Τελικά αυτός ήταν ο «Δράκος του Σέιχ Σου»;

1. Πάντα έτσι γίνεται,τη πληρώνει ένας αθώος, φαινομενικά ένοχος. Είχα ακούσει με κάθε επιφύλαξη σχετικά με την πληροφορία, ότι και ο Δουρης ήταν αθώος. Δεν ξέρω αλλά πιστεύω ότι η αδικία είναι μία ενέργεια που επιστρέφει εις διπλούν. 1ον για το έγκλημα που έγινε και 2ον Για την ενέργεια που ΔΕΝ εκτονώθηκε, μία ΑΡΝΗΤΙΚΗ ενέργεια που καραδοκεί στις ψυχές, στο σύμπαν σαν ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Το μόνο σίγουρο ειναι ότι ΠΑΝΤΑ εκρήγνυται, και όπως λέει ο σοφός λαός “και οποίον πάρει ο χάρος”. ΣΙΓΟΥΡΑ αυτός που διέπραξε το έγκλημα, και ΔΕΝ τιμωρήθηκε, θα είναι ο πρώτος που θα πληρώσει. Ακολουθουν όσοι ήξεραν και ΔΕΝ μίλησαν και δυστυχώς μετά, οικεία αγαπημένα πρόσωπα τους που ΔΕΝ είχαν καμία σχέση. Αυτός είναι ο κύκλος – νόμος της ΑΔΙΚΙΑΣ.

2. Δυστυχώς,συμβαίνει συχνά στην ιστορία να επινοούνται και αδίκως να καταδικάζονται “ένοχoι” για να καλυφθεί κάποιος πλούσιος ή “με πλάτες” που έχει
   εγκληματίσει!

3. Στην Αυστραλία κυκλοφορεί ένα βιβλίο με τίτλο “Το 13ο Ευαγγέλιο”. Εκεί, μεταξύ όλων των άλλων θεμάτων αναφέρονται και κάποια εκπληκτικά γεγονότα της εποχής εκείνης και που έχουν σχέση με την εκτέλεση του Παγκρατίδη και ποιοι ήταν αυτοί, που τον θέλανε στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ο Παγκρατίδης ήταν αθώος και απλά τον εκτελέσανε για να καλύψουν έναν μεγαλοεπιχειρηματία νεκρόφιλο.

4. […] 16 Φεβρουαρίου – Εκτελείται στην Εξοχή Θεσσαλονίκης ο Αριστείδης Παγκρατίδης, γνωστός σαν δράκος του Σέιχ Σου. “Μανούλα μου, είμαι αθώος” ήταν τα τελευταία του λόγια. https://www.nikosonline.gr/%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C%CF%82-%CE%A… […]

5. Τελικά όχι δεν ήταν κι όπως λέει και ο φίλος ούτε και ο δουρης ήταν,όπως επίσης πολλοί άλλοι που καταδικάστηκαν άδικα.

6. Αν ήταν στην Αμερική Θα την είχαν κάνει ήδη ταινία φοβερή ιστορία

7. Η καταδίκη Παγκρατίδη ως δράκου του Σέιχ Σου και η εκτέλεσή του δεν εδραιώθηκαν ποτέ στην κοινή συνείδηση της κοινής γνώμης. Κάλυψε όμως ιδανικά τις επιπτώσεις από ένα άλλο συγκλονιστικό γεγονός της εποχής, όπως ήταν η δολοφονία του βουλευτή της Αριστεράς Γρ. Λαμπράκη, σχολίασε ο καθηγητής Πανούσης και συνέχισε «ο Παγκρατίδης υπήρξε θύμα του περιθωρίου, των παρακρατικών μηχανισμών, της ολιγωρίας των δημοκρατικών θεσμών και των δικονομικών παραλείψεων. Στον ρόλο του παρακράτους που επηρέασε τη δικαιοσύνη, ώστε να καταδικαστεί ένας αθώος, καθώς και στις συνθήκες που επικρατούσαν τότε στη Θεσσαλονίκη

8. Πόσο “ψηλά ιστάμενο” είναι το διεστραμμένο υποκείμενο που η υπόθεση είναι απαγορεύμένη μισό αιώνα μετά? Κάτι σαν τον φάκελο της Κύπρουένα πράμα… Απο τότε που γεννήθηκα ακούω γι αυτον τον “βιομήχανο” που γλύτωσε.. Δεν έχω ακούσει όμως ποτέ κάποιο “ονομα” να κυκλοφορεί ουτε ως “φήμη”, σαν αυτές που κυκλοφορούν συνήθως για τα πάντα. Πώς το κατάφερε? Γιατί ο Τσαρούχας δεν άφησε να διαρεύσει το όνομα? Αυτό το αθώο άμοιρο παιδί δεν πρέπει κάποτε να δικαιωθεί?

9. Δυστυχώς, όπως ακούστηκε εκείνη την εποχή, που όλα ήταν μαύρα, γίνονταν πολλά και μαθεύονταν λίγα. Ωστόσο από πολλές πηγές ακουγόταν το όνομα του αληθινού δράση, μεγαλοβιομήχανου. Άλλωστε η βίλα που βρισκόταν πλησίον του Σέιχ Σου είχε μια υπόγεια στοά που ξεκινούσε από εκεί δίνοντας την ευκαιρία στον άρρωστο νεαρό, που έμενε με την μάνα του στη βίλα, να κινείται χωρίς να γίνεται αντιληπτός (αυτά τουλάχιστον τα στοιχεία δημοσιοποιήθηκαν σε κάποιο βιβλίο που αναφερόταν στον Παγκρατίδη) και ο οποίος νεαρός “νεκρόφιλος”, εκείνη την εποχή – όπως ακούστηκε ήταν γιος Γερμανού αξιωματικού που κατάφερε να διαφύγει από τη χώρα αφήνοντας την Ελληνίδα “γυναίκα” του με το άρρωστο παιδί και η οποία παντρεύτηκε Έλληνα βιομήχανο (πολύ γνωστό όνομα) και που αργότερα με τον θάνατό του επιχειρηματία τον διαδέχτηκε το παιδί του Γερμανού. Πόσο αλήθεια…? Πόσο ψέμα μπορεί να είναι όλα αυτά? . Ωστόσο “Στις 17 Φεβρουαρίου 1966, στην κατάθεση του αδερφού του, Παγκράτη Παγκρατίδη, χρυσοχόου το επάγγελμα, η υπεράσπιση θα παίξει το κυριότερο χαρτί της. Ο Παγκράτης Παγκρατίδης «κατηγορεί και κατονομάζει ως δράστη των εγκλημάτων τον Αίαντα Σκλαβούνο, γιό του ιατρού και καθηγητή Πανεπιστημίου, Γεώργιου Σκλαβούνου». Σύμφωνα με επώνυμη καταγγελία με επιστολή που διαβάστηκε στο δικαστήριο, ο Αίαντας Σκλαβούνος, σχιζοφρενής, έμενε εκείνη την περίοδο στη βίλλα της οικογένειας δίπλα στο δάσος του Σέιχ- σου και ήταν αυτός ο υπεύθυνος για τις δολοφονικές επιθέσεις της εποχής εκείνης. Το δικαστήριο ωστόσο αρνήθηκε να εξετάσει αυτήν την εκδοχή, ως μη έχουσα άμεσο σχέση με την δίκη (το δικαστήριο δίκαζε για το αν ο Παγκρατίδης ήταν ένοχος των συγκεκριμένων εγκλημάτων ή όχι, και όχι για το ποιός ήταν ο δράκος). Ύστερα από ακόμα μια σειρά ενστάσεων προς το δικαστήριο από μέρους της υπεράσπισης, – η αναρμοδιότητα του Εφετείου καθώς τα εγκλήματα της ληστείας δεν αποδείχτηκαν και η παραπομπή της υπόθεσης στο Κακουργιοδικείο – που και αυτές απορρίφθηκαν οι δικηγόροι δήλωσαν – ακόμα μια φορά – παραίτηση νιώθοντας οτι δεν μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη της υπεράσπισης αφού στερούνται ουσιωδών μέσως για να την ασκήσουν.
   Το δικαστήριο διορίζει νέους συνηγόρους, τους ποινικολόγους Γερογιάννη και Κατσαούνη και δίνει προθεσμία μέχρι τις 22 Φεβρουαρίου για να μελετήσουν την δικογραφία και να ετοιμάσουν τους λόγους τους, αφού η αποδεικτική διαδικασία είχε τελειώσει”. Στις 25 Φεβρουαρίου 1966 οι σύνηγοροί του άσκησαν έφεση κατά της αποφάσεως του δικαστηρίου. Οι λόγοι που επικαλέστηκαν ήταν:

   Τα περιστατικά τα οποία αποδείχτηκαν στο δικαστήριο δείχνουν ως κύριο σκοπό των εγκλημάτων την ανθρωποκτονία και όχι τη ληστεία, άρα αρμόδιο να δικάσει την περίπτωση είναι το Κακουργιοδικείο και όχι το Εφετείο.
   Η κατάθεση του ψυχιάτρου Αγαπητού Διακογιάννη ελήφθη παράτυπα και επομένως πρέπει να θεωρηθεί ως μη γενόμενη, αφού ο γιατρός δεν μπορεί να καταθέσει ως μάρτυρας κατηγορίας στο ακροατήριο, και να υποχρεωθεί να ανακοινώσει τις εμπιστευτικές με τον ασθενή του συνομιλίες.
   Το δικαστήριο επέτρεψε παράτυπα στον συνήγορο του πολιτικού ενάγοντα Παναγιώτη Αθανασίου να προβεί σε ερωτήσεις προς τον κατηγορούμενο σε θέματα γενικότερα της περίπτωσης του πελάτη του.
   Ο Παγκρατίδης καταδικάστηκε για την απόπειρα ληστείας της Παληογιάννη παράτυπα, αφού το παραπεμπτικό βούλευμα δεν του είχε αποδώσει αυτήν την κατηγορία.
   Η καταδίκη του για την απόπειρα ληστείας κατά της Παληογιάννη δεν αποδείχτηκε και δεν τεκμηριώθηκε στο δικαστήριο.

   Τον Σεπτέμβριο του 1966 όταν συνεδρίασε για την υπόθεση το Συμβούλιο του Άρειου Πάγου η έφεση απορρίφθηκε σε όλα τα σκέλη της. Έτσι…
   Εσωτερική άποψη των φυλακών Επταπυργίου

   Η εκτέλεση

   Στις 16 Φεβρουαρίου 1968 στις 07:05′ το πρωί, ο Παγκρατίδης εκτελέστηκε από απόσπασμα της Χωροφυλακής σε μια τοποθεσία του δάσους του Σέιχ -σου, κοντά στον τόπο που διέπραξε τα εγκλήματά του.
   Ο ίδιος ο Παγκρατίδης πληροφορήθηκε την επικείμενη εκτέλεσή του, την προηγούμενη νύχτα, που την πέρασε με την βοήθεια του ιερέα των φυλακών που έμεινε μαζί του μέχρι τη στιγμή που έφυγε από την φυλακή για τον τόπο της εκτέλεσης. Όταν έφτασαν εκεί, και αφού δέχτηκε να του δέσουν τα μάτια, είπε λίγο πριν πεθάνει: Πάντως είμαι αθώος. Ίσως μια μέρα πιαστεί ο ένοχος και τότε…. Μετά την εκτέλεση και αφού διαπιστώθηκε ο θάνατός του από τον γιατρό, η νεκροφόρα του δήμου και ένα περιπολικό της Αστυνομίας πήραν το πτώμα – και χωρίς να ειδοποιηθεί κανείς από τους συγγενείς του – το έθαψαν στο νεκροταφείο της παρακείμενες κοινότητας Εξοχής Θεσσαλονίκης, αφού πρώτα έγινε η νεκρώσιμη ακολουθία. Οι συγγενείς διάβασαν το νέο από τις απογευματινές εφημερίδες. [11] Ο συγγραφέας Σάκης Σερέφας υποστηρίζει ότι: «…Μια τοπική κοινωνία καθαρμάτων μαζί με την αστυνομική και δικαστική εξουσία έβαλαν στη μέση έναν ανθρωπάκο και τον κατασπάραξαν… Έναν αλητάκο που λειτουργούσε ως οπή ηδονής για τα αποβράσματα της πόλης, προερχόμενος από μια οικογένεια που μάτωσε στον Εμφύλιο. Παράλληλα μια ανθρωποφαγική τοπική κοινωνία, το παρακράτος στα ντουζένια του, και η αστυνομία που έβγαζε άφοβα τα νύχια της και που η δικαστική εξουσία με τη σειρά της λίμαρε θωπευτικά. Το θέμα δεν είναι αν ο Παγκρατίδης ήταν αθώος ή ένοχος, αλλά ότι δεν είχε δίκαιη δίκη καθιστώντας την εκτέλεσή του εγκληματική».[13]

   Την ίδια άποψη ενστερνίζεται και ο συγγραφέας Θωμάς Κοροβίνης: «Η Θεσσαλονίκη της εποχής χαρακτηρίζεται από ένα παρακράτος – απομεινάρια των ταγματασφαλιτών και Χητών- που εκφοβίζει την πόλη με τον αέρα φυσικά που του δίνει η Ασφάλεια. Η οργάνωση «Καρφίτσα», που λύνει και δένει, αποτελείται από ρουφιάνους και μάγκες που αποθρασύνονται και κάνουν ο,τι θέλουν. Στους κόλπους της κυοφορούνται οι δολοφόνοι του Λαμπράκη. Ο Παγκρατίδης συλλαμβάνεται λίγο μετά την δολοφονία του βουλευτή και αποδεικνύεται για την Ασφάλεια η ιδανική περίπτωση να στρέψουν τα βλέμματα του κόσμου από ένα έντονα πολιτικό θέμα σε ένα κοινωνικό».[14] (Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια).Μια σειρά από βιβλία, θεατρικά και κινηματογραφικά έργα κι όχι μόνον γράφτηκαν και παίχτηκαν αφήνοντας περιθώρια για πολλές… πάρα πολλές σκέψεις

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.