Αρχαιοκαπηλία στην Ύδρα

Αυτή η ταινία έκανε την αρχή. Απ’ αυτήν την ταινία ερωτεύτηκε όλη η υφήλιος την Ελλάδα. Αυτός άλλωστε ήταν και ο αρχικός σκοπός του διευθυντή της 20th Century Fox, Σπύρου Σκούρα. Ήθελε μια ταινία πλημμυρισμένη Ελλάδα… Θέλετε να μάθετε όλη την ιστορία της ταινίας;

Το καλοκαίρι του 1955 έγινε η πρώτη συνέντευξη τύπου στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», όπου ο αμερικανός παραγωγός Samuel G. Engel εκπροσωπώντας την 20th Century Fox, ανακοίνωσε την έναρξη των γυρισμάτων της ταινίας «Το παιδί και το δελφίνι» («Boy on a dolphin»).

Η υπόθεση του μυθιστορήματος του David Divine και της ταινίας που επρόκειτο να το ακολουθήσει είναι μια ιστορία έρωτα και αρχαιοκαπηλίας. Και έχει τόσες σύγχρονες αναφορές που σου έρχεται να βάλεις τα γέλια. Κατ’ αρχήν υπάρχει μια σκηνή μέσα στο παλιό μουσείο της Ακρόπολης, όπου κάποιος λέει ότι είναι φρικτά μικρό και μίζερο. Και ο άλλος του απαντά αποστομωτικά, ότι οι πάντες έχουν κλέψει τις Ελληνικές αρχαιότητες για να γεμίσουν τα δικά τους μουσεία. Στην ιστορία της ταινίας υπάρχει επίσης, η φιλοδοξία, το χρήμα, το όνειρο του παράνομου πλουτισμού, η καπατσοσύνη, ο «πονηρός» Αλβανός…… κτλ. κτλ.

Ο ρουμανικής καταγωγής, διακεκριμένος σκηνοθέτης του Hollywood, Jean Negulesco είχε σαφή εντολή από τον Σπύρο Σκούρα, το φιλμ να είναι πλημμυρισμένο από Ελλάδα.

Η παραγωγή ήταν πραγματικά φιλόδοξη για τα μέτρα της εποχής γιατί το «Παιδί επάνω στο δελφίνι» θα ήταν η πρώτη ταινία που θα γυριζόταν σε σύστημα Σινεμασκόπ 55 χιλιοστών και όλη με εξωτερικά γυρίσματα. Νησιά, αρχαιολογικοί χώροι και Αιγαίο Πέλαγος θα ανήκαν στους πρωταγωνιστές του «Δελφινιού». Ο Negulesco από την αρχή ήταν της γνώμης ότι η ταινία θα είχε και υποβρύχια γυρίσματα, γι’ αυτό και πριν από την πρώτη επίσκεψή του είχε μιλήσει διεξοδικά με τον Ζακ Ιβ Κουστό, μετρ των υποβρύχιων ντοκιμαντέρ.

Ακούστε τώρα πως έγιναν τα πράγματα. Αν και αρχική σκέψη του στούντιο ήταν να δοθούν οι ρόλοι των δύο πρωταγωνιστών στην Joan Collins και στον Robert Wagner, ο Σκούρας αρνήθηκε αμέσως, γιατί ήθελε κάτι πιο μεσογειακό και την πρωταγωνίστρια πιο «ζουμερή». Αμέσως στράφηκαν στη χυμώδη Ιταλίδα σταρ Gina Lollobrigida με παρτενέρ τον Cary Grant. Το μόνο πρόσωπο που είχε κλείσει από την αρχή ήταν ο Βρετανός ηθοποιός Clifton Webb στον ρόλο του μυστηριώδους πλούσιου συλλέκτη αρχαιοτήτων.

Εν τέλει, για λόγους που δεν μαθεύτηκαν, επιλέγει η Σοφία Λόρεν, και μάλιστα ήταν κάπως ρίσκο μια και αυτή η ταινία επρόκειτο να είναι η πρώτη της αμερικανική παραγωγή. Ο Cary Grant που ήταν ερωτευμένος με την Loren, μόλις είχε κάνει μία ταινία μαζί της και κουβέντιαζαν και για μια ακόμα, οπότε δεν ήθελε και τρίτη ταινία μέσα σε 2 χρόνια. Τον αντικατέστησε ο Alan Ladd, επίσης μεγάλος σταρ της εποχής, ο οποίος όμως ήταν κοντός και είχε σοβαρά προβλήματα με το αλκοόλ. Για να ξεπεράσουν το πρόβλημα του ύψους, όσα πλάνα είχε με την Λόρεν, τα γύριζαν με τον Alan Ladd να στέκεται ή να περπατά πάνω σε υπερυψωμένη ράμπα… χαχαχαχαχαα

Όπως ήταν αναμενόμενο, η άφιξη της Σοφίας Λόρεν στη χώρα μας υπήρξε επεισοδιακή και όπως έγραψε η εφημερίδα «Το Βήμα» της 12ης Σεπτεμβρίου 1956… «πλήθος θαυμαστών της όρμησαν ευθύς ως η Λόρεν εξήλθε του αεροπλάνου και εδημιούργησαν στενόν κλοιόν πέριξ της καλλιτέχνιδος εν τη προσπαθεία των να την ίδουν από κοντά».

Χρειάστηκε δε η επέμβαση της αστυνομίας προκειμένου να διαλυθεί το πλήθος και να ανοίξει δίοδος για τη φυγή της. Η ίδια παραδέχθηκε αργότερα ότι φοβήθηκε και ότι ποτέ στη ζωή της δεν είχε ζήσει κάτι παρόμοιο με θαυμαστές της. Εξίσου επεισοδιακή βέβαια ήταν και η άφιξη της Λόρεν στην Ύδρα. Αξέχαστη πάντως παραμένει ακόμη και σήμερα η σκηνή στην οποία βλέπουμε τη Λόρεν να τραγουδά Ελληνικά μαζί με τον Τώνη Μαρούδα το «Τι ‘ναι αυτό που το λένε αγάπη;» μέσα στο ταβερνάκι.

Οι Έλληνες της ταινίας

Από ελληνικής πλευράς στην ταινία δούλεψαν, ο Κώστας Ταχτσής ως βοηθός σεναριογράφου, ο Θανάσης Βέγγος ως τεχνικός, ενώ εμφανίζονται επίσης ο Αλέξης Μινωτής στον ρόλο ενός κυβερνητικού εκπροσώπου και ο Μιχάλης Νικολινάκος. Το τραγούδι “Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη” η Λόρεν το λέει ντουέτο (όπως έγραψα και πιο πάνω) με τον Τόνυ Μαρούδα. Τις δύο χορευτικές σκηνές της ταινίας είχαν επιμεληθεί ο Γιάννης Φλερύ και η Δώρα Στράτου. Η ταινία βγήκε στους κινηματογράφους τον Απρίλιο του 1957.

Στην ταινία υπάρχουν σκηνές στον Παρθενώνα, στην Αθήνα, στα Μετέωρα και φυσικά στην Ύδρα όπου εξελίσσεται όλη η υπόθεση.

Στα γυρίσματα έπεφτε πολύ γέλιο, γιατί καθότι κοντύτερος κατά ένα τουλάχιστον κεφάλι της Σοφίας Λόρεν, ο Λαντ ήταν αναγκασμένος να περπατά πάνω σε μια ειδική ράμπα ώστε να βρίσκεται στο ίδιο ύψος με εκείνη!

Επίσης διαβάστε για τον έρωτα του Cary Grant όπως τα λέει η ίδια στην αυτοβιογραφία της: https://bit.ly/2krbVv7

Δείτε την σκηνή με τον Τώνυ Μαρούδα και ακούστε την Σοφία Λόρεν να τραγουδάει Ελληνικά το «Τι είν’ αυτό που το λένε αγάπη».

—————————–

Διαβάστε ακόμα, σχετικά άρθρα

Διεθνείς ταινίες στην Ελλάδα: https://bit.ly/2PmSv7V

Εδώ πρωταγωνιστεί η Ελληνική θάλασσα: https://bit.ly/2Pslc3k

Ελληνο-Φιλανδική ταινία στην Κω: https://bit.ly/2RhpgRd

Ο Παρθενώνας ξανά στο διεθνές σινεμά: https://bit.ly/2z8DNr0

Δεν πρέπει να διώχνουμε τις ξένες ταινίες από την Ελλάδα: https://bit.ly/2EucfNx