Ο φίλος μου Γιάννης Δαλιανίδης

Ζήτησα από τον Άγγελο Χατζή – τον γνωστό χορευτή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής – να μου γράψει ένα μικρό κείμενο για τον φίλο του, τον Γιάννη Δαλιανίδη, γιατί ήξερα πως έκαναν πολύ παρέα και έτρεφε μεγάλη αγάπη ο ένας για τον άλλο. Ο Άγγελος αμέσως μου είπε «ναι». Τον ευχαριστώ. Εδώ είναι όσα μου έγραψε…

Άγγελος Χατζής: Ο φίλος μου Γιάννης Δαλιανίδης

Η αλήθεια είναι ότι ξεκινώντας να γράψω αυτό το κείμενο αισθανόμουν λίγο άβολα και δεν ήξερα πως ν΄ αρχίσω και τι θα μπορούσα να γράψω για ένα άνθρωπο όπου όλη η Ελλάδα μιλάει για το όνομα του και το έργο του. Αποφάσισα να γράψω απλά για τον φίλο μου…

Η γνωριμία μου με τον Γιάννη Δαλιανίδη ήταν καρμική. Το 1969, εγώ γύρω στα 15, πήγα και έπαιξα στην ταινία του, «Γυμνοί στο δρόμο» που πρωταγωνιστούσαν ο Κούρκουλος και η Λάσκαρη. Δεν γνωριστήκαμε όμως τότε. Ο Δαλιανίδης ήταν σαν «τρελός». Ήταν η χρονιά που ήταν κυριολεκτικά πνιγμένος γιατί είχε αναλάβει να κάνει 6 ταινίες για την Φίνος Φιλμ!

Ξαναβρεθήκαμε σχεδόν μετά από 5 χρόνια. Ήταν 1973 – γύριζε την ταινία “Στον αστερισμό της Παρθένου»” με την Λάσκαρη. Τότε πρωτομιλήσαμε και τότε κατάλαβα πως μπορούμε να γίνουμε καλά φιλαράκια. Αρχίσαμε να κάνουμε καθημερινή παρέα με την διασκέδαση να παίζει τον πρώτο ρόλο. Εμείς οι δύο και οι υπόλοιποι να αλλάζουν κατά περίσταση. Από εκδρομές και ταβέρνες μέχρι μπαράκια και μπουζούκια. Κάθε βράδυ, οι συζητήσεις για πολιτικά, καλλιτεχνικά, κουτσομπολιά, απόρρητα μυστικά των καλλιτεχνών, ήταν ατελείωτες.

Ο φίλος μου ο Γιάννης ποτέ δεν άφηνε να πληρώσει άλλος. Πάντα με το χέρι στην τσέπη. Απλός , φιλόξενος, καταδεκτικός, έξυπνος με διαβολικό ένστικτο και πολύ χιούμορ. Και μην ξεχάσω να αναφέρω πως αγαπούσε υπερβολικά τα ζώα.

Κάθε πρωί ερχόταν σπίτι μου κατά τις 11, με ξυπνούσε και πηγαίναμε στα γνωστά καφέ, καθόμασταν με την εκάστοτε παρέα, λέγαμε τα νέα μας, βλέπαμε κόσμο, ίσως και κάποιο επαγγελματικό ραντεβού…. περνάγαμε θαυμάσια. Με συμβούλευε για το θέατρο. Πρώτος χορευτής πια εγώ και χορογράφος στην Λυρική Σκηνή, τότε που τα πράγματα ήταν αρκετά δύσκολα. Ο Γιάννης πάντα ήταν δίπλα μου σε όλες τις δυσκολίες της δουλειάς αλλά και της ζωής μου. Το ίδιο κι εγώ. Φτιάχναμε τα casting για τα τηλεοπτικά και τα θεατρικά του, μου έλεγε τα παράπονα και τα προβλήματα που είχε στη δουλειά, και πάντα ζητούσε την συμβουλή μου. Κοντά του έμαθα σκηνοθεσία, φωτισμό, κάμερα και τα… “άπλυτα” όλων των καλλιτεχνιών. Κρυστάλλινος χαρακτήρας μα και σκληρός, αυστηρός και απαιτητικός στην δουλεία του την οποία ήξερε πολύ καλά.

Θα μπορούσε κανείς να γράψει βιβλίο με τις περιπέτειες του Γιάννη. Όχι την βιογραφία του, αυτή την έχει γράψει, αλλά τα γεγονότα της ζωής του από την αστεία πλευρά, την καθημερινότητα του αλλά και τις ένα σωρό αναποδιές που βρέθηκαν μπροστά του. Ο Γιάννης ζούσε μόνο για ένα πράγμα: τον κινηματογράφο. Ήταν η ζωή του, ήταν η κινητήρια δύναμη του, ήταν – πως να το πω – ερωτευμένος με την κάμερα. Τα πάντα τα έβλεπε μέσα από αυτήν. Σπουδαίος άνθρωπος και καλλιτέχνης. Μια σχολή μόνος του, όχι αστεία.

Στην τελευταία του δουλειά με άφησε να γυρίσω σε βίντεο αποσπάσματα για το πως σκηνοθετεί. Ένα τύπου backstage ή making off όπως λένε στην Αμερική. Ήταν ήδη 85 χρόνων.

Όταν Φθινόπωρο του 2010 έφυγε για το μεγάλο ταξίδι, αισθάνθηκα πως έχασα τον καλύτερο μου φίλο. Η παρέα μου χάθηκε. Ήταν σαν να έμεινα ξεκρέμαστος. Η μνήμη του έμεινε και θα υπάρχει πάντα δίπλα μου. Αντίο Γιάννη, φίλε μου, θέλω να ξέρεις πως μου άφησες μεγάλη προίκα για να πορευτώ στη ζωή.

Άγγελος Χατζής

Νυχτερινή έξοδος και στην παρέα μας ο Σταμάτης Γαρδέλης και ο Φαίδων Γεωργίτσης

Τρελαινόταν να πηγαίνουμε τα Σαββατοκύριακα στο Λουτράκι. Του άρεσε τρελά το Λουτράκι, αλλά δεν του άρεσε καθόλου που τον φωτογράφιζα.

Για καφέ στην πλατεία Βικτωρίας. Εδώ του βγάζω φωτογραφία την ώρα που μιλάει, χωρίς να το ξέρει.

Την χρονιά που με έβαλε να παίξω στους «Μικρομεσαίους». Εδώ με την Μάρθα Καραγιάννη και την Ματθίλδη Μαγγίρα

Η τελευταία σκηνοθετική δουλειά του Γιάννη στο θέατρο. «Ένας ταξιτζής στην μπανιέρα μου». Εδώ είμαστε στις πρόβες με τον Γιώργο Βασιλείου και τον Στάθη Ψάλτη που ήταν ο πρωταγωνιστής της παράστασης.

—————————————–

Ο Γιάννης Δαλιανίδης (31 Δεκεμβρίου 1923 – 16 Οκτωβρίου 2010) ήταν ο πιο εμπορικός και πετυχημένος Έλληνας σκηνοθέτης και σεναριογράφος, του Ελληνικού κινηματογράφου.

Ο Άγγελος Χατζής πήρε τα πρώτα του μαθήματα χορού στη σχολή Δέσποινας Γρηγοριάδου με τον Λεωνίδα Ερενίδη. Σύντομα τον προσέλαβε η Εθνική Λυρική Σκηνή, όπου έφτασε στην υψηλότερη κλίμακα ως πρώτος χορευτής και χορογράφος, αλλά και με συνεργασίες στο Tanz Forum της Κολωνίας. Έχει συνεργαστεί με τους περισσότερους Έλληνες χορογράφους εντός και εκτός Ε.Λ.Σ., καθώς και με πασίγνωστους χορογράφους μπαλέτου από όλο τον κόσμο. Είναι ο μόνος που ερμήνευσε τους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε αναβιώσεις των μεγάλων κλασικών αριστουργημάτων στη χώρα μας και στο εξωτερικό, όπως: Ωραία Κοιμωμένη, Δον Κιχώτης, Ζιζέλ, Ζορμπάς, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Λίμνη των Κύκνων κ.ά. Ακόμη ήταν πρώτος χορευτής σε ένα ευρύτατο ρεπερτόριο γνωστών ή πρωτότυπων χοροδραμάτων και μπαλέτων. Έχει χορογραφήσει από μπαλέτο μέχρι μιούζικαλ και από θεατρικά μουσικά έργα μέχρι τηλεοπτικές σειρές. Έπαιξε σε 7 τηλεοπτικές σειρές και σε 5 Ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες.

————————————————

Κι άλλα τέτοια συγγενικά άρθρα

Ο Ντίνος Πετράτος γράφει για την φίλη του, Έλενα Ναθαναήλ: https://bit.ly/329OKad

Η Βαλέρια Χριστοδουλίδου γράφει για τον σκηνοθέτη και φίλο της Νίκο Νικολαϊδη: https://bit.ly/2UV61SI

Ο Γιώργος Ευσταθίου γράφει για τον φίλο του συγγραφέα Γιώργο Ιωάννου: https://bit.ly/2BscERO

Η Εύη Δρούτσα γράφει για τους θείους της Μανώλη & Λούλα Αναγνωστάκη: https://bit.ly/2P1tM82

Η Ίρις Ζαχμανίδη γράφει για τον δάσκαλο μας, Βασίλη Ραφαηλίδη: https://bit.ly/38x0ANZ

Η Αθηνά Ισιγώνη γράφει για τον θείο της Alec Issigonis: https://bit.ly/2OVlBd5

Όταν επισκεφτήκαμε την Disneyland. Εδώ με φόντο το παλάτι της Σταχτοπούτας

—————————————————