Την τελευταία φορά που μιλήσαμε μου ανακοίνωσε πολύ χαρούμενος πως θα παίξει στο εμβληματικό έργο του Tony Kuschner “Angels in America”. Μετά πλάκωσε η πανδημία. Του τηλεφώνησα να μιλήσουμε και κάναμε μια πολύ ωραία συνέντευξη. Και για το θέατρο αλλά και για τον νέο έγγαμο βίο του. Όταν μιλάγαμε για το θέατρο, ήταν απίστευτο. Η γλώσσα του πήγαινε ροδάνι. Δεν έβαζε τελεία. Στις άλλες τις ερωτήσεις, ήταν πιο φειδωλός.
Την χώρισα την κουβέντα μας στα δύο. Το πρώτο μέρος – με τα πιο προσωπικά του – θα τα διαβάσετε εδώ: Ο Στράτος ξαναπαντρεμένος https://bit.ly/3fErtDF
Αυτά που λέγαμε προ καραντίνας φαντάζομαι δεν ισχύουν πια… Τίποτα! Όλα ακυρώθηκαν. Θα δούμε τι μέλει γενέσθαι – γιατί όλο αυτό το θέμα με τους καλλιτέχνες, την μουσική, τα θέατρα κτλ. πονάει πολύ.
Άρα το «Άγγελοι στην Αμερική» που μου έλεγες, πάει για αργότερα; Έτσι πιστεύω. Το θέατρο είναι βαθιά τραυματισμένο με την πανδημία και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Η παράσταση που ετοιμάζαμε μ’ αυτό το συγκλονιστικό έργο αναβλήθηκε επ’ αόριστον.
Είχες δει την παράσταση του Νίκου Μαστοράκη το 2010 με το ίδιο έργο; Ναι την είχα δει και ήταν υπέροχη – έστω κι’ αν δεν ήταν ολόκληρη. Ο Βαγγέλης Παπαδάκης και η ομάδα του, στην οποία εντάχθηκα με μεγάλη χαρά κι εγώ, θέλει να ανεβάσει το έργο, ολόκληρο – 4 ώρες.
Την τηλεοπτική μεταφορά την έχεις δει; Δεν την είχα δει, την είδα πρόσφατα. Πάρα πολύ ωραία. Αν την θυμάσαι, εγώ θα κάνω το ρόλο που κάνει ο Al Pacino.
“Δεν ξέρω αν έχω ταλέντο, πάθος έχω σίγουρα”
Τελικά τι είδους ηθοποιός είσαι; Είμαι ένας άνθρωπος του οποίου η ελευθερία ορίζεται μέσα από την τέχνη, χωρίς να ενδιαφέρομαι για καριέρες και χρήματα. Το ταξίδι μ΄ ενδιαφέρει. Μ’ αυτόν τον οδηγό, μπορείς να καταλάβεις τι είδους ηθοποιός είμαι.
Σε γυρίζω πολλά χρόνια πίσω, τότε που κι’ εσύ ήσουν ένα νέο παιδί από συνοικία, και ξαφνικά βρέθηκες στο θέατρο Τέχνης. Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε εκεί, θυμάσαι; Οι προσευχές μου. Από μικρό παιδί προσευχόμουν να με οδηγήσει ο Θεός να βρω τον δρόμο μου. Να μου δώσει ένα σημάδι. Όταν είδα στην τηλεόραση τον Κάρολο Κουν σε μία συνέντευξη, μαγεύτηκα. Ήταν το σημάδι που ζητούσα και είπα: “Σ’ αυτόν θα πάω, κι’ αν δεν με πάρει, εγώ θα μείνω και θα καθαρίζω το θέατρο…”
Και βρέθηκες να έχεις δάσκαλο και σκηνοθέτη τον ίδιο τον Κάρολο Κουν. Τότε καταλάβαινες όλο αυτό που σου συνέβαινε, ή το συνειδητοποίησες αργότερα; Απόλυτα συνειδητά. Μπορεί όλοι να μου έλεγαν ότι δεν θα με πάρουν στο Τέχνης, αλλά εγώ το έκανα όλο αυτό απόλυτα συνειδητά. Ήξερα που πάω και που στοχεύω.
Πόσο ετών ήσουν τότε; 20 με 21 και καταλαβαίνεις πως ένιωσα όταν με πήραν στην σχολή και μετά, όταν άκουγα τον Κουν – που ήμουν ο τελευταίος του μαθητής πριν πεθάνει – να μου λέει ότι διαθέτω σπάνια αμεσότητα και αυθορμητισμό.
Και ύστερα σε καλεί ο Βούλγαρης για να παίξεις στην «Φανέλα με το 9», ταινία βασισμένη στο βιβλίο του Μένη Κουμανταρέα. Ένα ρόλο που πολλοί ηθοποιοί θα «σκότωναν» για να τον πάρουν…Πως έγινε; Ήρθε στον “Ήχο του όπλου” και με είδε ο Βούλγαρης. Πρωτοετής εγώ στην σχολή του θεάτρου Τέχνης και πρωταγωνιστής! Του άρεσα. Με ρώτησε, μπάλα παίζεις; Παίζω του είπα. Αλλά μετά όταν κάναμε την ταινία μου εξομολογήθηκε ότι δεν με πήρε για τις ποδοσφαιρικές μου ικανότητες, αλλά γιατί στο βλέμμα μου είδε τον ήρωα της ταινίας. Το παιδί από την συνοικία με την φλόγα στα μάτια.
Είσαι από τους λίγους που έχουν συνεργαστεί με τεράστιους σκηνοθέτες: Κάρολος Κουν, Παντελής Βούλγαρης, Θόδωρος Αγγελόπουλος, Μιχάλης Κακογιάννης, Σπύρος Ευαγγελάτος, Ζιλ Ντασέν, Μίνως Βολανάκης, Ανδρέας Βουτσινάς, Νίκος Παναγιωτόπουλος… ξεχωρίζεις κάποιον ιδιαίτερα; Ο καθένας ήταν κάτι ξεχωριστό. Και σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω, αν και δεν σου κρύβω πως έχω μεγάλη αδυναμία στον Κουν και στον Ζιλ Ντασέν.
Ο Ντασέν τι σου έλεγε; Με τον Ντασέν είχαμε επεισοδιακή γνωριμία. Ενώ η Μελίνα ήταν ενθουσιασμένη μαζί μου, εκείνος ήταν ψυχρός. Κάποια στιγμή με κάλεσε ο Καζάκος – ένα χρόνο μετά τον θάνατο της Τζένης – για να παίξω στον “Θάνατο του Εμποράκου” που θα ανέβαζε με σκηνοθέτη τον Ντασέν. Αμέσως αισθάνθηκα πως ο Ντασέν δεν με θέλει. Το είπα στον Καζάκο, κι΄ έφυγα. Μου τηλεφώνησε την επομένη και με παρακάλεσε να πάω να κάνουμε μια μικρή πρόβα. Μόνο και μόνο για το γαμώτο, πήγα. Ήμουν αποφασισμένος να τα παίξω όλα για όλα. Αφού δεν με ήθελε, δεν με ένοιαζε. Μετά την πρόβα, ήρθε ο Ντασέν συγκινημένος, με έπιασε από τα χέρια και μου είπε ότι ο ρόλος είναι δικός μου.
Υπέροχη ιστορία. Γιατί δεν κάνεις ένα βιβλίο με όλες αυτές τις ιστορίες που σου έχουν τύχει; Σαν και ποιες δηλαδή;
Την Μελίνα να σε φιλάει στο στόμα στην πρεμιέρα σου στο θέατρο Τέχνης, για την Ειρήνη Παππά, για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, για την Νόνικα Γαληνέα, για τότε που βγήκες γυμνός επι σκηνής στον Dorian Gray… Θέλεις να το κάνουμε μαζί; Εγώ να στα αφηγηθώ και να το γράψεις εσύ; (γέλια)
Είσαι από τους πρωταγωνιστές που δεν διστάζουν από τα μεγάλα εμπορικά θέατρα να βρεθείς σε εναλλακτικές σκηνές, ή να ξαναγυρίσεις στο υπόγειο του θεάτρου Τέχνης, ή να συνεργαστείς με τον Γιάννη Σκουρλέτη και την ομάδα του «bijoux de kant» στο γκαράζ του Ιδρύματος Κακογιάννη… θέλεις να μου το εξηγήσεις αυτό; Πάντα με οδηγεί το έργο και οι συνεργάτες. Αν έχω εμπιστοσύνη στον σκηνοθέτη μπορώ να παίξω οπουδήποτε. Σου είπα δεν προχωρώ βάσει σχεδίου καριέρας ή χρημάτων.
1987: Ο Στράτος πρωτοετής της σχολής του Θεάτρου Τέχνης και πρωταγωνιστής στον “Ήχο του Όπλου”. Η τελευταία σκηνοθεσία του Κάρολου Κουν. Δεξιά, μετά από 30 χρόνια, ξανά στο υπόγειο του Κουν, με το έργο “Roberto Succo” σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου.
1993: “Ο θάνατος του εμποράκου” με τον Κώστα Καζάκο σε σκηνοθεσία Ζιλ Ντασέν και δεξιά 1988 με την Νόνικα Γαληνέα στο “Λεωφορείο ο πόθος”.
“Το ταλέντο είναι η θέληση και το πάθος για ζωή. Το ταλέντο είναι να είσαι ενθουσιασμένος. Το ταλέντο είναι να έχεις ευγνωμοσύνη. Το ταλέντο είναι να έχεις συμπόνια. Το ταλέντο είναι να έχεις αγάπη”
1988: Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο με την ταινία του Παντελή Βούλγαρη “Η φανέλα με το 9”, βασισμένη στο βιβλίο του Μένη Κουμανταρέα.
1988: “Τοπίο στην ομίχλη” του Θόδωρου Αγγελόπουλου
1992: Με την Ειρήνη Παππά στην ταινία “Πάνω κάτω και πλαγίως” σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη
2000: Η γυμνή του εμφάνιση ως Dorian Gray στην ομότιτλη παράσταση με το έργο του Oscar Wilde προκάλεσε πολλές συζητήσεις και πλήθος δημοσιευμάτων
2009: Με τον Ανδρέα Βουτσινά, όταν τον σκηνοθέτησε στην παράσταση “Το Επάγγελμα της κυρίας Γουόρεν” του George Bernard Shaw.
Κι’ άλλα άρθρα για τον Στράτο
2020: Ο Στράτος ξαναπαντρεμένος https://bit.ly/3fErtDF
“Τα φιλαράκια” του Στράτου: https://bit.ly/35HTkOt
Ο Τζώρτζογλου στην Νέα Υόρκη: https://bit.ly/3fozI6q
Στράτος Τζώρτζογλου- Αθήνα/Θεσσαλονίκη: https://bit.ly/2zk6dlS
Ο Τζώρτζογλου με ταινία στην N.Y: https://bit.ly/35FRVYK
Και μια συνέντευξη μας από το 2014
Οι μισοί τον ήθελαν, και οι υπόλοιποι τον πολέμησαν: https://bit.ly/2YFue1k
Κι’ άλλα άρθρα για το θέατρο
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Στα θεατρικά παρασκήνια: https://bit.ly/2BnFMr4
Κορυφαία θεατρικά ζευγάρια https://bit.ly/3dAKLss
ΣΚΕΨΕΙΣ: Τι είναι το θέατρο; https://bit.ly/3dzimmw
ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ: Ο δάσκαλος https://bit.ly/2ykg3Po
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ: Πέθανε στα 80 του https://bit.ly/2B8YiGu
ΣΠΥΡΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Ο ιδρυτής του «Αμφιθεάτρου» https://bit.ly/2Ba2BkZ
———————————————————-
