ΜΟΥΣΕΙΑ

Ένα μουσείο με κατσαρίδες κι’ αράχνες!

Ήταν μέσα στον Αύγουστο όταν η εφημερίδα «Καθημερινή» επισκέφτηκε το πολύπαθο θεατρικό μουσείο, στο υπόγειο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων. Το ρεπορτάζ ήταν από τα πιο δυσάρεστα που έχω διαβάσει. Το είχα μπροστά μου και δεν πίστευα στα μάτια μου. Παρατημένο, εγκαταλειμμένο, με ολοφάνερη ακαταστασία, ψόφιες κατσαρίδες, σάπιες μοκέτες, ψύλλους και αράχνες.

Από

Νίκος Μουρατίδης

11 Σεπτεμβρίου, 2014

1796

Στην οδό Ακαδημίας 50, το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου – Θεατρικό Μουσείο (ΚΜΕΕΘ) έχει «πεθάνει» από την εγκατάλειψη και την αδιαφορία. Το μοναδικό στο είδος του μουσείο στα Βαλκάνια, στεγασμένο στον υγρό και υπόγειο χώρο του παλαιού νεκροτομείου της Αθήνας, παραμένει ασυντήρητο ως κτήριο και με ανεκμετάλλευτη τη συλλογή του. Καμία μετατροπή που θα μπορούσε να καταστήσει ικανή τη λειτουργία του ως μουσείου δεν έχει γίνει και δεν έχει δρομολογηθεί.

Το Θεατρικό Μουσείο ιδρύθηκε το 1938 από την Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων και μετά τη δικτατορία στεγάστηκε στα υπόγεια του σημερινού Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων. Ποτέ δεν έγινε κάτι το ενδιαφέρον, κάτι που να προσελκύσει κόσμο, καμία δημοσιότητα και καμία εκδήλωση. Ένα «άχρηστο» και «ψόφιο» μουσείο. Με αποτέλεσμα σήμερα να έχει πόρτες ερμητικά κλειστές, με την υγρασία, τους τερμίτες και τα τρωκτικά να απειλούν τα εκθέματα, τα οποία είναι κυρίως από χαρτί και ύφασμα.

Σημαντικότατο για την ιστορία της θεατρικής τέχνης στην Ελλάδα ήταν και το αρχείο του Κέντρου Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου. Με συλλογή εξαιρετικού υλικού, που περιελάμβανε θεατρικά προγράμματα, αποκόμματα δημοσιευμάτων, φωτογραφικό υλικό και βιντεοσκοπημένες παραστάσεις, ξεπερνούσε τα 30.000 αρχειακά αντικείμενα ιδιαίτερης σπανιότητας και μεγάλης ιστορικής και θεατρολογικής σημασίας.

Τι θα γίνει με το καμαρίνι της Μαρίας Κάλλας το οποίο παρουσιάζει τραγική κατάσταση με φωλιές τερμιτών που κρέμονται από το ταβάνι και τα έντομα που γεμίζουν τον χώρο; Η αδιαφορία των υπευθύνων για στοιχεία και αντικείμενα που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του πολιτισμού είναι παροιμιώδης.

Τα πρόσφατα νέα λένε, ότι με εντολή του υπουργού έγιναν και οι διαδικασίες για την απεντόμωση. Τους πρόλαβε όμως το ίδιο πρωί η Ζωζώ Λιδωρίκη, η οποία φρόντισε να έρθει το ειδικό συνεργείο του δήμου. Το πρόβλημα δεν λύνεται μόνο με απεντομώσεις, αποφάνθηκαν οι ειδικοί. Χρειάζεται κατ’ αρχήν να ξηλωθούν και να απομακρυνθούν οι μολυσμένες, λιωμένες, σάπιες μοκέτες. Και επιτέλους πρέπει να βρεθεί ένας χώρος κατάλληλος, που να έχει φως και αέρα. Το μουσείο πρέπει να ζήση και όχι να ενταφιαστεί.

Είναι φανερό πως τα προβλήματα δεν λύνονται με μικρά βήματα, ούτε από λίγους. Ούτε με τον υπουργό Πολιτισμού να φροντίζει με συμβούλους του για τους απαραίτητους ψεκασμούς. Χρειάζεται κάτι συντονισμένο απ’ όλους όσοι ενδιαφέρονται για το μέλλον του μουσείου. Πολιτικούς, καλλιτέχνες, δήμο, το ίδιο το ΚΜΕΕΘ, χορηγούς που σπαταλούν εύκολα για μια συναυλία, αλλά δύσκολα για τη σωτηρία ενός σπάνιου αρχείου.