Για να μην πω «σινεφίλ του κώλου» και ξεσηκώσω θύελλα διαμαρτυριών!! «Μα πως μιλάει έτσι;», «τς τς τς δεν ντρέπεται»…. Όχι ρε φίλε δεν ντρέπομαι. Και έτσι μιλάω γιατί έτσι νοιώθω. Δεν θα λογοκρίνω τα γραπτά μου και τα συναισθήματα μου μόνο και μόνο για να είμαι politically correct και «καθώς πρέπει».
Σιχαίνομαι το «Καθώς Πρέπει», και όπως έλεγε και ο Οδυσσέας Ελύτης, θέλω να πάρω το «πρέπει» και να το γδάρω από το γιώτα μέχρι το π. Λοιπόν στο θέμα μας, γιατί έχω φορτώσει άσχημα. Έτρωγα σε ένα εστιατόριο στο Γκάζι με κάτι φίλους και στο διπλανό τραπέζι ήταν μια παρέα 6 ατόμων γύρω στα 30 όλοι τους. Μιλούσαν για σινεμά. Και όπως έλεγαν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους – ήταν σινεφίλ!!!!
«Σινεφίλ» για να μαθαίνεις κούκλα μου, ονομάζονται αυτοί που παρακολουθούν μετά μανίας κινηματογραφικές ταινίες. Η λέξη προέρχεται από το Γαλλικό cinephile (ciné + phile).
Η παρέα λοιπόν αυτή των αυτοαποκαλούμενων σινεφίλ, μου κέντρισε το ενδιαφέρον και ψιλο-έστησα αφτί. Σαν άνθρωπος που έχω σπουδάσει σκηνοθεσία κινηματογράφου στην σχολή του Λυκούργου Σταυράκου και από την δεκαετία του ΄70 μέχρι σήμερα έχω δει τόνους ταινιών (και θεατρικών παραστάσεων, και τηλεοπτικών σειρών), έχω πολύ μεγάλη άποψη για το σινεμά και τους υποτιθέμενους σινεφίλ. Γιατί η παρέα δίπλα ήταν σίγουρα… υποτιθέμενοι σινεφίλ. Μιλούσαν συνέχεια για ταινίες με υπερ-ήρωες, μιλούσαν με θαυμασμό για τις ταινίες της Marvel και για κάποιους υποτιθέμενους καλούς σκηνοθέτες. Μιλούσαν εν ολίγοις για κάποιες ταινίες των τελευταίων 20 χρόνων…
Το όλο θέμα με έβαλε σε σκέψεις. Γιατί κι εγώ κάποτε ήμουν 25 και 30 και 35 χρόνων αλλά δεν έμενα μόνο στο παρόν. Έτρεχα στο Studio και στην Αλκυονίδα, έτρεχα στην Ταινιοθήκη κι έβλεπα ταινίες του D. W. Griffith, του Igmar Bergman, του Sergei Eisenstein, του Miklós Jancsó, του Andrzej Wajda, του John Ford… Όλη την Nouvelle Vague, όλο τον Ιταλικό Νέο-ρεαλισμό, τις Γερμανικές underground ταινίες…. και πάει λέγοντας. Δεν έμενα στις πρόσφατες παραγωγές, γιατί ήθελα να το ψάξω το θέμα, να ανακαλύψω και άλλους δημιουργούς.
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου σινεφίλ, αν κι ακόμα και σήμερα, βλέπω οπωσδήποτε 2-3 ταινίες την βδομάδα. Όχι μόνο Hollywood φυσικά. Βλέπω και πολύ Ευρωπαϊκό κινηματογράφο, και Ασιατικό και Νοτιοαμερικανικό. Βλέπω και κάποιες υπερ-παραγωγές δράσης (κάποιες) έτσι για να είμαι ενήμερος. Γιατί ξέρω, ότι αυτές οι ταινίες γυρίζονται για παιδάκια 13-15 χρόνων που πάνε στα multiplex, για να καταλήξουν μετά στα συνδρομητικά και καλωδιακά κανάλια.
ΥΓ. Οι κριτικές που κάνουν οι αυτοαποκαλούμενοι σινεφίλ είναι κάπως έτσι (το ψάρεψα στο Facebook): «Μπορεί όλοι μας να τον απολαύσαμε στο πρόσφατο Thor: Ragnarok, όμως η αλήθεια είναι ότι, εκτός MCU, ο Chris Hemsworth ακόμα δεν έχει καταφέρει να αποδείξει ότι έχει ότι χρειάζεται για να κρατηθεί στο χώρο, όταν έρθει η ώρα να αφήσει κάτω το Μγιόλνιρ, κάτι που δε φαίνεται να καταφέρνει με ταινίες σαν το 12 Strong.» Ουάου!!!!
Αυτά τα ολίγα και όποιος μετά απ΄ όλα αυτά νομίζει ότι είναι σινεφίλ να σηκώσει το χέρι.
Σινεφίλ είναι να πηγαίνεις σε αίθουσες με τέτοιες ταινίες που να είστε μέσα 5 άνθρωποι
———————————————
Τα ψάρεψα στο Facebook από διάφορους σινεφίλ (χαχαχαχαχαχα)
Για το William S. Burroughs prediction in Drugstore Cowboy ένας σινεφίλ έγραψε (επί λέξει): ειδα την το εργο,,,, ειναι πολλη καλο και πρεπει να το ξανδω νυμφαλιος(χωρις τσιπουρο και αλκοολ) για να καταλαβω κατι λεπτομεριες,, ο peter weller εξερετικος πρωταγωνιστης τα εφε για την εποχη τους πολλη καλα , ταινια με πολλη μεγαλο νοημα
Για το Matrix ένας σινεφίλ έγραψε: Αν ειχε λιγο περισσοτερο βαθος (εις βαρος της δρασης), θα ηταν τελεια! Τις προυποθεσεις τις ειχε!
Επειδή μία σινεφίλ δεν κατάλαβε τι ήθελε να πει το «Χαμένοι στην μετάφραση», έγραψε: αν δεν την ελεγαν σοφια κοπολλα ουτε εξω απ την ακαδημια δεν θα περναγε αφου να σκεφτεις την ειδα δυο φορες για να καταλαβω προς τι το οσκαρ
—————————————-
Στην ενότητα ΑΠΟΨΕΙΣ θα βρείτε πολλά άρθρα γραμμένα από γνωστούς ανθρώπους ή φίλους του nikosonline.gr
https://www.nikosonline.gr/category/απόψεις/
