίτι της, αδιαφορώντας παντελώς για ότι κοινό. Αδιαφορώντας για το κοινό καλό. Μια μάζα που δεν τηρεί κανέναν κανόνα – ούτε καν τους στοιχειώδεις της καλής συμπεριφοράς – και δεν έχει και κανέναν σκοπό να τους τηρήσει ποτέ. Που περιμένει πάντα από κάποιον άλλον να κάνει τα πάντα για λογαριασμό του: απ’ το να του βρει δουλειά μέχρι να του καθαρίσει το πεζοδρόμιο μπροστά απ’ το σπίτι του.
Μιλάω για τον συμπατριώτη μου που φοροκλέβει, που δίνει ακάλυπτες επιταγές, που χρωστάει και κρύβεται, που εξαπατά το ΙΚΑ, που παίρνει τις συντάξεις των πεθαμένων γονιών του, που ζει σε βάρος του διπλανού του, που έχει αφιερώσει την ζωή του στο πως θα κάνει απάτη και ρεμούλα. Μιλάω γι΄ αυτός που ακόμα και σήμερα χρησιμοποιούν «φακελάκι» για να κάνουν την δουλειά τους. Φακελάκι στο γιατρό, στην πολεοδομία, φακελάκι ακόμα και για πάρει δίπλωμα οδήγησης. Κατάπτυστοι αυτοί που δέχονται τα φακελάκια, ακόμα πιο κατάπτυστοι αυτοί που τα δίνουν.
Μιλάω για τον συμπατριώτη μου που είναι κακόγουστος, κακότροπος και κακόπιστος. Δεν λέει καλημέρα, παρακαλώ κι ευχαριστώ. Πετάει το σκουπίδι του στον δρόμο (φωτογραφία επάνω). Καπνίζει στο εστιατόριο γιατί έτσι γουστάρει. Αγνοεί επιδεικτικά την ουρά στο σουπερμάρκετ κι αν του το υπενθυμίσει κανείς ενοχλείται μεγαλοφώνως. Κάθετε όλη μέρα στις καφετέριες πίνοντας … fredo, παίζοντας κομπολόι και μιλώντας για ποδόσφαιρο. Βγάζει τον σκύλο βόλτα και δεν διανοείται να μαζέψει τα κουραδάκια του. Το μπαλκόνι του είναι η αποθήκη του και στα παλιά του τα παπούτσια αν εσύ πίνεις καφέ με θέα τη σκεβρωμένη σιδερένια ντουλάπα, δυο σφουγγαρίστρες, πλαστικούς κουβάδες και όλα τα καλαμπαλίκια του.
Μιλάω για τον συμπατριώτη μου που κτίζει τριώροφο και σε κάθε βεράντα βάζει άλλα κάγκελα – λες και τα πήρε ρετάλια από καλάθι. Μιλάω γι΄αυτούς που παρκάρουν όπου τους βολεύει, που βάφουν με σπρέϊ παντού και τα πάντα, που βανδαλίζουν κτίρια και αγάλματα….
Μιλάω γι΄ αυτόν που ακούει πως κάτι καλό έγινε κι αντί να χαρεί, ψάχνει να βρει τον λάκκο στη φάβα.
Δεν τον θέλω πια στην καθημερινότητά μου. Έχει καταστρέψει την πατρίδα μου. Είναι μίζερος και κινδυνεύω να με πάρει μπάλα η μιζέρια του.
Ναι, λοιπόν. Αν ήμουν δεκαοκτώ, εικοσιοκτώ, τριανταοκτώ, θα ήμουν κολλημένος σ’ ένα PC και θα έψαχνα τα job opportunities ανά τον κόσμο. Θα έφευγα όχι για μια καλύτερη δουλειά, όχι για περισσότερα λεφτά, αλλά για να ξαναβρώ την ποιότητα της καθημερινότητάς μου. Τις αξίες της οργανωμένης κοινωνίας που θα ήθελα να μάθουν τα νέα παιδιά – της συλλογικής εργασίας, της κοινωνικής προσφοράς, του εθελοντισμού. Τη χαρά του να κυκλοφορώ ελεύθερα στο δρόμο, να παίρνω το λεωφορείο όποτε θέλω και να μου λέει καλημέρα η ταμίας στο σουπερμάρκετ.
Δεν είμαι ούτε δεκαοκτώ, ούτε εικοσιοκτώ, ούτε τριανταοκτώ. Αλλά κοιτάζω πού και πού, κρυφά, τις αγγελίες στο guardianjobs και δεν δυσκολεύομαι καθόλου να με δω να φεύγω.
Ορίστε, parking στην διάβαση των πεζών
————————————————————–
Σχετικά άρθρα
Κωλοέλληνες… https://bit.ly/2A770FO
Αμόρφωτοι, κομπλεξικοί και ακαλλιέργητοι: https://bit.ly/2EZo0vZ
Είμαστε ένας λαός που…https://bit.ly/2AmLJHS
Σκοταδισμός και Μεσαίωνας: https://bit.ly/2gHenYQ
Aν μπορουσαμε ολοι οχι να αναρτησουμε το κειμενο που ειναι απολυτα πεντακαθαρο και σωστο,αλλα να το περασουμε πρωτα εμεις οι ιδιοι στον εαυτο μας,να το πιστεψουμε και μετα να γινουμε οι πρωτοι που θα το ακολουθησουμε πιστα για να μπορεσουμε να γινουμε πολλοι.Θα ηταν μια κοινωνια για ολους και οχι οι πολλοι για τους λιγους.Ο σεβασμος ,η αγαπη ,η εκτιμηση θα ξεκινουσε πρωτα απο εμας τους ιδιους για να μπορεσουμε να αντιληφθουμε ,οτι σε αυτη τη κοινωνια δεν ειμαστε μονοι μας…αλλα υπαρχουν και οι συνανθρωποι μας.Οταν αντιληφθουμε οτι το χρημα δεν ειναι το μεσον για να μπορουμε να εξυπηρετηθουμε και να καταντησουμε τον αλλο,υποχειριο μας.Οταν χαμηλωσουμε λιγο και δουμε ποσοι ανθρωποι ειναι διπλα μας που ζητανε υποστηρηξη,ενα φιλικο αγκαλιασμα…μια ανθρωπινη ζεστασια,,τοτε θα κατεβουμε απο την κορυφη .που νομιζουμε οτι ειμαστε οι μονοι κυριαρχοι…και τοτε θα νοιωσουμε …ποσο μονοι και φτωχοι ειμαστε.Πρεπει να νοιωσουμε ο καθε ενας στο χωρο που ζει και εργαζεται οτι ..η ελευθερια του ενος τελειωνει εκει που αρχιζει η ελευθερια του αλλου..Τελικα οταν ο αερας τελειωνει και μπορω να παω καπου αλλου που θα ζησω οχι υλικα,αλλα ποιοτικα καλυτερα..γιατι να μην παω??Η ηλικια ειναι απλως ενα νουμερο…αλλα η ζωη ειναι ζωη…Ευχαριστω για το αρθρο αυτο ,με εκανε να νοιωσω…ανθρωπος…