Μιλώντας μαζί του για την παράσταση που ετοιμάζει στην Νέα Υόρκη, με τίτλο “Τα φιλαράκια”, αισθάνθηκα ότι είχε μαζέψει μέσα του πολύ πράμα και ότι ήθελε να μιλήσει. Χωρίς δισταγμό λοιπόν, άναψα τσιγάρο, έκλεισα τα μάτια και μεταφέρθηκα στην Νέα Υόρκη- για να κάνουμε μια κουβεντούλα…
Τα τελευταία χρόνια, δύο φορές έχω επιχειρήσει να σου τηλεφωνήσω και τις δύο σε πέτυχα στην Νέα Υόρκη. Τι συμβαίνει ακριβώς; Έρχομαι συχνά, και μένω αρκετά γιατί σπουδάζει ο γιος μου- και αυτός είναι ο βασικός λόγος που με πετυχαίνεις εδώ. Παράλληλα όμως έχω ολοκληρώσει μέχρι τώρα και τρεις ταινίες: Bacchae, Three Way Week σε σκηνοθεσία Bruno Coppola και The Rainbow Experiment της Christina Kallas.
Την προηγούμενη φορά μου έλεγες και για κάποια μαθήματα. Α, ναι, ξεκίνησα να διδάσκω μαθήματα υποκριτικής για επαγγελματίες ηθοποιούς και σκηνοθέτες αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι τα μαθήματα αυτά θα είναι και για νέα παιδιά, ηλικίας από 12 χρόνων και πάνω, κάθε Δευτέρα, από τις 5.30μμ – 9.30μμ, στον ειδικά διαμορφωμένο θεατρικό χώρο του “Archdiocesan Cathedral of the Holy Trinity” στη Νέα Υόρκη.
Φαντάζομαι αυτό το νέο σου περιβάλλον να είναι πρόκληση έτσι; Φυσικά. Είναι σαν να ξαναρχίζω από το μηδέν. Στη Νέα Υόρκη, αντιμετωπίζοντας την πρόκληση να πρέπει να παίξω σε μια γλώσσα που δεν είναι δική μου, σε μια χώρα όπου κανείς δεν με γνωρίζει προσωπικά και πόσο διάσημος είμαι στη χώρα μου…
Μιλάς λες και είσαι ξένος…. Παραδέχομαι ότι πάντα ήμουν και ένιωθα “ξένος” παντού. Μεγάλωσα σε μια πολύ φτωχή γωνιά της Ελλάδας, στον Πειραιά, η οικογένειά μου ήταν φτωχή, ο πατέρας μου ήταν ναυτικός, η μητέρα μου εργαζόταν ως σερβιτόρα σε νοσοκομείο, για όσο διάστημα θυμάμαι τον εαυτό μου ως παιδί ζούσαμε 4 άτομα σε ένα δωμάτιο, και εγώ είχα αυτό το άγριο όνειρο να γίνω ηθοποιός παρά τις όποιες δυσκολίες που θα μπορούσε να συναντήσω, ακόμα κι αν όλος ο κόσμος ήταν εναντίον μου, θα έπρεπε να επιμείνω σαν να ήταν η τελευταία μου πράξη στη γη .
Το να φύγεις στο εξωτερικό το είχες σκεφτεί παλιά; Όταν πρωτοξεκινούσα την καριέρα μου και ενώ έκανα τα γυρίσματα για την πρώτη μου ταινία “Η Φανελα με το 9″ του Παντελή Βούλγαρη, συναντήθηκα με τον θρυλικό σκηνοθέτη – βραβευμένο με 3 Όσκαρ – Έλια Καζάν. Αναζητούσε έναν πρωταγωνιστή για τη νέα του ταινία, τη συνέχεια του «Αμέρικα, Αμέρικα» (δεν γύρισε ποτέ αυτή την ταινία) και έπρεπε ο πρωταγωνιστής του να είναι Έλληνας. Γι΄ αυτό είχε έρθει στην Ελλάδα. Άκουσε για μένα από τον φίλο του Παντελή Βούλγαρη που με σκηνοθετούσε στην ταινία του…
Δεν την ξέρω αυτήν την ιστορία… και τι σου είπε; Μου είπε ότι έμοιαζα με τον Warren Beatty. Με ρώτησε επίσης πόσο χρονών ήμουν, Του είπα 22, και μου απάντησε: «είσαι ήδη πολύ μεγάλος για το Χόλυγουντ. Θα έπρεπε να είχες φύγεις όταν ήσουν 17 ετών. Πήγαινε τουλάχιστον τώρα πριν είναι πολύ αργά ».
Αλλά εσύ, που μυαλό! Δεν έφυγες! Δεν ήρθα στην Αμερική τότε εξαιτίας της αγάπης μου για τον γιο μου Αλκιβιάδη- αλλά να που τα φέρνει έτσι η ζωή- που ήρθα τώρα, πάλι εξαιτίας του Αλκιβιάδη! (γέλια)
Η απόφαση ήταν απόφαση “αγνής αγάπης”
Ήταν περίεργη η απόφαση σου πάντως, να ζεις τουλάχιστον τον μισό χρόνο στην Νέα Υόρκη. Το να έρθω “έτσι ξαφνικά” στην Αμερική φάνηκε σε όλους “καθαρή αυτοκτονία” και όλος ο κόσμος μου είπε δεν μπορείς να φύγεις έτσι ξαφνικά, από μια χώρα στην οποία έχεις κτίσει ήδη μια πολύ σημαντική καριέρα και να μεταναστεύσεις σε μια χώρα που δεν μιλάς καλά καλά ακόμα τη γλώσσα, σε ένα επάγγελμα που ο ανταγωνισμός λυγίζει και τους πιο δυνατούς, που το κόστος ζωής αλλά και η μοναξιά μπορεί να σε τρελάνει. Η καρδιά μου όμως πονούσε, δεν μπορούσα να διανοηθώ τον εαυτό μου μακριά από τον γιο μου, ο οποίος έπρεπε να έρθει να σπουδάσει εδώ στη Νέα Υόρκη, σκηνοθεσία και σενάριο κινηματογράφου, σε ένα από τα καλυτέρα πανεπιστήμια του κόσμου.
Τον αγαπάς τόσο πολύ ε; Αστειεύεσαι; Ο γιος μου με έμαθε να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Αν οι γονείς μου με διδάξαν πώς να είμαι δυνατός και να επιβιώνω , ο Αλκιβιάδης με έκανε καλύτερο. Όταν γεννήθηκε σκέφτηκα το εξής.. «Έχω αυτοκαταστροφικά στοιχεία μέσα μου. Ή θ’ αλλάξω ριζικά, θα δουλέψω με τον εαυτό μου ή καλύτερα να μην είμαι πατέρας».
Ποια είναι η πιο χαρακτηριστική μνήμη από τα παιδικά χρόνια του γιου σου; Θυμάμαι μόνο συγκινητικές στιγμές με τον Αλκιβιάδη. Δε θα ξεχάσω πως όταν είχε πάρει μέρος σε κάποιους κολυμβητικούς αγώνες, αν και ήταν μικροκαμωμένος, τα είχε βάλει με…θηρία. Θυμάμαι τον αγώνα και την προσήλωση του. Ήθελε τόσο πολύ να κερδίσει. Ήταν συγκεντρωμένος σ’ αυτό το γεγονός. Όταν είδα τα «κτήνη» δίπλα του σκέφτηκα ότι θα χάσει. Του είπα «Αλκιβιάδη μου, αρκεί η προσπάθεια»! Δε μου μίλησε καθόλου. Βούτηξε στο νερό, κατέβαλε μία υπεράνθρωπη προσπάθεια, και βγήκε πρώτος. Εκείνη την στιγμή ήταν σα να μου έκανε ένα μεγάλο δώρο. Με δίδαξε πώς μπορεί κανείς να αγωνίζεται ακόμα και όταν τα πράγματα φαίνονται ότι είναι αδύνατον να πραγματοποιηθούν. Ήταν σαν ένα μικρό θαύμα. Με έκανε να σκεφθώ ότι και αυτό που φαίνεται ακατόρθωτο δε πρέπει να το φοβάσαι, αλλά να προσπαθείς με όλη σου την καρδιά και να μη τα παρατάς. Δεν υπάρχει αδύνατο επίτευγμα, αλλά αδύναμοι άνθρωποι».
Σε όλη μου την ζωή ένιωθα σαν να ήμουν ένα μικρό κομματάκι ενός “μεγάλου ονείρου”.
Αν σου έλεγα να κάνεις έναν απολογισμό μέχρι τώρα… Όταν συνεργάστηκα με τον Κάρολο Κουν ή τον Ζιλ Ντασέν ή τον Μίνωα Βολανάκη ή τον Ανδρέα Βουτσινά, ένιωσα ότι άρχισα να μαθαίνω πως να προσφέρω αγάπη, έμαθα δίπλα τους να νιώθω τον κόσμο πιο βαθύ , πιο μεγάλο. Αυτοί οι άντρες – πέρα από πολύ μεγάλοι καλλιτέχνες, ήταν μεγάλοι άντρες. Με αγαπούσαν και με καθοδηγούσαν με απίστευτη πίστη και τρυφερότητα .
Ο ηθοποιός είναι αιώνιος μαθητής. Εγώ επί τριάντα χρόνια έμαθα μόνο ένα πράγμα: πως να γίνομαι ολοένα καλύτερος μαθητής.
Αν σου έλεγα να μου ξεχωρίσεις κάποιον απ΄ όλους όσους έχεις συνεργαστεί…. Ο άνθρωπος που οφείλω όλο αυτό το “ταξίδι ζωής” είναι ο Κάρολος Κουν. 30 χρόνια πριν, στο μοναχικό του δωμάτιο του νοσοκομείου, λίγα λεπτά προτού πεθάνει, προσπαθώντας να μου εμφυσήσει “ιερό πάθος- ιερή φλόγα”. Μου είπε ότι είμαι “παράξενα ειλικρινής, παράξενα αυθόρμητος, παράξενα αληθινός”. Στην πιο αληθινή στιγμή της ζωής του, μου επιβεβαίωνε το απόφθεγμα που το έκανε πράξη σε όλη την ζωή του:
“πρέπει να πιστεύουμε στα θαύματα ,για να γίνονται θαύματα”.
Διαβάστε επίσης
“Τα φιλαράκια” του Στράτου: https://bit.ly/2HAFi7X
Στράτος Τζώρτζογλου- Αθήνα/Θεσσαλονίκη: https://bit.ly/2H5AlEx
Ο Τζόρτζογλου με ταινία στην N.Y: https://bit.ly/2qCpA23
