Σε μια Αθήνα που δεν γελάει πια, μια βόλτα, ένα τσιγάρο, μια ταινία, φίλοι παλιοί είναι ότι μας προκαλεί μια κάποια ευχαρίστηση.
Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2019
Ωραία βραδιά, χωρίς βροχή, κρύο ή αέρα με μέτρια κίνηση και είπαμε να πάμε σινεμά.
Μια μικρή παρέα, οι τελευταίοι που δεν είχαμε δει το Dolor y Gloria, την καινούργια ταινία του Pedro Almodovar. Την αυτοβιογραφική του ταινία.
Την ταινία ευτυχώς εξακολουθούσε να την παίζει το Embassy – εν αλλάξ με το Irishman – που συγνώμη Martin μου, αλλά θα την δω Τετάρτη βράδυ 27 Νοεμβρίου στο Netflix. Δεν αντέχω πια 3σιμισυ ώρες ταινία στο σινεμά. Θέλω να την δω με παντόφλες, ποτά και τσιγάρα… ελπίζω να με καταλαβαίνεις.
Η ταινία Dolor y Gloria όντως υπέροχη και όντως αυτοβιογραφική.
Μέχρι και στην αφίσα μας το λέει. Είναι ο Banderas και η σκιά πίσω του είναι ο Pedro. Ωραίο σενάριο, υπέροχη αφήγηση της ιστορίας, ωραίες εικόνες, τέλειοι ηθοποιοί, ωραία χρώματα, συγκίνηση (βούρκωσα σε μια φάση)… και όλα τα αγαπημένα φετίχ του υπέροχου Pedro μας. To cinema, το θέατρο, το γράψιμο, τα βιβλία, η ζωγραφική, η Chavela Vargas, η Mina… και ένα υπέροχο αισιόδοξο φινάλε.
Ο Antonio Banderas επιτέλους καταπληκτικός. Σ΄ αυτήν την ταινία καταλαβαίνεις ότι είναι καλός ηθοποιός. Αντιμετώπισε τον ρόλο με μεγάλο σεβασμό και φάνηκε πως δούλεψε πολύ. Οι κινήσεις του, το βλέμμα του, οι παύσεις του, μέχρι και την φωνή του τοποθέτησε σε πιο ανάλαφρο gay τόνο…
Μετά, τελειώνοντας περπατήσαμε κουβεντιάζοντας για την ταινία και για τις άλλες ταινίες του Almodovar, ώσπου η Ρωξάνη μας εξομολογήθηκε πως αυτή είναι η πρώτη δική του ταινία που της άρεσε. “Τι; Είσαι τρελή;!” Κι΄ αρχίσαμε να αραδιάζουμε οι υπόλοιποι, παλιές του ταινίες, με σκηνές, τραγούδια και υστερικές γυναίκες… Πολύ γέλιο.
Κατεβαίναμε την Σκουφά με προορισμό το Frankie – το Ιταλικό που έγινε μόδα – και περνώντας από το Φίλιον, νασου ο Κωνσταντίνος Τζούμας. Χαιρετούρες μέσα απ΄την τζαμαρία, μέχρι που σηκώθηκε και βγήκε έξω… Αγκαλιές φιλιά ψιλοκουβεντούλες… και νάσου ο Άλκης Παναγιωτίδης. Βγήκε κι΄ αυτός. Ουουου… αγκαλιές φιλιά…. Πόσο καιρό είχα να τους δω!!! Μια χαρά και οι δυο τους.
Μια κοπέλα περαστική μου χαμογέλασε και μου ζήτησε ένα τσιγάρο. Σχεδόν συνωμοτικά. Συνεχίσαμε τον δρόμο μας και φτάνοντας στο Frankie διαπιστώσαμε πως ήταν φίσκα. Τραπέζι ούτε για δείγμα. Ούτε μέσα ούτε έξω…
Αποχαιρετήσαμε τα παιδιά του μαγαζιού, αποχαιρετήσαμε – με δάκρυα στα μάτια – και την υπέροχη πίτσα που θα τρώγαμε και φύγαμε…Διάλυσε η παρέα.
Συνέχισα με τα πόδια κοιτάζοντας γύρω μου. Μια θλίψη. Μια σκοτεινιά. Μερικά καταστήματα στόλισαν για τα Χριστούγεννα, αλλά ο Δήμος τίποτα. Ένα μήνα πριν και οι δρόμοι σκοτεινοί…Χωρίς λαμπάκια, χωρίς λάμψη, χωρίς ψευδαίσθηση…
Δρόμοι παλιοί, αφώτιστοι και καθόλου, μα καθόλου χαμογελαστοί.
Ευτυχώς ο νεαρός ταξιτζής που σταμάτησα να με φέρει στο σπίτι- και ο οποίος άκουγε στο ραδιόφωνο- Atlantis FM 105.2 – ήταν χαμογελαστός….
Καληνύχτα σας.
————————————————————–
