Η παιδική ηλικία είναι η περίοδος που καλύπτει τα χρόνια από τη γέννηση μέχρι την εφηβεία. Στις εκπαιδευτικές θεωρίες του φιλοσόφου Τζων Λοκ και στην αναπτυξιακή ψυχολογία, η παιδική ηλικία χωρίζεται σε στάδια ανάπτυξης της νηπιακής ηλικίας (όπου το παιδί μαθαίνει να περπατάει), την πρώιμη παιδική ηλικία (ηλικία παιχνιδιού), τη μέση παιδική ηλικία (σχολική ηλικία), και την εφηβική ηλικία (ήβη και μετά την ήβη).
Εδώ ήμαστε λοιπόν. Με μια σειρά άρθρων θα εξερευνήσουμε την παιδική ηλικία μερικών γνωστών και αγαπημένων μας ανθρώπων. Για να τους γνωρίσουμε πιο καλά, τους ζητάω να ψαχουλέψουν την μνήμη τους, τότε που ήταν παιδάκια (λέγε με Sigmund Freud), και μέσα από τις ερωτήσεις μου ελπίζω να αποκαλυφθούν πολλά….
Τόσο οι συνεντεύξεις, όσο και οι φωτογραφίες είναι πνευματική ιδιοκτησία του www.nikosonline.gr και ως εκ τούτου απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου ή μέρους του άρθρου- χωρίς την γραπτή ή προφορική άδεια μου.
———————————————
Σήμερα η Ρένα Δούρου κάνει μια χιουμοριστική και συγκινητική βουτιά στο παιδικό της παρελθόν.
Ρένα μου….
1. Που γεννήθηκες, που μεγάλωσες, σε ποια γειτονιά; Γεννήθηκα μία Δευτέρα στο Λητώ. Μωρό με θήλασε η μητέρα μου σε γειτονιές του Περάματος όπου υπηρετούσε ο πατέρας μου, και μέχρι τα 32 μου έμενα σε μια γειτονιά στο Αιγάλεω. Καλοκαίρια στο Ξυλόκαστρο, στο πατρικό της μητέρας μας.
2. Που πήγες δημοτικό; Όπως και γυμνάσιο και λύκειο στο Αρσάκειο. Δεν φαίνομαι για Αρσακειάδα; (γέλια) Όσο κλισέ κι αν ακουστεί, ο πατέρας και η μητέρα μου έκαναν πολλές θυσίες για να μην ακολουθήσω την πεπατημένη. Και για το λόγο αυτό διάλεξαν ένα ιστορικό σχολείο, ένα σχολείο με ιδιαίτερη παράδοση στην εκπαίδευση των κοριτσιών. Πρωτοποριακή ιστορία, για τη χειραφέτηση των κοριτσιών μέσα από την παιδεία. Σπουδαία, διαχρονική υπόθεση όλων μας.
3. Είχες μακριά μαλλιά ως παιδί ή κοντά; Είχα κοντά μαλλιά ως παιδί, γιατί είχε αναλάβει την κόμμωση ο πατέρας μου (γέλια). Αλήθεια, πίστευε ότι έτσι δυναμώνουν. Στην εφηβεία δοκιμές τύπου: τα ξυρίζω από τη μια μεριά, τα αφήνω καρέ από την άλλη….. Άπειροι πειραματισμοί.
4. Ποιο ήταν το αγαπημένο σου χρώμα και γιατί; Κόκκινο από όταν πρωτοθυμάμαι! Τα πρώτα παπούτσια που μου έφερε ο νονός, οι λαμπάδες, τα ζιπουνάκια των γιαγιάδων, το πρώτο μου ρολόι – που ακόμη έχω – όλα κόκκινα. Και φυσικά λόγω… ομάδας.
5. Ποιο ήταν το αγαπημένο σου παιχνίδι; Σχοινάκι, κρυφτό ή κουτσό; Μου άρεσαν από πολύ μικρή τα ομαδικά παιχνίδια. Πρόλαβα και τις αλάνες, στο Αιγάλεω και στο χωριό, όπου μέχρι να δύσει ο ήλιος υπήρχε ένα ευφάνταστο εναλλασσόμενο ρεπερτόριο. Που πολλές φορές περιλάμβανε και πετροπόλεμο. Μάλιστα όταν δεν μας έπαιζαν τα αγόρια, τότε κάναμε τη δική μας, κοριτσίστικη ομάδα. Η κατάληξη ήταν όμως η ίδια πάντα: τσιρότα, το οινόπνευμα να τσούζει και φωνές από τις μανάδες μας. Σαν τελετουργία…
6. Τους κολλητούς σου στο δημοτικό πως τους έλεγαν; Έχεις ακόμα επαφή με κάποιους; Τρυπήσαμε τα δάκτυλά μας με συνδετήρα για να γίνουμε «αδελφοποιητές», ενώνοντας τα αίματα, αντιγράφοντας κάποια ταινία της εποχής. Δεν τις ξεχνώ ποτέ, κυρίως τις απούσες από την ζωή. Σήμερα ευτυχώς ήλθαν τα σόσιαλ για να μου επιτρέψουν τα δύσκολα τελευταία χρόνια των πολλών καθηκόντων να κρατάμε επαφή.
7. Έκανες γκριμάτσες στον καθρέφτη; Το θέμα είναι ότι κάνω ακόμη και σήμερα γκριμάτσες, ακόμη και σε συνεντεύξεις Τύπου, κάτι που μου έχει βαθύνει τις ρυτίδες μου…
8. Φόραγες ρούχα και παπούτσια της μαμάς ή της γιαγιάς σου- όταν δεν ήταν παρούσες; Και ποια δεν έχει ισορροπήσει στα παπούτσια της μαμάς της;
9. Είχες βάψει και τα χείλη σου με το κραγιόν τους; Τόσο η γιαγιά όσο και η μητέρα μου δεν βάφονταν. Δεν αγόρασαν ποτέ τους καλλυντικά! Ακόμη και τώρα στα 80 της, τη μητέρα μου διακρίνει μια ομορφιά που δεν είχε ανάγκη να τονιστεί ούτε την ημέρα του γάμου της. Λευκό δέρμα, τεράστια μάτια και ματοτσίνορα, τοξωτά φρύδια, πλούσια μαλλιά. Εγώ έμοιασα στον πατέρα μου (γέλια)
10. Ποιο φαγητό ήταν το αγαπημένο σου; Ο πατέρας μου με είχε πείσει ότι τα ψάρια με χόρτα βοηθούν να αποκτήσεις γερακίσια όραση. Τα έτρωγα μανιωδώς, είχα πειστεί ότι είναι το καλύτερο φαγητό… Το αποτέλεσμα ήταν ότι στη Δευτέρα Δημοτικού διαγνώστηκα με ελαφρύ αστιγματισμό, όπως ο πατέρας μου…
11. Γλυκό; Είχα πειστεί και για αυτό, ότι δεν είναι ωραία. Παράξενο παιδί. Όπως και για τις τηγανιτές πατάτες. Είχα πειστεί ότι δεν είναι ωραίες. Με τον καιρό έμαθα να εκτιμώ το περγαμόντο με εκείνη τη στυφή και δροσιστική γεύση. Κι έτσι η μητέρα μου δεν αισθανόταν ότι κάθε Απρίλιο κόπιαζε τσάμπα. Στα γενέθλιά μας, μόνο καρυδόπιτα με καρύδια που συνήθως είχαμε μαζέψει οι ίδιοι στο χωριό του πατέρα μου.
12. Μασούσες τσίχλες; Μου άρεσε πολύ να κάνω φούσκες από τις ροζ τσίχλες αλλά οι γονείς μου, μου έλεγαν ότι στράβωναν τα δόντια. Τελικά τα σιδεράκια δεν τα γλίτωσα.
13. Τι ταλέντο είχες μικρή; Πολύ κοινωνική από μωρό σχεδόν. Όποιος πέρναγε στο δρόμο του έπιανα κουβέντα από την βεράντα μας, στο ισόγειο του πατρικού. Πιάνεται αυτό για ταλέντο;
14. Ήσουν οργανωτική και πειθαρχημένη ή «χύμα»; Όπως και σήμερα αν πειστώ για τη σπουδαιότητα κάποιου εγχειρήματος, είμαι πιο πειθαρχημένη και από έναν στρατηγό.
15. Στο σχολείο απήγγειλες ποτέ ποίημα ή συμμετείχες σε σκετς; Και τα δύο, κάθε χρόνο. Και από τότε είχα το άγχος του κοινού.
16. Αν σου πω να θυμηθείς το αγαπημένο σου τραγούδι ως παιδί… ποιο ήταν; Μήλο μου κόκκινο… Μου το τραγουδούσε η γιαγιά μου.
17. Πότε πήγες για πρώτη φορά σε θεατρική παράσταση; Ποια ήταν; Στο Αιγάλεω υπήρχε ένα παλιό σινεμά που φιλοξενούσε κατά καιρούς και παιδικά αλλά πιο έντονα θυμάμαι τους γονείς μας να μας πηγαίνουν στην Καστέλα να δούμε Καραγκιόζη. Πανί, κίτρινες λάμπες, ξύλινες καρέκλες και μια βραχνή μουσική. Όλα τα παιδάκια νομίζαμε ότι βλέπαμε τον Μέγα Αλέξανδρο αυτοπροσώπως.
18. Τις αποκριές ντυνόσουν, και τι ντυνόσουν συνήθως; Και βέβαια ντυνόμουν αλλά μου έχει μείνει το τραύμα που η μητέρα μου στην Τετάρτη Δημοτικού ήθελε να με ντύσει σπανιόλα, και τελικά με έντυσε, αν και δεν πήγαινε με τα κοντά μου μαλλιά. Κινέζα και Ινδιάνα ήταν επίσης τα επικρατέστερα.
19. Το αγαπημένο σου cartoon; Ο Γκάρφιλντ.
20. Έκανες ποτέ πάρτι στο σπίτι σας; Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που λόγω του πατέρα μου, η καημένη η μητέρα μου γκρίνιαζε ότι δεν είχε… πόρτα. Γιατί εκείνη επωμίζονταν το βάρος της προετοιμασίας, οπότε τα πάρτι στην εφηβεία ήταν μια φυσική εξέλιξη και μάλιστα δεν χρειαζόταν να περιμένουμε γενέθλια ή γιορτές.
21. Σε δυσκόλευε κάποιο μάθημα; Υπήρχαν μαθήματα που τα βαριόμουν αλλά έκανα προσπάθεια για να μην μου χαλάσουν κάθε χρόνο το «Α».
22. Στην τάξη καθόσουν μπροστά ή προς τα πίσω; Ξεκινούσα τη σχολική χρονιά με διπλανή και μετά από ελάχιστες μέρες καθόμουν μόνη μου πίσω για να μην αποσπώ την προσοχή της διπλανής μου και των γύρω μου. Ήμουν πάρα πολύ ζωηρή.
23. Ποιος δάσκαλος και ποια δασκάλα ήταν οι αγαπημένοι σου; Ακόμη και σήμερα μετά από τόσα χρόνια, θυμάμαι και τις έξι δασκάλες του Δημοτικού. Με απόλυτο σεβασμό σε όλες, θέλω να ξεχωρίσω την κ. Ελισάβετ Βιτζηλαίου. Ήταν αυτή που τελικά στην 6η Δημοτικού δεν χρειάστηκε να με βάλει χώρια σε ξεχωριστό θρανίο, γιατί κατάφερε τη φασαρία μου να την μετατρέψει σε ενδιαφέρον. Σπουδαία δασκάλα που όλο αυτό το νοιάξιμο για τα παιδιά, της έχει αντιγυρίσει σε μια αέναη νεότητα. Γι΄ αυτό άλλωστε δεν χρειάστηκαν παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα για να την αναγνωρίσω όταν ήλθε στην ορκωμοσία μου- τότε – ως Περιφερειάρχης.
24. Κατασκήνωση πήγες ποτέ; Κάθε καλοκαίρι αφού ήμουν «Οδηγός». Έμαθα να σκάβω, να στήνω σκηνή, να φυλάω 3 με 6 σκοπιά…
25. Σε ποια ηλικία φόρεσες πρώτη φορά καλσόν; Μου βάζεις δύσκολα.…
26. Στο γυμνάσιο, έκανες ποτέ κοπάνα; Αν ναι πότε; Ελπίζω τη συνέντευξη να μην τη διαβάσει ο κύριος Μπαμπινιώτης. Το σχολείο ήταν στη Δροσιά και πριν 30 χρόνια στην περιοχή δεν υπήρχε τίποτε από τα σημερινά μαγαζιά. Έτσι το πιο κοντινό κι ασφαλές μέρος ήταν ο Βάρσος στην Κηφισιά. Οπότε πρέπει να λάβετε υπόψη σας ότι το να κάνουμε τότε κοπάνα ήταν πιο δύσκολο από το να υπομένεις κάποια βαρετά μαθήματα. Ωστόσο ακόμη θυμάμαι ποια είχε τον κόφτη για το συρματόπλεγμα που μας έβγαζε στο δρόμο και περιμέναμε ώρες για ταξί…
27. Είχες πάρει ποτέ αποβολή; Στην αποβολή δεν έφθασα, αλλά υπήρχαν άπειρες ώρες για πολλές χρονιές που την έβγαζα εκτός αιθούσης. Ένα μεγάλο «συγγνώμη» στις κυρίες Φιλιππαίου και Βογιατζόγλου. Ο δε κύριος Δημάρατος είχε φροντίσει να μου κάνει το 19, 16 μπας και ησυχάσω. Και αυτό πόνεσε πολύ περισσότερο από αποβολή. Χτύπησε διάνα στο σύνδρομο της καλής μαθήτριας.
28. Υπήρξες ποτέ απουσιολόγος, πρόεδρος, ομαδάρχης ή τμηματάρχης; Υπήρξα τα πάντα πέρα από απουσιολόγος.
29. Παρέλαση πήγες ποτέ; Επισυνάπτεται φωτογραφία. Όπως βλέπετε, όχι με το σχολείο αλλά με τον οδηγισμό.
Παρέλαση… με κόκκινα μαλλιά (η δεξιά)
30. Το πρώτο σου φιλί σε τι ηλικία προέκυψε; Μιλάμε για τον προηγούμενο αιώνα έτσι; Μιλάμε για μια εποχή απόλυτης αθωότητας. Ήταν ονειρικά. Ήταν καλοκαίρι. Ήταν απόγευμα. Και μήπως αυτό εξηγεί την ισορροπία και τον αμοιβαίο σεβασμό που έζησα στις σχέσεις μου με τους συντρόφους μου. Ήταν μια πολύ καλή αρχή.
31. Πως τον έλεγαν τον τυχερό; Να σεβαστώ τα προσωπικά του δεδομένα που εσχάτως έχουν αυστηροποιηθεί;
32. Καθηγητή σου είχες ερωτευτεί (πλατωνικά) ποτέ; /αν ναι, τι μάθημα σας έκανε; Ποτέ. Θαύμαζα κάποιους καθηγητές μου αλλά στο κεφάλι μου ήταν σαφώς καθορισμένοι οι ρόλοι.
33. Πενθήμερη που πήγατε; Πρωτότυπο. Στη Ρόδο. Εγώ δεν ήθελα να πάω γιατί ως έφηβη δεν μου είχε λείψει η ελευθερία των κινήσεων. Και την πενθήμερη δεν την είχα στο μυαλό μου όπως οι συμμαθήτριες και οι συμμαθητές μου. Πήγα όμως κατόπιν πατρικής συμβουλής, ότι «αν δεν πας, μπορεί και να το μετανιώσεις». Τελικά δεν ήταν άσχημα. Αμφιβάλλω βέβαια αν συμφωνούν και οι άνθρωποι στο ξενοδοχείο που μέναμε.
34. Σε ποια ηλικία αποφάσισες να γίνεις ξανθιά; Αφού στην εφηβεία δοκίμασα όλα τα εναλλακτικά χρώματα, ακόμη και κόκκινο, μετά από το πανεπιστήμιο, το φυσικό χρώμα της ρίζας έδειξε την κατεύθυνση.
35. Οι πρώτες διακοπές χωρίς την οικογένεια σου, πότε έγιναν και που; Οι γονείς μου για να γίνω ανεξάρτητη με «έδιωχναν» κάθε καλοκαίρι με τις εκδρομές που οργάνωνε το Σώμα Ελληνίδων Οδηγών, αλλά μετά από χρόνια ανακάλυψα ότι ήμουν υπό εποπτεία. Οι πραγματικές «ανεξάρτητες» διακοπές έγιναν μετά από την αποφοίτηση από το Λύκειο, όπου όταν γύρισα ο μπαμπάς μου δεν με αναγνώρισε από το μαύρισμα. Διακοπές που είχαν όλα όσα πρέπει να έχουν οι πρώτες διακοπές μόνοι. Κυκλάδες και πολύ καιρό μάλιστα. Επέστρεψα μόνο με λίγα κέρματα που δεν μου έφταναν ούτε για εισιτήριο λεωφορείου.
Το πρώτο ποίημα στο νηπιαγωγείο με τον φύλακα – άγγελο Γιώργο
Δύο χρονών με τη νονά
Πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο – ο αδερφός μου με ξεπροβοδίζει…
Με τις κούκλες μου και 2 ζωντανά περιστέρια….
Το αγαπημένο μου χρώμα
—————————————————————-
(Μια τελευταία ερώτηση για το φινάλε)
Και τώρα που απάντησες σε όλες αυτές τις ερωτήσεις…. θέλω να μου πεις πως αισθάνθηκες που σε ανάγκασα να κάνεις όλο αυτό το ταξίδι πίσω στον χρόνο.
Ευγνωμοσύνη, μικρή γλυκιά νοσταλγία για την κουζίνα της κυρά Νότας, τις εφημερίδες του πατέρα μου, το βουητό του διαλείμματος, τις μικρές αλάνες, τα ντυμένα τετράδια, τις κασέτες της εφηβείας, τα σκιρτήματα, τις τρίμηνες διακοπές. Και μου έρχεται ο στίχος του Θανάση Παπακωνσταντίνου πως το παιδί είναι σαν την στάμνα, κρατάει τη μέρα δροσερή…
Τα παιδικά χρόνια, όταν τα ζεις με αγάπη – γιατί δυστυχώς δεν είναι για όλα τα παιδιά έτσι – είναι καταφύγιο και δύναμη για όσα χρειάζεται να παλέψεις στην ενήλικη ζωή.
——————————————————-
Διαβάστε για την παιδική τους ηλικία και δείτε παιδικές φωτογραφίες
Σταμάτης Κραουνάκης https://bit.ly/2QZkloa
Θέμης Καραμουρατίδης https://bit.ly/2PK58u5
Στέφανος Κορκολής https://bit.ly/2yXYOF1
Νίκος Μουρατίδης https://bit.ly/2FcZYRR
Παύλος Γερουλάνος https://bit.ly/2QaIHvW
Άγγελος Παπαδημητρίου https://bit.ly/2KygSe9
Μανίνα Ζουμπουλάκη https://bit.ly/2KZVPn5
—————————————————
Μου αρεσε παρα πολυ,ενα πολυ ομορφο μωρο και ειπε μια μεγαλη αληθεια που την πιστευω απολυτα.Τα καλα παιδικα χρονια τα γεματα αγαπη ειναι η δυναμη για να μπορεσεις να αντιμετωπισεις τα μετεπειτα χρονια ,τα δυσκολα και ισως και στεγνα συναισθηματων….Η εφηβεια,οι πρωτοι ερωτες,σημαδευουν για παντα τη ψυχη του ανθρωπου.Πολυ ανθρωπινη συνεντευξη και εβγαλε αληθειες που αγγιξαν και εμενα και μου θυμισαν ….καποιες …στιγμες που εφυγαν ,αλλα εμειναν ομως φυλαγμενες στην ψυχη μου…