Θεωρείται ένας από τους σημαντικούς συγγραφείς του 20ου αιώνα, ο οποίος απέκτησε μεγάλη φήμη στη διάρκεια της ζωής του, τόσο μέσα από το έργο του όσο και μέσα από την κοινωνική του ζωή. Με το Breakfast at Tiffany’s αλλά και με με τις φιλίες και τα πάρτι του, απασχόλησε όσο κανένας το ενδιαφέρον των ΜΜΕ, των διάσημων και των πλουσίων.
Στα τελευταία χρόνια της ζωής του απομονώθηκε, πιθανώς εξαιτίας της απόρριψης πολλών φίλων του και υιοθέτησε μία άκρως εκκεντρική συμπεριφορά στις δημόσιες εμφανίσεις του, ενδεχομένως απόρροια του αλκοολισμού και της κατάχρησης ναρκωτικών ουσιών. Το τελευταίο λογοτεχνικό έργο του, που δημοσιεύτηκε ενώ βρισκόταν στη ζωή, ήταν η συλλογή διηγημάτων Μουσική για Χαμαιλέοντες (Music for Chameleons), το 1980. Πέθανε ύστερα από υπερβολική δόση χαπιών, σε ηλικία 59 ετών.
Κατ΄ αρχήν υπάρχουν δύο ταινίες (φωτο κάτω) που ασχολούνται με τον Τρούμαν Καπότε, οπότε μπορείτε να πάρετε μια «μυρωδιά» για το ποιος ήταν, για το πόσο εκκεντρικός ήταν και για τον μοναδικό τρόπο που μιλούσε. Η εκφορά της ομιλίας του ήταν τόσο λεπτή, σχεδόν ψιθυριστή και θηλυπρεπής που τα πρώτα λεπτά που τον άκουγες δεν ήξερες αν κάνει πλάκα ή αν όντως έτσι ήταν η φωνή του.
Οι δύο βιογραφικές ταινίες που έχουν γίνει για τον Truman Capote.
Ποιος είναι
Ο Truman Capote (αληθινό όνομα Truman Streckfus Persons), γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1924 και πέθανε στις 25 Αυγούστου 1984. Ήταν Αμερικανός συγγραφέας, σεναριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και… ηθοποιός! Πολλά από τα διηγήματα και τα βιβλία του θεωρούνται κλασσικά, όπως νουβέλα Breakfast at Tiffany‘s (1958) και το μυθιστόρημα Εν Ψυχρό (In Cold Blood -1966). Επίσης να πω ότι πάνω από 20 έργα του έχουν γίνει ταινίες ή παραγωγές για την τηλεόραση.
Ο Capote κέρδισε τεράστια φήμη όταν κυκλοφόρησε το In Cold Blood. Ένα μυθιστόρημα με δημοσιογραφική άποψη για την δολοφονία μιας ολόκληρης οικογένειας στο Kansas. Ξόδεψε 4 χρόνια για να το γράψει.
Η πιο κολλητή του φίλη ήταν η Harper Lee, η οποία έγραψε το βιβλίο που έγινε τεράστια επιτυχία, To Kill a Mockingbird (1960).
Ο Truman Capote και οι άλλοι.
Η ζωή του εκκεντρικού συγγραφέα έχει τεράστιο φωτογραφικό ενδιαφέρον. Ελάτε να χαζέψουμε μαζί φωτογραφίες από την ζωή του στην Νέα Υόρκη.
Με την Lee Radziwill – την αδελφή της Jackie Kennedy Onassis, και δεξιά με την Debbie Harry των Blondie.
O Truman Capote και ο Marlon Brando το 1953.
Η Liza Minelli τον λάτρευε και πήγαιναν συνέχεια μαζί στο Studio 54, όπου μερικές φορές ο Capote φορούσε μόνο το μπουρνούζι του. Δεξιά χορεύοντας με Marilyn Monroe.
——————————-
The black & white Ball
Ο Truman Capote το 1966 έδωσε ένα μασκέ πάρτι στο ξενοδοχείο Plaza Hotel της Νέας Υόρκης, που χάλασε κόσμο. Το είχε ονομάσει “Black and White Ball” και οι καλεσμένοι ήταν απαραίτητο να φοράνε είτε μαύρα, ή λευκά ρούχα. Όπως καταλαβαίνετε μαζεύτηκε όλη η αφρόκρεμα της τέχνης, της πολιτικής και του πλούτου…
Truman Capote Black and White Ball 1966
Ο Truman Capote με την Katherine Graham και δεξιά η μητέρα Kennedy, η Rose Fitzgerald Kennedy, κι΄αυτή στο Black & White Ball.
Ο 50χρονος τότε Frank Sinatra τα είχε φτιάξει με την 22χρονη Mia Farrow και η εμφάνιση τους στο Black and White Ball, έκανε τους paparazzi να τρέχουν ξοπίσω τους.
Ο Henry Fonda με την 5η του σύζυγο Shirley Mae Adams, και δεξιά η εμφάνιση της Elizabeth Taylor στο χορό Black and White Ball, που συζητήθηκε όσο καμιά.
—————————————–
O Τryman Capote μεσα απο την διακωμωδιση των πραγματων πιστευω ηθελε να απογυμνωσει τον μυθο του δηθεν πλουτου και της δηθεν ευγενεισς γενικα του καθωςπρεπισμου..και να δειξει την πραγματικη ενδεια.Δεν ειναι τυχαιο που ηθοποιοι οπως Marlo Brando, Liza Minelli.Elizabeth Taylor,τον ακολουθουσαν..απλα τους αρεσε το διαφορετικο ισως και το υπερβολικο.Οσο αφορα τον αυνανισμο ας μου επιτρεψετε την γνωμη μου…για να πετυχει δεν χρειαζεται αναλογο ντυσιμο,αλλα αναλογο περιβαλλον και αναλογη φαντασια….τωρα το ειπα ..τελειωσε…
Μου άρεσε η ταινία με τον Philip Seymour Hoffman πιστεύω πως ενσάρκωσε ωραία τον Truman Capote με το ιδιαίτερο τρόπο ομιλίας ιδίως.Μπορώ να πω ότι ήταν κάπως αργή ταινία αλλά μου κράτησε το ενδιαφέρον ως το τέλος και είναι από τις λίγα έργα που θυμάμαι τόσα χρόνια μετά.