Δεν έχω καλύτερο να ψαχουλεύω, να βρίσκω φωτογραφίες και να μαθαίνω ιστορίες. Με διασκεδάζει αφάνταστα. Με αποσπά από την καθημερινότητα, με αποσυμπιέζει και με μεταφέρει στο παρελθόν. Η μνήμη πάντα έπαιζε και παίζει ρόλο στην ζωή μου…Ψάχνοντας το αρχείο του κορυφαίου γραφίστα της Ελληνικής show biz, Θάνου Σπυρόπουλου ήταν μια μοναδική εμπειρία…
Ο Θάνος έφυγε από την ζωή απρόσμενα κατακαλόκαιρο του 2021 και στην μνήμη του αναδημοσιεύω τα δύο άρθρα που του είχα κάνει, τέτοια εποχή πριν 2 χρόνια. Καλό ταξίδι φίλε μου…
Το άρθρο αυτό είχε αναρτηθεί γιαπρώτη φορά τον Ιούλιο του 2019
Στο προηγούμενο άρθρο που έκανα για τον φίλο και παλιό μου συνεργάτη Θάνο Σπυρόπουλο (Ψάχνοντας το αρχείο του Θάνου Σπυρόπουλου https://bit.ly/2NL3JUt), σας είπα μερικά πράγματα για εκείνον και σας έδειξα κάποιες από τις δουλειές του. Το αρχείο του είναι απίστευτο και αστείρευτο. Ιδού το μέρος Β΄ λοιπόν, με πολλές ωραίες ιστορίες. Ο Θάνος μας τις λέει σε πρώτο πρόσωπο…
Ο Διονύσης Σαββόπουλος είναι η αιτία που έγινε μια από τις πιο αισθητικές αφίσες που δημιούργησα όταν συνεργάστηκε με τον Γιάννη Πάριο στο REX, για την μουσική παράσταση «Θαλασσινό τραινάκι», με υπότιτλο, Η πιο γεια σου παράσταση στα Βαλκάνια! Τον έβαλα στην φωτογράφηση να κρατάει μια λευκή στρογγυλή σφαίρα, (από φως). Η σφαίρα αυτή έγινε μια μαγική σφαίρα που μέσα της φαινόταν το REX…Τον Γιάννη Πάριο αγκάλιασε ένα κοριτσάκι, που την μεταμόρφωσα σε γοργόνα. Όλα έγιναν ζωγραφικά διότι δεν είχαμε Computer τότε…
Η Χαρούλα Αλεξίου ήταν από τις πρώτες μου πελάτισσες. Κάναμε πολλές δουλειές μαζί. Και εξώφυλλα δίσκων αλλά και αφίσες. Είμαι περήφανος που έχω φτιάξει το εξώφυλλο για το ιστορικό άλμπουμ “Τα τραγούδια της Χαρούλας” του Μάνου Λοϊζου. Η φωτογράφιση θυμάμαι έγινε στον κήπο του Λοϊζου…
Για την αφίσα στον ΖΥΓΟ, δεν μπορούσαν να βρουν ημερομηνία να μπορούν και οι τρεις μαζί, κι΄ έτσι φωτογραφήθηκαν ξεχωριστά. Μετά έπρεπε εγώ να τους ενώσω… πάλι χωρίς computer.
Εδώ δες σχήμα. Ήταν η εποχή που η Χαρούλα και η Δήμητρα κάλεσαν μαζί τους την Καίτη Γκρέι. Στην παρέα και ο Γιώργος Σαρρής όπως και ο Κώστας Καράλης. Κι΄ εγώ μαζί για την απαραίτητη αναμνηστική φωτογραφία.
Η Μαρία Φαραντούρη ήταν μια γοητευτική, ήρεμη και εντυπωσιακή καλλιτέχνης. Για το LP που τραγουδούσε ΜΠΡΕΧΤ συνεργαστήκαμε και με τον σκηνοθέτη Θόδωρο Τερζόπουλο για να δημιουργήσουμε το ανάλογο εξώφυλλο. Η ιδέα μου να βγαίνει το πρόσωπο της Μαρίας μέσα από ένα θολό γκρι-λαδί φόντο… τους άρεσε. Ήταν μια φωτογράφηση στην οποία αποχωρίστηκε και τα γυαλιά της. Το θεωρώ από τα καλύτερα εξώφυλλα που έχω φτιάξει.
Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου ήταν από τις γνωριμίες που χρωστάω στον Νίκο Μουρατίδη – όπως και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες. Ο Νίκος δούλευε σε εταιρίες δίσκων, αλλά έκανε και γραφείο τύπου για συναυλίες, θέατρα και κέντρα διασκέδασης. Σε μένα έφερνε όλες του τις δουλειές. Ο Βαγγέλης λοιπόν ήταν μια αναπάντεχη γνωριμία και συνεργασία. Ήμουν ενθουσιασμένος που θα συνεργαζόμουν με ένα καλλιτέχνη που είχε κερδίσει Oscar. Η μεγάλη έκπληξη ήταν ότι ήταν απόλυτα φιλικός, τόσο που με έκανε να νοιώθω φιλαράκι του. Δουλέψαμε για τα έντυπα και τις αφίσες για την συναυλία που έδωσε στο Ηρώδειο για το Μουσείο της Ακρόπολις. Δεν πήρε αμοιβή. Όλα τα έσοδα δόθηκαν για την μεγάλη ιδέα της Μελίνας. Τον είχε ενθουσιάσει τόσο πολύ η μικρή κόκκινη λύρα που είχα φτιάξει, που για χρόνια την είχε σαν σήμα του. Κάναμε όμως κι άλλες μακέτες εκείνη την εποχή όπως επίσης θυμάμαι και κάποια Χριστούγεννα που βγήκαμε για ποτό και γυρίσαμε όλα σχεδόν τα κέντρα της Αθήνας. Καθόμασταν από λίγο και φεύγαμε…Καταλήξαμε σε ένα μικρό μαγαζί τέρμα Αχαρνών όπου ο Γιάννης Σπάρτακος και η Βέτα Προέδρου είχαν ένα πολύ όμορφο πρόγραμμα. Ο Βαγγέλης θαύμαζε τον Γιάννη Σπάρτακο ο οποίος του χάρισε και ένα Έντυπο με τις παρτιτούρες του. Η Βέτα Προέδρου μόλις μπήκαμε και τον είδε, είπε από μικροφώνου… «καλωσορίζω τα ωραιότερα μάτια της Αθήνας»!
Με την Μιμή Ντενίση (κι΄ αυτήν μου την είχε συστήσει ο Νίκος), κάναμε μια πάρα πολύ ωραία συνεργασία που κράτησε πάνω από 20 χρόνια. Ήξερε τι ήθελε, το μετέφερε σωστά στους συνεργάτες της και μετά – εμένα προσωπικά- μου έδινε την απόλυτη ελευθερία…Από το θέατρο Αθηνά στο θίασο του Γιάννη Φέρτη, μετά στο Βρετάνια, στο Ακροπόλ, στο Ιλίσια… πολύ παραγωγική συνεργασία.
Απ΄ όλα όσα κάναμε μαζί αποφάσισα να σας δείξω την αφίσα για το Αμαντέους και για το μιούζικαλ, «Ο Βασιλιάς κι εγώ».
Για πάνω από 20 χρόνια επίσης είχα την τύχη να συνεργάζομαι με τον μοναδικό Γιώργο Μαρίνο. Στην πορεία της συνεργασίας μας συνήθως απέφευγε να παρακολουθεί την πορεία των μακετών λέγοντας ότι ήθελε να έχω την ολοκληρωτική ευθύνη του αποτελέσματος εγώ… Όταν πήγαινα να του δείξω τελειωμένη την μακέτα… πάντα, μα πάντα με περίμενε με αυτό που λέμε «λαχτάρα». Και πάντα, μα πάντα με αγκάλιαζε και με φιλούσε…από ικανοποίηση. Θυμάμαι την χρονιά που τον έκανα Παζλ, ήταν γιατί μου είχε πει, πως για να περνάει η ώρα στο σπίτι του έκανε Παζλ. Ενθουσιάστηκε μόλις είδε την μακέτα.
Τι να πρωτοθυμηθώ γι αυτό το υπέροχο πλάσμα την Χριστιάνα, με την υψηλή αισθητική, το ατέλειωτο χιούμορ και ένα μυαλό που κάλπαζε συνέχεια. Κάθε εμφάνιση της στις πίστες ήταν γεγονός, κάθε της δίσκος και επιτυχία. Κάναμε πολλά εξώφυλλα και πολλές αφίσες με την Χριστιάνα και πάντα την θυμάμαι με πολλή αγάπη. Όπως επίσης θυμάμαι, την χρονιά που δούλευε στην Νεραΐδα με τον Στράτο Διονυσίου… Μαζί τους ήταν και ο Δάκης, και η Χριστιάνα ήθελε να κάνουν πρόβες για να πουν μαζί ένα ντουέτο. Ήταν καλοκαίρι, ο Δάκης που μάλλον βαριόταν να κάνει πρόβες, ήταν εξαφανισμένος…Το ντουέτο δεν έγινε ποτέ στην πίστα της Νεράιδας. (έγινε όμως σε δίσκο).
Ο Δημητρης Μητροπάνος ήταν μεγάλος καλλιτέχνης και πολύ μεγάλος άνθρωπος. Με την δωρική απλότητα που τον χαρακτήριζε, σπάνια συμμετείχε στις εργασίες των μακετών και άφηνε εμένα να βρω τον καλύτερο τρόπο να παρουσιάσω την αυθεντικότητα του. Δεν ήθελε ποτέ υπερβολές και «στολίσματα». Μου έλεγε, «φτιάξτο εσύ, εσύ ξέρεις καλύτερα», κι΄ έφευγε. Θυμάμαι κάποτε στο STORK, ήταν ένα απίστευτο πρόγραμμα: Κόκοτας, Μοσχολιού, Μητροπάνος… Υπήρχε ένα πρόβλημα χώρου, κι΄ έτσι οι τρεις τους είχαν κοινό καμαρίνι…Ο Μητροπάνος ήταν λίγο αθυρόστομος, η Μοσχολιού ήταν πολύ της θρησκείας και Κόκοτας αδιάφορος… καταλαβαίνετε τι γινόταν κάθε βράδυ…
Ένα κάποιο βράδυ με τον Δημήτρη και την Ειρήνη Παπά
Η Βίκυ Μοσχολιού ήταν μια καλλιτέχνης που η απλότητα της ήταν αντιστρόφως ανάλογη του μεγάλου ταλέντου της. Ήταν μοναδική…Ήταν γυναίκα αλλά και «μαγκάκι». Δεν την κορόιδευες την Βίκυ. Σε «πούλαγε και σ΄ αγόραζε» που έλεγαν και οι μανάδες μας. Οταν της είχα φτιάξει την αφίσα για τις εμφανίσεις της με τον Κώστα Χατζή, δεν κοίταξε τον εαυτό της. Είδε το βλέμμα του Χατζή – πως την κοιτούσε – και αυτό της ήταν αρκετό (φωτογραφία κάτω).
Στην συνεργασία της με τον Κόκοτα και τον Μητροπάνο στο STORK που σας είπα πριν, όταν προέκυψε θέμα για το πώς θα μπουν τα ονόματα στην αφίσα, η Βίκυ έδωσε την λύση: «Οι αφίσες δεν θα έχουν ονόματα. Αν μετά τόσα χρόνια δεν γνωρίζουν τα πρόσωπα μας είναι να φουντάρουμε στη θάλασσα΄΄(το STORK ήταν δίπλα στην θάλασσα… το σημερινό ΑΚΡΩΤΗΡΙ αν δεν με απατά η μνήμη μου)
Η πρώτη μας γνωριμία με τον Τόλη Βοσκόπουλο έγινε το 1978 στο θέατρο Βέμπο με την παράσταση “Τραγούδα θεατρίνε”. Μια παράσταση που έσπαγε ταμία εκείνη την εποχή…Η μακέτα του προγράμματος και της αφίσας έγινε και δίσκος. Ακολουθήσε το 1979 η αφίσα του STORK. Έγινα κυριολεκτικά ο μόνιμος συνεργάτης του. Ήταν απόλυτος. Ήξερε πολύ καλά τι ήθελε κι αυτό με βοηθούσε πολύ. Με τον Τόλη οι αφίσες του είχαν μόνο αυτόν…δεν προέκυψε ποτέ θέμα ονομάτων.
Η Αλίκη Γεωργούλη ήταν μια μοναδική γυναίκα… Το 1981 είχε δημιουργήσει το θέατρο Αποθήκη την εποχή που η περιοχή Ψυρρή ήταν ψιλο-κακόφημη και υποβαθμισμένη. Όταν ανέβασε τα «Σκουπίδια» του Γιάννη Ξανθούλη στην πρεμιέρα ήρθε όλος ο πνευματικός και καλλιτεχνικός κόσμος της εποχής: Θεοδωράκης, Τσαρούχης, Λιγνάδης, Βαγγέλης Παπαθανασίου κλπ. Μετά την παράσταση υπήρχε «δεξίωση», όπου η Αλίκη είχε κανονίσει να σερβίρουν κουλούρια Θεσσαλονίκης, τρίγωνα τυράκια, κεφτεδάκια – πολλά κεφτεδάκια – σε πήλινες λεκάνες και κρασί σε νταμιτζάνες.
Η Μαλβίνα ήταν μοναδική και απρόβλεπτη – γνωστή για την καυστικότητα των σχολίων της και τις ανατρεπτικές της ιδέες. Συνεργαστήκαμε για την αφίσα της Φαντασίας σε μια παράσταση που μόνο αυτή μπορούσε να κάνει. Συμμετείχε και ο αγαπημένος μας Βλάσσης Μπονάτσος.
Η γνωριμία με τον Θύμιο Καρακατσάνη με τοποθέτησε ξανά στα θρανία της…γνώσης. Ο Θύμιος ήταν μεγάλος δάσκαλος γι αυτούς που ήθελαν να μάθουν. Όχι μόνο υποκριτική, αλλά και όλες τις μορφές δημιουργίας. Έγραφε, ζωγράφιζε, έκανε σκηνικά, κοστούμια, σκηνοθετούσε… είχε στο μυαλό του την πλήρη εικόνα της παράστασης που ανέβαζε. Δύσκολο να δουλεύεις με τον Θύμιο, αλλά, πολύ παραγωγικό – αν έβρισκες τους κωδικούς του. Και άξιζε να τους ψάξεις. Κάναμε πολλές δουλειές μαζί, μέχρι και το ΚΑΡΑΓΚΙΟΖ DREAM στο Μενάνδρειο θεατρο ( Δελφινάριο). Τελικά οι συνεργασίες μαζί του ήταν για μένα ένα … dream!!!
Άλλος ένας μεγάλος που ευτύχησα να συνεργαστώ πολύ μαζί του, ήταν ο Χάρρυ Κλύνν. Εκείνη την εποχή είχε έρθει από την Αμερική γεμάτος ιδέες και ανατρεπτικές παραστάσεις. Εδώ δείτε θίασο, για να καταλάβετε…
Με τον Ντέμη Ρούσσο στο καμαρίνι του στο Διογένη όταν είχαμε συνεργαστεί και του είχα κάνει την αφίσα του.
Για την Αννα Βίσση έτυχε να κάνω το πρώτο της εξώφυλλο (1977), αλλά συνεργαστήκαμε για πολλά χρόνια και με πολλές επιτυχίες…
Για την αφίσα του Νίκου Παπάζογλου στον ΖΥΓΟ, σκέφτηκα να βάλω φόντο το γνωστό κόκκινο μαντήλι του, και είχε ενθουσιάσει τους πάντες…
Χωρίς λόγια. Τι να πεις γι΄ αυτούς τους καλλιτέχνες και για κάτι τέτοιες συνεργασίες;
————————————————————
Και εδώ θα βρείτε το πρώτο μέρος του αφιερώματος
Ψάχνοντας το αρχείο του Θάνου Σπυρόπουλου https://bit.ly/2NL3JUt
Ξεφυλλίζοντας άλμπουμ με φωτογραφίες
Το άλμπουμ μιας ζωής: https://bit.ly/2AFXEMU
Το άλμπουμ της Μελίνας: https://bit.ly/2Ah9joA
Αναμνήσεις με τον Γιώργο Νταλάρα: https://bit.ly/2xQOgGJ
Νίκος Μουρατίδης – Στην δεκαετία του ’80: https://bit.ly/2JJgebB
Την χρυσή εποχή της δισκογραφίας: https://bit.ly/2zBeOOm
Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουν: https://bit.ly/2jvxDcE
Στα θεατρικά παρασκήνια: https://bit.ly/2BnFMr4
Φωτογραφίες από το παρελθόν: https://bit.ly/2u6d10v
—————————–
