Geronimo: Έσφαξαν την οικογένεια του

Όλα ξεκίνησαν όταν είδε την οικογένεια του να σφαγιάζεται μπροστά στα μάτια του. Νίκησε την κατάθλιψη, έκαψε όλα του τα υπάρχοντα και ζήτησε από διάφορες Ινδιάνικες φυλές να ξεθάψουν το τσεκούρι του πολέμου.

Το 1829, στο φαράγγι Ντοντογιόν της Αριζόνας γεννιέται το τέταρτο παιδί μιας 10μελούς οικογένειας της φυλής των Απάτσι, με το όνομα Μπεντονκόχε που σημαίνει «Αυτός που χασμουριέται». Το αγόρι που πήρε στη συνέχεια το όνομα Τζερόνιμο, από μικρός έδειξε ότι δεν του άρεσε καθόλου να χασμουριέται, αφού ήταν ιδιαίτερα δραστήριος.

Έμαθε την ιστορία της φυλής του, έμαθε να πολεμάει και να κυνηγάει ενώ από πιτσιρίκι έδειξε τα ηγετικά του προσόντα. Το 1846, σε ηλικία 17 ετών, ο Τζερόνιμο γίνεται μέλος του πολεμικού συμβουλίου της φυλής ενώ ταυτόχρονα επιδεικνύει ιδιαίτερη μαχητικότητα σε μάχες και επιδρομές που γίνονταν κυρίως σε περιοχές του Μεξικού.

Ερωτεύεται μια όμορφη Ινδιάνα ονόματι Αλόπη, την παντρεύεται και αποκτούν τρία παιδιά, ζώντας μια απλή και ήσυχη οικογενειακή ζωή. Όλα όμως αλλάζουν το 1858, όταν μέλη της φυλής, ανάμεσά τους και ο Τζερόνιμο με ολόκληρη την οικογένειά του, ξεκινούν εμπορικό ταξίδι για να πουλήσουν διάφορα προϊόντα τους. Μεξικανικά στρατεύματα επιτίθενται στον καταυλισμό σκοτώνοντας όσους βρίσκουν εκεί, συμπεριλαμβανομένης ολόκληρης της οικογένειας του Τζερόνιμο. Ο ίδιος πέφτει σε βαθιά κατάθλιψη. Επιστρέφει στην εστία του, βάζει φωτιά σε όλα του τα υπάρχοντα και για έναν χρόνο μένει βυθισμένος στη θλίψη του. Εμφανίζεται ξαφνικά ύστερα από έναν χρόνο και ζητάει από διάφορες φυλές να ξεθάψουν το τσεκούρι του πολέμου.

Το 1874 οι αμερικανικές αρχές υποχρεώνουν 4.000 Απάτσι να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες και τους στέλνουν σε έναν καταυλισμό σε μια άγονη περιοχή της Αριζόνας. Οι αγανακτισμένοι και πεινασμένοι Ινδιάνοι μη έχοντας πλέον άλλη διέξοδο είναι υποχρεωμένοι να πολεμήσουν. Με ηγέτη τον Τζερόνιμο οι Ινδιάνοι μάχονται με αγριότητα. Το 1878 ο διοικητής της περιοχής, συνταγματάρχης Τζορτζ Κρουκ, καταφέρνει να πείσει τους Ινδιάνους να σταματήσουν να πολεμούν. Οι διάδοχοί του όμως ασκούν κάκιστη διοίκηση υποχρεώνοντας και πάλι τον Τζερόνιμο και τους χιλιάδες συντρόφους του να πάρουν τα όπλα. Με τον καιρό ο Τζερόνιμο μένει να πολεμάει μόνος του μαζί με 35 άνδρες, 8 παιδιά και περίπου 100 γυναίκες, οι οποίοι συνεχίζουν να πιστεύουν στον αγώνα του. Στο κυνήγι του ρίχνονται χιλιάδες στρατιώτες, ώσπου κάποια στιγμή εντοπίζεται.

Ο μοναδικός ίσως λευκός στον οποίο ο Τζερόνιμο είχε κάποια εμπιστοσύνη, ήταν ο στρατηγός Μάϊλς.

Ύστερα από 20 χρόνια αντάρτικου ο Τζερόνιμο έχει κουραστεί και θέλει να επιστρέψει στην πατρίδα του και στους ανθρώπους της φυλής του για να ζήσει ειρηνικά. Έρχεται σε συμφωνία με τον στρατηγό να σταματήσει να πολεμάει με τον όρο να παραχωρήσουν στον ίδιο και στους συντρόφους του μια περιοχή στην οποία θα υπήρχε ό,τι χρειάζονταν για να ζήσουν. Παραδίδεται, αλλά αντί να τον πάνε εκεί όπου του υποσχέθηκαν τον στέλνουν σε φυλακές καταναγκαστικών έργων στη Φλόριντα, όπου παραμένει για δύο χρόνια. Στη συνέχεια μεταφέρεται ταπεινωμένος στο Φορτ Σιλ της Οκλαχόμας, χωρίς να έχει δικαίωμα επιστροφής στην αγαπημένη του Αριζόνα.

Τον γελοιοποίησαν. Εκεί προσπάθησε να “σωφρονιστεί” μαθαίνοντας τον τρόπο ζωής των λευκών, αλλά σύντομα αντιλαμβάνεται ότι η διαφορά της κουλτούρας είναι τόσο μεγάλη και οι διαφορές τόσο πολλές που γρήγορα εγκαταλείπει την προσπάθεια. Το μόνο που του επέτρεψε το υπουργείο Πολέμου ήταν να πουλάει φωτογραφίες του για να βγάζει τα προς το ζην, κάτι που για αυτόν ήταν επίσης ατιμωτικό, αφού κατάλαβε ότι είχε πλέον μετατραπεί σε «τουριστικό» αξιοθέατο. Λίγο προτού πεθάνει διηγήθηκε την ιστορία του στον Σ. Σ. Μπάρετ, αναφέροντας τις απόψεις του για την αντιμετώπιση που είχαν οι Ινδιάνοι. Πως αφανίστηκαν ολόκληρες φυλές υπό τις ευλογίες των Χριστιανών ιερέων.

Πέθανε ευχαριστώντας τον πρόεδρο των ΗΠΑ που επέτρεψε την έκδοση της αυτοβιογραφίας του έτσι ώστε να τη διαβάσουν όλοι και να μάθουν τι ακριβώς συνέβη.

Οι αγριότητες και οι θηριωδίες των λευκών Χριστιανών απέναντι τους ντόπιους, τους ερυθρόδερμους, υπήρξαν φρικαλέες. Μιλάμε για κανονική γενοκτονία, άσχετα αν οι Αμερικάνοι το κάνουν γαργάρα το θέμα.