Στον κύριο μας με αγάπη

Όταν φοιτούσαμε στην σχολή κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, ένας από τους καθηγητές μας ήταν ο Βασίλης Ραφαηλίδης. Ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος, που άλλες φορές ήταν πολύ σαφής κι’ άλλες πολύ δυσνόητος. Πάντως ήταν διαφορετικός, κι’ αυτό μας άρεσε. Ζήτησα από την φίλη μου και συμφοιτήτρια μου (από τότε), Ίριδα Ζαχμανίδη, να μου γράψει ένα κείμενο για τον «κύριο μας», και το έκανε με πολύ αγάπη.

Της Ίριδας Ζαχμανίδη

«Να κάψουμε τη Σχολή», ήταν το πρώτο πράμα που μου ήρθε στο νου από τον αγαπημένο μας καθηγητή Βασίλη Ραφαηλίδη, όταν ο γκαρδιακός συμμαθητής μου Νίκος Μουρατίδης μου ζήτησε τις σκέψεις μου γι αυτόν.

Στη Σχολή (Κινηματογράφου) Σταυράκου ήμασταν δυο βήματα απ’ το Πολυτεχνείο, ήμασταν δηλαδή στο στόμα του λύκου, ζήσαμε την εξέγερση, ζήσαμε και τη Μεταπολίτευση, οι εποχές ήταν παθιασμένες, και ο Βασίλης Ραφαηλίδης, αγωνιστής και διαρκώς ερωτευμένος, δε θυμάμαι καν τι μάθημα μας παρέδιδε, μας δίδασκε την επανάσταση. Και μεις κρεμόμασταν απ΄ τα χείλη του. Ένας κατεξοχήν διανοούμενος μας προέτρεπε στην καταστροφή μιας εστίας γνώσης. Μια λέξη εκφράζει για μένα το Βασίλη: Ανατροπή. Διότι μόλις καταλάγιαζε, θυμόταν ότι ευτυχώς που υπήρχε και αυτή η Σχολή (η Μεγάλη του Γένους Σχολή όπως την αποκαλούσαν χαϊδευτικά οι στρατιές των κινηματογραφιστών που βγήκαν απ΄ αυτήν στο επάγγελμα), και εξεθείαζε τον— όντως— πρωτοπόρο Λυκούργο Σταυράκο που την έφτιαξε.

Ο ανατρεπτικός λοιπόν Βασίλης, αντί να μας μιλάει μόνο για ταινίες, μας ξετύλιγε στην τάξη, πολύ κινηματογραφικά μάλιστα, την ιστορία της ζωής του. Δε θα ξεχάσω πως είχε ξεκινήσει να πάει στη Βόρειο Αφρική, στην Αλγερία αν δεν απατώμαι, να συναντήσει σε αποστολή τον περίφημο τροτσκιστή ηγέτη Πάμπλο, και πέρναγε από Μασσαλία να πάρει το πλοίο. Στο μεγάλο αυτό λιμάνι, συνάντησε μια γυναίκα που τον καταγοήτευσε, η γυναίκα αυτή ήταν πόρνη, και ο ερωτευμένος Βασίλης καθυστέρησε 3 ολόκληρους μήνες να περάσει από Μασσαλία στην Αφρική.

Δεν θυμάμαι τι έγινε με τον (Έλληνα να σημειωθεί) Πάμπλο, εγώ κρατώ όμως ότι ο Βασίλης ήταν έρωτας και επανάσταση, και ότι το δασκαλίκι του ήταν έμπνευση. Γιατί βέβαια μέσα στην ιστορία της πόρνης από τη Μασσαλία και του Πάμπλο στην Αλγερία, που μπορεί να κράτησε και 3 μαθήματα, παρεμβάλλονταν συζητήσεις μας περί πολιτικής και αισθητικής. Σε υψηλό επίπεδο.

Ο Βασίλης μας έλεγε ότι δεν κάνει σινεμά, γιατί οι ταινίες που ήθελε να κάνει έχουν γίνει.

Υ.Γ. Θυμάμαι επίσης πόσο είχα εντυπωσιαστεί όταν ο Βασίλης μας είχε πει ότι το καπιταλιστικό Χόλυγουντ δεν ορρωδεί μπροστά σε τίποτε: χρηματοδοτεί τους «Κόκκινους» του Ουώρεν Μπήτι και βγάζει τεράστια κέρδη από μια κομμουνιστική ταινία…

Ίρις Ζαχμανίδη

Η Ίρις Ζαχμανίδη είναι σκηνοθέτης, σπούδασε κινηματογράφο, δημοσιογραφία και πολιτική επιστήμη, και διετέλεσε σε διοικητικές θέσεις στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο και τον πολιτισμό. Σήμερα είναι μέλος της συντονιστικής επιτροπής στις Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία, τρίτης συνιστώσας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.

——————————————————————————-

Φιλοξενούμενα άρθρα

Ο Ντίνος Πετράτος γράφει για την φίλη του, Έλενα Ναθαναήλ: https://bit.ly/329OKad

Η Βαλέρια Χριστοδουλίδου γράφει για τον σκηνοθέτη και φίλο της Νίκο Νικολαΐδη: https://bit.ly/2UV61SI

Ο Γιώργος Ευσταθίου γράφει για τον φίλο του συγγραφέα Γιώργο Ιωάννου: https://bit.ly/2BscERO

Η Εύη Δρούτσα γράφει για τους θείους της Μανώλη & Λούλα Αναγνωστάκη: https://bit.ly/2P1tM82

Η Αθηνά Ισιγώνη γράφει για τον θείο της Alec Issigonis: https://bit.ly/2OVlBd5